Kozeta Turishta: Rrëfim për haremin e shoqërisë

Sigurisht që shpirti na dhëmb të gjithëve për ato pamje, të gjithë kam parë që janë tronditur, veçanërisht prindërit.
Unë kam pasur gjithmonë një parim, kolegët e mi mos t’i përflas, mos t’i shaj, edhe atëherë kur ke shumë të thuash.

Vërtet me “Anjezën” kemi punuar sëbashku, thjesht marrëdhënie pune, asnjë miqësi më shumë përtej televizionit; aq sa unë e kam njohur më ka reflektuar sjellje normale.

Çfarë më shqetëson mua personalisht do thoni ju? Çfarë e shtyn Kozeten të mbaj këtë qëndrim kaq emotiv?

Si kjo monstra që nuk e paskemi njohur kurrë, imagjinoni sa monstra të tjera ka që punojnë nëpër media, njoh unë nga ata që as shpirt nuk kanë, nën make-up-in/makiazhin e tyre, thjesht fshihen bukur e gjë pa bërë nuk lënë.

Ja, këto bukuroshet që me taka mund të arrijnë diku në 1.50, këto ordinere të pista, të këqija e të rrëzikshme, bëjnë kompromise me ‘moralin’ e tyre, duke vënë në lojë jetën e tjetrit.

Unë kurrë njeriu keq në këtë jetë nuk i kam bërë, por të keqën e kam njohur, më të keqen e mundshme kam përjetuar, po, po, i kam kaluar në kurriz kur ordineret të vidhnin djersën, gjakun, atë që kishe investuar me mund, punë, dëshirë e motiv, pa marrë parasysh pasojat që mund të shkaktonin. Këto ordineret çdo “sukses” e kanë të pagëzuar me ordinerlliqet që ua di e gjithë Shqipëria.

Atë ‘një vit’ jetë që ma keni hequr, jam e sigurtë që zoti do jua shpërblej shpejt, është dhe natë Ramazani dhe për mua është natë e madhe, por sërish kot flas se ju nuk dini çfarë është zoti.

E humbur me nder, sepse turpin me bukë nuk e kam ngrënë kurrë, kafshatë që nuk kapërdihet për njerëz normalë që janë rrritur me dashuri e edukatë familjare.

Më vjen keq për vendin tim shumë, me atë politikë të fëlliqur që mbart, që e kanë kthyer në HAREM, kush ekspozohet më bukur do i zërë punën tjetrës edhe kur je brenda çdo lloj rregulli ligjor.

Ajo që nuk të vritka vërtet të bëka më të fortë, ta kthesh dhimbjen, padrejtësinë në triumf e forcë dhe këtë mund ta bëjnë vetëm gratë e femrat që brenda tyre buron dinjiteti, vetëbesimi dhe dëshira që armikun ta luftosh me ri-ngritje.

Ato shqetësimet e familjes sime që m’i sollët, hallall në këtë dynja nuk jua bëj sa të kem jetë, ato lutjet e tim eti që të bëhesha e fortë sepse nuk kisha humbur asgjë, veçse mirësia ime u zëvendësua me një llum rrugësh që dhe vetë e dinë sa kanë abuzuar me jetën e tyre dhe pse jeta është personale gjithsecili e bën si dëshiron, por deri në momentin që me llumin tuaj nuk i prekni të drejtën tjetrit, madje me krenari, pa iu dridhur syri fare, nxirrni dhe atë surrat të mykosur gjer tek këmbët, ato palët e syve deri tek barku, por mos harroni se ka zot dhe një ditë do kujtohet për të këqijat që keni bërë moj monstra të pista.

Sepse dhe unë jam fëmija i dikujt.

Ashtu do sillen dhe me “fëmijën” tuaj, që s’ka laborator t’i vërtetoj ADN-në besoj.