Hija gjithnjë e më e vogël e Metës

Ben Andoni

Në javët e fundit është kuptuar se fuqia e Ilir Metës, megjithë mëtimet e ndryshme për fuqinë dhe rolin e tij, nuk është më si më parë. E kupton këtë nga fuqia me të cilën iu përgjigjën Socialistët kur fituan dy bashkitë në zgjedhjet e fundit, por edhe nga vetë artikulimet e sforcuara të kryetarit të Kuvendit, që në javët e fundit po mundohet të jetë kinse mbi palët. Në fakt, Meta është krejtësisht i përfshirë në lojëra herë me njërën dhe herë me tjetrën forcë pikërisht të mbajë stadin, ku e ka përcjellë LSI-në, për të mbajtur edhe pozicionin e tij komod.

Mundësia më e madhe, referuar marrëveshjes së 1 prillit të disa viteve më parë të dy krerëve të Majtë, është se ai do të jetë president në vitin 2017.  Kjo e fundit është teza më e mundshme por edhe spiranca në tokën e fundit të karrierës së tij politike. Kjo e tija, megjithatë, është e jashtëzakonshme, pasi në harkun e dy dekadave e gjysmë, ai ka arritur të kapë postet më të larta të strukturës së shtetit shqiptar.

Megjithë performancën e mirë në pak muajt kur ishte kryeministër, pjesa tjetër e liderit lë shumë për të dëshiruar. Formacioni i tij politik ka qenë pjesë në dy qeveritë e fundit, që po rezultojnë si nga më të korruptuarat e jetës politike shqiptare, ku vetë përfaqësuesit e formacionit e tij në masë kanë treguar performancë të ulët. Paçka përfitimeve të elektoratit të vet, pak ose asgjë mbahet mënd nga LSI. Përveç përpjekjes së pareshtur për të sjellë militantët e vet në të gjithë administratën dhe për të bërë diversione.

Ndaj shumica e drejtuesve të LSI-së kanë qenë zhgënjyes dhe të përfolur masivisht për korrupsion. Kurse vetë Ilir Meta ka bërë një nga drejtimet më pa klas të historisë së parlamentit shqiptar, duke e kthyer këtë legjislaturë nga më të dobëtat e parlamentarizmit shqiptar. Shmangiet e tij të panevojshme, mosrespektimi i kodit parlamentar, ka bërë që ky parlament nën drejtimin e tij të jetë jo thjesht zhgënjyes, por tejet bajat.

Në rolin e paqtuesit de jure, ai de facto i ka ngatërruar sa ka mundur qeveritë Berisha dhe Rama për përfitimin e tij. Por ndërsa Berisha e kuptoi vonë manovrën e tij, Rama me zgjedhjet në Dibër e Ersekë provoi se ruante alternativë tjetër, që e mbante qysh më parë, duke llogaritur aleatin e tij. Ajo që vijoi nga Meta me caktimin e Manjanit, si ministër i Drejtësisë, kundërshtarin e Ramës, jo vetëm e tregoi hapur lojën e lodhshme dhe testet e vazhdueshme bezdisëse, por i dha rast kryeministrit që të drejtojë edhe më me arrogancë.

Këtë sens po e ndjejnë në kurriz shqiptarët, që jo thjesht janë të lodhur, por të neveritur me aktet e Metës dhe të bezdisur edhe me retorikën e Ramës, që në vend të kontribuojnë e kanë ulur shumë stekën morale të qeverisjes. Mandati i Ramës ka ndjekur një luftë të madhe sa i përket përfoljes së ministrave të tij. Ai ka mbajtur në kurriz reformat, disa vërtetë tejet të ashpra, mu ato që LSI i ka bërë kundërshtim, porse më shumë me oponencën mediatike dhe retorikën me ekuivoke dhe jo kritikën konstruktive. Ndërkohë LSI ka pasur shumë përplasje edhe me ministrat socialistë. Ajo filloi me akuzën ndaj Damian Gjiknurit, si personi që nxori në publik dosjen CEZ-DIA dhe vijon me Saimir Tahirin, ky i fundit, akuzuar veç të tjerave edhe për skandalin e përgjimeve.

Pavarësisht se si mund të rreshtohet Meta, koha po tregon se ai po bjerret e po bjerret pafund, pikërisht prej pozicionit të vet të paqartë dhe tashmë lehtësisht të kalkulueshëm. Dhe, këtë, fillimisht po e kupton aleati i tij i pushtetit, që mendoi se do të kishte një qeverisje jo kaq të vështirë me të krah vetes.

Gjithsesi është Reforma në Drejtësi, procesi që pret të marrë udhë dhe trandjet e saj, ashtu si besohen, që nuk do mund ta lenë paprekur edhe Ilir Metën (qoftë edhe nëse zgjidhet si president) hija e të cilit vijon të tkurret e tkurret prej lojërave të lodhshme e të pafundme të njeriut, të etur për të qenë faktor, por pak herë për të kontribuar realisht dhe të paktën moralisht në qeverisjet e fundit të Ekzekutivit shqiptar, përveç fjalëve dhe shkopinjve nën rrota.