“Njëherë fitova 2400 euro në një ditë. Zakonisht çmimi varion nga 600 në 900 euro”, thotë Asifi.

I ulur në një lulishte pranë xhamisë së Sofies, ku familje me çanta plastike të mbushura me rroba përgatiten të largohen, Asifi përshkruan jetën e tij si trafikant. Asifi është 25 vjeç dhe është nga Afganistani. Vitin e kaluar ai nisi të trafikojë njerëz midis Bullgarisë dhe Serbisë.

Trafikimi i njerëzve në Bullgari është një fenomen i përhershëm, por në verë pëfitimet nga biznesi janë shumë më të mëdha. Moti i mirë e lehtëson kalimin e pyllit në kufi me Serbinë.

Kjo është arsyeja që në një kohë kur adoleshentët britanikë dhe turistët rusë fillojnë të mbushin plazhet e Detit të Zi, Asifi shkon në Sofie për të nxjerrë njerëz jashtë Bullgarisë. “Këtu unë punoj për pesë muaj. Pastaj më duhet të kthehem në Itali, sepse nuk mund të rri më gjatë jashtë Italisë, meqenëse atje po trajtohet kërkesa ime për azil”, i thotë ai DW në një italishte perfekte.

Vend jomikpritës

Për të punuar atë e rekrutuan në Milano. Shefave të tij u duhej dikush që ishte në gjendje të fliste Dari, meqenëse shumica e migrantëve që largohen përmes Bullgarisë aktualisht janë afganë. Ata janë të rrezikuar që të ngecin në një vend, që konsiderohet njëri nga vendet më pak mikpritës në Evropë. Ligjet në lidhje me të drejtat e refugjatëve janë shumë të rrepta dhe migrantët sulmohen pa pushim nga grupime të djathta kundër të huajve.

Megjithatë, itinerari përmes Bullgarisë është edhe më i liri për në Gjermani ose në Francë, ku refugjatët shpresojnë të gjejnë një punë dhe të ndihmojnë pjesën tjetër të familjes që të vijë.

Edhe Asifi ka lënë dikë pas në Afganistan. Babai dhe vëllai i tij bëjnë bëjnë tregti me tekstile. Atë e dërguan të studionte në Britani të Madhe në moshën 14 vjeçare, por shpejt atë e dëbuan nga shkolla dhe ai nisi të udhëtojë ilegalisht nëpër Evropë, në sajë të shokëve që takoi në Sicili dhe pastaj në Milano. “Për një periudhë kohe jetova në Rusi. Një ditë piva shumë dhe u zura me dikë e pas kësaj përfundova në burg, ku kalova gjashtë muaj.”

Asifi rrotullon vështrimin, kolegët e tij e shohin që nga ana tjetër e parkut, komunikojnë me të vetëm me sy dhe me shenja gati të padallueshme. Nganjëherë, njëri prej tyre i afrohet dhe i thotë se çfarë duhet të bëjë. Parku është një zyrë e hapur: këtu trafikantët mbledhin njerëz që do të largohen natën për në Serbi. Kur vjen koha, ata i hipin taksisë. Një shofer bullgar i sjell pranë kufirit me Serbinë, pas kësaj, rrugën e tregon GPS.

Autoritetet bullgare dhe policia e kufirit e dinë mirë se çfarë ndodh. Asifi dhe kolegët e tij janë vetëm disa prej shumë grupeve që veprojnë në Sofie. “Ne kemi klientët tanë, ata kanë të tyret, ne nuk luftojmë për njerëz. Migrantët në Turqi e kanë numrin tim, shpjegon Asifi. Ai nuk na tregon asgjë për shefat e tij, por thotë se aktualisht ata janë në Afganistan dhe në Turqi.

Pagesën migrantët e bëjnë sapo arrijnë në vendin tjetër dhe kështu me radhë, derisa arrijnë në Gjermani, Itali, Austri ose në Francë, në destinacionet kryesore për azilkërkuesit afganë. Asifi tregon me gisht drejt qiellit: “Ishallah i arrijnë ato vende!”

Në raportin vjetor për vitin 2015 të Amnesty International thuhet se “NGO informojnë se njerëzit që kërkojnë mbrojtje ndërkombëtare, kur përpiqen të hyjnë në Bullgari përmes pikave të kalimit të kufirit, refuzohen.” Si pasojë, alternativa e vetme për migrantët është që t’u besojnë trafikantëve.