Haruki Murakami për dashurinë

Ndoshta një nga arsyet pse u dashuruam me faqet dhe tregimet e Haruki Murakamit qëndron në veçantinë e të menduarit dhe mënyrën e tij të trajtimit të jetës. Një veçanti që ne e kemi bërë tonën. Mënyra e tij personale e të parit dhe të menduarit rreth marrëdhënieve bie gjithashtu brenda këtij vizioni të veçantë të botës. Për Murakamin, dashuria përbëhet nga melankolia, pasionet dhe një erotizëm me forcë të madhe shpirtërore.

Kemi përzgjedhur 9 pasazhe për dashurinë të marra nga romanet e tij.

Në romanet e tij, Murakami flet për dashurinë, vetminë, botët që takohen, universet e papajtueshme, librat, kujtesën.

“Të duash dikë nga thellësia e zemrës është gjithësesi një ngushëllim i madh. Edhe nëse jeni vetëm dhe nuk mund të jeni me atë person … ”

(“1Q84”).

“Dy njerëz mund të flenë në të njëjtin shtrat dhe të ndihen vetëm, sapo mbyllin sytë…”

(“Fundi i botës dhe vendi i çudirave”)

“Ajo që ajo kërkonte nuk ishte krahu im, por krahu i dikujt. Ajo që ai kërkonte nuk ishte ngrohtësia ime, por ngrohtësia e dikujt. Unë pothuajse u ndjeva në faj për pushtimin e atij vendi … ”

(“Pylli Norvegjez”)

“E pashë në sytë e saj: ata dukeshin si një pellg i thellë me ujë burimi, nën hijen e një shkëmbi të qetë që asnjë shkulm ere nuk mund ta arrinte …”

(“Në jug të kufirit, në perëndim të diellit”)

“Zemra juaj duket si një lumë i madh i fryrë nga shirat e gjatë. Të gjitha tabelat rrugore u përmbytën dhe u tërhoqën zvarrë në një vend të errët. Ndërkohë që shiu vazhdon të bjerë dhunshëm në lumë. Sa herë që shihni imazhe të përmbytjeve si kjo në lajme, mendoni: Epo, brenda meje është pikërisht kështu … ”

(“Kafka në plazh”)

“Edhe sikur të mos ishim takuar atë ditë, gjithçka do të kishte shkuar në të njëjtën mënyrë. Ne ishim takuar sepse duhej të ndodhte dhe, edhe sikur të mos ishte ajo ditë, herët a vonë me siguri do të ishim takuar diku. Sigurisht që kjo ide nuk bazohej në asgjë, por ishte ajo që ndjeva … ”

(“Pylli Norvegjez”)

“Ajo kishte një sensualitet të aftë për të shqyer butësisht, një nga një, membranat e holla që mbështjellin zemrën e njeriut …”

(“Në jug të kufirit, në perëndim të diellit”)

“Herët a vonë do të takoj një grua diku, do të ndihemi të shtyrë drejt njëri-tjetrit si dy planetë në hapësirë. Pastaj do presim kot një mrekulli, do kalojmë kohë bashkë, do konsumohemi së brendshmi dhe do ndahemi.

Deri kur do të vazhdojë kështu?”

(“Dance Dance Dance”)

“Sa forcë mund të ketë në të vërtetë një zemër e humbur?”

(“Fundi i botës dhe vendi i çudirave”)