Kjo është një rënie e dëshpëruar e zyrës më të lartë të perandorisë më të fuqishme në historinë e botës. Ajo mund të prodhojë lehtë  cinizëm dhe të përhapë nihilizëm helmues. A ka ende ndonjë shpresë për të vërtetën dhe drejtësinë në këtë kohë dekadente? A ka Amerika aq kapacitet për të qenë e sinqertë  me veten e saj dhe  varësinë vetë-shkatërruese të adhurimit të ksenofobisë frikacake?

Ralph Ualdo Emerson dhe Herman Melville dy intelektualët më të mëdhenj publik të shekullit të 19-të luftuan me pyetje të ngjashme dhe kanë arritur në të njëjtin përfundim si Heraclitus: Karakteri është fat .

Koha e Barack Obama mund të ketë qenë shansi ynë i fundit. “Post-integriteti” jonë dhe e vërteta është mbytur nga markat zbavitëse dhe aktivitetet fitimprurëse që kanë të bëjnë pak ose asgjë me të vërtetën, integritetin apo mbijetesën afatgjatë të planetit. Ne jemi dëshmitarë të versionit postmodern fatkeq të botës.

“Mbretërimi” i Obamës nuk ka prodhuar , sic e quajnë demokratët, “makthin” e Donald Trump por ka  kontribuar drejt tij. Dhe ata mbështetës të Obamas që refuzuan t’i ulërisnin për të marrë sadopak përgjegjësi janë gjithashtu përgjegjës.

Disa prej nesh iu lutën Obamës që mos të shkëputej nga prioritetet e Wall Street-it.

Por ai ndoqi këshillën e “zgjuar” të këshilltarëve të tij neo-liberale për të shpëtuar nga Ëall Street. Në mars të vitit 2009, Obama u takua me udhëheqësit e tyre.

“ Unë qëndroj midis jush , jam në anën tuaj dhe do t’ju mbroj –  ua tha ai.  Por vetëm pak ditë më vonë, një drejtor ekzekutiv i Wall Street-it shkoi në burg.

Por për torturuesit amerikane të myslimanëve të pafajshëm dhe transparencën e sulmeve të telekomanduara që vrarë civilë të pafajshëm?  Administrata e Obamas  na tha se nuk ishte qoftë edhe një civil.  Por pastaj na tha se ishin vrarë vetëm disa. Dhe pastaj na tha se ndoshta ishin vrarë 65 civilë. Megjithatë, kur një civil amerikan, Uarren Ueinstein, u vra në vitin 2015 ka pasur një konferencë për shtyp të menjëhershme me keqardhjet e thella dhe kompensim financiar. Dhe sot ne ende nuk e dimë sa civilëve u kanë marrë jetën bombarduesit amerikanë.

Në dolën në rrugë përsëri me “Black Lives Matters”  dhe grupeve të tjera por shkuam në burg sepse protestuam kundër policisë që ekzekutonte njerëzit me ngjyrë.

Ne protestuam kur Forcat e Mbrojtjes së Izraelit vranë më shumë se 2.000 palestinezë (duke përfshirë 550 fëmijë) në 50 ditë. Megjithatë, Obama u përgjigj me fjalë duke shpjeguar gjendjen e vështirë të punonjësve të policisë, hetimet e departamentit dhe 225 milion dollarët  shtesë si mbështetje financiare për ushtrinë izraelite. Obama nuk tha qoftë edhe një murmuritje rreth fëmijëve të vdekur palestinez.

Përveç kësaj, politika arsimore e Obamas  bëri që shumë nga forcat e tregut të mbyllnin qindra shkolla ??publike. Sindikatat në Ëisconsin, Seattle dhe Çikago (kundërshtuar fuqishëm nga Kryetari i Bashkisë Rahm Emanuel, një i besuar i Obamës) e kaluan gjithçka në heshtje.

Në vitin 2009, Obama e quajti kryetarin e Nju Jorkut, Michael Bloomberg, një “kryebashkiak të shquar”. Megjithatë, ai anashkaloi faktin se më shumë se 4 milion njerëz u ndaluan dhe u dhunuar nën vëzhgim Bloomberg-ut. Dy vjet më vonë, e pash veten të ulur në një burg sepse po protestoja pikërisht për këto politika që Obama injoroi kur lavdëronte Bloomberg-un.

Megjithatë, mediat kryesore nuk arritën të nxjerrin në pah këto të vërteta të dhimbshme  lidhur me Obaman. Në vend të kësaj, ekspertët e mirë-paguar në televizione  dhe radio festuan “madhështinë” e Obamas. Dhe shumica e zëdhënësve me ngjyrë paturpësisht mbrojtën heshtjet e Obamës dhe krimet në emër të simbolizmit racial.

Vrasja bruto e qytetarëve amerikanë pa proces të rregullt ligjor, pas urdhrave të drejtpërdrejtë nga Obama ishte hedhur mënjanë nga mbështetësit neoliberale të të gjitha ngjyrave. Dhe Eduard Snouden, Chelsea Maning, Sterling Jefrej dhe rrëfyesit e tjerë të të vërtetave tjera janë demonizuar ashtu si krimet që ata kanë ekspozuar.

Arritja më e madhe legjislative e presidentit ishte sigurimi shëndetësor për më shumë se 25 milionë qytetarë. Por ajo mbeti thjesht një politikë të bazuar në treg, e krijuar nga Fondacioni “Heritage” dhe paratë e Mitt Romney.

Mungesa e guximit të Obamas për t’u përballur me kriminelët e korporatave financiare = dhe gabimi i tij  për urdhërimin e  bombardimeve me avionë çuan në revolta populiste të të djathtës amerikane si dhe drejt rebelimeve fashiste islamike në Lindjen e Mesme.

Bernie Sanders me shumë pasion u përpoq të gjeneronte populizmin e majtë, por ai u shtyp nga Clinton dhe Obama në parapraket e padrejta të partisë Demokratike.

Deri tani ne e gjejmë veten duke hyrë në një epokë të fashiste: me një ekonomi neo-liberale që pritet të shpërtheje, me një qëndrim shtypës ndaj “të huajve”  të brendshëm dhe me një kabinet militant të etur për lufra.

Në të njëjtën kohë, ne po shohim një eklips të së vërtetës dhe integritetit në emër të markës së Donald Trump, të bllokuar nga mediat  e korporatave.

Cfarë trashëgimie e trishtuar kjo e Barack Obamas.

/The Guardian/