E pashë Ben Blushin, në intervistën e së dielës me Adi Krastën, të shfaqte revanshin e përmbajtur të atij që koha i ka vërtetuar tezat e veta. Prej disa muajsh, shumë rilindas e vunë Blushin në epiqendër të goditjes pasi ai u tha ballas dhe hapur se ku ndryshonin. “Ju doni më shumë partinë sesa Shqipërinë, ndërsa unë jam i ndryshëm nga ju”, pretendoi Blushi duke përplasur pas vetes derën e partisë ku militonte prej gati dy dekadash.

Dje ai fliste nga ekrani i Top Channel, ndërkohë që pak a shumë në të njëjtën kohë Rama jepte arsyet se përse kishte shkarkuar Saimir Tahirin dhe tre ministrat e tjerë.

Po t’a besoje Ramën fjalë për fjalë në ato që thoshte dukej sikur vërtet Blushi kishte të drejtë.

Kryeministri po pretendonte se po largonte Tahirin që kishte ringjallur besimin tek policia, Beqen e reformave të mëdha që ishte ndeshur keq me lobet farmaceutike, Klosin që kishte mbajtur lart stafetën e ndritur të Veliajt dhe Çuçin e ndarjes së pakrahasuheshme administrative.

Dhe gjithnjë po të ishe i bindur se Rama nuk gënjen, ai po i largonte këta kampionë të reformimit të shtetit sepse ata duhet t’i shërbenin fushatës elektorale të rilindjes.

Sipas kryeministrit, Saimir Tahiri duhet ta linte përgjysëm punën e shkëlqyer në rend për të fituar disa vota më shumë në Tiranë; Beqja duhet ta vinte përkohësisht në gjumë ëndrrën e shëndetësisë falas, për të bërë për vete qarqet e Kukësit dhe Dibrës.

Pra, ajo që shefi i qeverisë argumentoi në monologun më të shkurtër dhe më të zymtë që ka mbajtur në Facebook, dukej sikur vërtetonte fiks tezën e Blushit.

Këta reformatorë të mëdhenj po sakrifikonin shtet për të marrë më shumë pushtet, ata po linin pasdore Shqipërinë për t’i shërbyer partisë.

Por, fatkeqësisht Blushi nuk ka pse të gëzohet. As nuk ka pse të ndihet i mikluar në realizimin e profecisë së tij.

Pasi në atë që tha dje Edi Rama thjesht gënjeu.

Së pari ai e di shumë mirë se disa nga ata që shkarkoi nuk janë “heronjtë”, por antarët më të anatemuar të kabinetit. Dhe së dyti, të gjithë tashmë e kanë kuptuar se fabula e largimit të tyre për t’i shërbyer fushatës elektorale qe një fabul e fantazuar nga halli në minutat e fundit. Ajo u shpik vetëm pasi Saimri Tahiri i përplasi Ramës derën e zyrës duke e sfiduar se po të donte le ta shkarkonte pasi ai nuk kishte ndërmend të jepte dorëheqjen.

Ajo çfarë ka ndodhur realisht midis kryeministrit dhe njeriut të tij të besuar në rend, mbetet ende një mister. Se kujt ia ka bërë Rama peshqesh kokën e Tahirit, Metës, ndërkombëtarëve, opozitës apo ndonjë grupimi deputetësh të fortë të parlamentit, kjo ende pritet të zbulohet.

Por ajo që është e qartë, tani për tani, është fakti se shefi i rilindjes edhe e kishte vendosur ta sakrifikonte Saimirin, edhe i trembej përplasjes me të. Prandaj ai zgjodhi rrugën e dyzuar që prerjen e kokës, disave t’ua shiste si dhuratë, ndërsa publikut si vendim politik të shkarkimit të shumë ministrave.

Dhe nga ky ankth, nga kjo frikë e një sherri me njeriun që mbante në duar dosjet e zeza të kriminalitetit shqiptar, lindi fabula qesharake e sakrifikimit të njerëzve që i duhesh Shqipërisë, për shkak të partisë.

Pikërisht sepse qe një gënjeshtër e pastër, ajo fatkeqësisht nuk është një provë për profecinë e Blushit. Kreu i Libras mund të ketë me dhjetra e dhjetra raste të tjera për ta vërtetuar tezën e tij, por rasti i shkarkimit të Tahirit, nuk hyn në këtë pazëll. Më shumë se një lojë mes partisë dhe Shqipërisë, ajo duket se është një histori shantazhi që ende nuk e njohim.