Jorge Luis Borges: I kërcënuari

 

Është dashuria. Do më duhet të fshihem apo t’ia mbath.

Rriten muret e burgut të saj, si në një ëndërr të frikshme. Maska ngashënjyese ka ndryshuar, por si gjithnjë është e vetmja. Ç’më duhen hajmalitë mua: ushtrimi i letrave, erudicioni i vagët, rishtaria në gjuhën e përdorur prej nordikut të sertë për t’u kënduar detrave dhe shpatave të tij, paqja e miqësisë, galeritë e Bibliotekës, gjërat e zakonshme, huqet, dashuria e re e time mëje, hija ushtarake e të vdekurve të mi, nata e përjetshme, mera e gjumit dhe e ëndrrës?

Kohën e mas me praninë apo pa praninë tënde.

Tani kana copëtohet mbi burim, tani njeriu zgjatet kah zëri i zogjve, tani ata që shikojnë në dritare janë muzgulluar, por terri nuk e ka ndehur ende paqen.

Është dashuria, e di: ankthi dhe paqtimi kur dëgjoj zërin tënd, shpresa dhe kujtesa, tmerri i të jetuarit në pafundësi,

Është dashuria me mitologjitë e saj, me magjinë e saj të vogël dhe të kotë.

Është një kthesë udhe ku s’guxoj të kaloj.

Tani më kërkojnë ushtritë, hordhitë.

(Kjo dhomë është ireale, ajo s’e ka parë.)

Më skllavëron emri i një gruaje.

Një grua ma trishton tërë trupin.

 

TI

Një njeri vetëm është lindur, një njeri vetëm ka vdekur në të

gjithë botën.

Të pohosh të kundërtën s’është veçse statistikë, një tendosje e

pamundur.

Jo më pak e pamundur se të karfosësh erëmimin e shiut me

ëndrrën tënde të dy netëve më parë.

Ai njeri është Uliksi, Abeli, Kaini, njeriu i parë që shqoi shejzat,

që ndërtoi piramidën e parë, njeriu që shkroi heksagramet e

Librit të Ndryshimeve, farkëtari që gdhendi runat mbi

shpatën e Hengisit, Einar Tamberskelveri, harkëtari.

Librashitësi që birësoi Semuel Xhonsonin, kopshtari

i Volterit, Darvini në kuvertën e Bigëllit, një çifut në

dhomën e vdekjes dhe, me kohë, ti dhe unë.

Një njeri vetëm ka vdekur në Trojë, në Metaur, në Hastings,

në Austerlic, në Trafalgar, në Getisburg.

Një njeri vetëm ka vdekur në spitale, lundra, mes një vetmie të

vështirë, në dhomat e zakonit dhe të dashurisë.

Një njeri vetëm ka kundruar pafundësinë e agullimit.

Një njeri vetëm ka ndjerë në gjuhë freskinë e ujit, shijen e

frutave dhe të mishit.

Flas për njeriun e vetëm, unik, për atë që është prore vetëm.

*Nga libri me tregime “Libri i rërës” së Jorge Luis Borges, përkthyer në shqip nga Azem Qazimi, si dhe nga kapitulli “Arti i tigrave” që u takon poezive të vona të shkrimtarit përfshirë në një trekëndësh me Joyce-n dhe Kafkën, të vlerësuar si idealë të letërsisë së shekullit XX