Joseph Brodsky: Odiseu-Telemakut

 
Telemaku im,
Lufta e Trojës
ka mbaruar. Kush fitoi s’më kujtohet.
Them se grekët, kaq shumë të vdekur
vetem greket mund të lënë në dhe të huaj…
Udh’ e kthimit për shtëpi prapë se prapë
na paskësh qenë tepër e gjatë
sikur Poseidoni botën e zgjeroi
kur kohën birrnim ne atje.

Nuk e di se ku gjendem, as
çka me pret, nuk e di. Një far’ ishulli i pëgërë,
shkurre, saraje, hungërima derrash,
një kopësht i harlisur, një far’ mbretëreshe,
bar, shkëmbinj… Telemak i dashur,
të gjithë ishujt njëri-tjetrit i ngjajnë,
kur bën kaq rrugë; dhe truri
çoroditet nga numërim i valëve,
e syri me lemizhde horizonti, mbytet ne vaj,
e tul i ujërave klithmën shuan.
Nuk e mbaj mend si mbaroi lufta
Dhe sa vjeç je ti tani, mend nuk e mbaj.
Rritu, Telemaku im, behu burrë!
Veç zotat e dinë në shihemi prapë a jo.
Ti nuk je tashmë ai voglush
që demat te këmbët ia mbaja për brirësh.
Të mos qe Palamedi, bashkë kishim për të jetuar.
Por ndoshta te drejtë ai kish: larg meje
prej pasioneve të Edipit i shpëtuar je
dhe ëndrrat tua mëkatare s’ janë, Telemaku im.

1972

Perktheu: Lazer Stani
———————————-
Иосиф Бродский
ОДИССЕЙ ТЕЛЕМАКУ

Мой Tелемак,
Tроянская война
окончена. Кто победил – не помню.
Должно быть, греки: столько мертвецоввне
дома бросить могут только греки…
И все-таки ведущая домой
дорога оказалась слишком длинной,
как будто Посейдон, пока мы там
теряли время, растянул пространство.

Мне неизвестно, где я нахожусь,
что предо мной. Какой-то грязный остров,
кусты, постройки, хрюканье свиней,
заросший сад, какая-то царица,
трава да камни… Милый Телемак,
все острова похожи друг на друга,
когда так долго странствуешь; и мозг
уже сбивается, считая волны,
глаз, засоренный горизонтом, плачет,
и водяное мясо застит слух.
Не помню я, чем кончилась война,
и сколько лет тебе сейчас, не помню.

Расти большой, мой Телемак, расти.
Лишь боги знают, свидимся ли снова.
Ты и сейчас уже не тот младенец,
перед которым я сдержал быков.
Когда б не Паламед, мы жили вместе.
Но может быть и прав он: без меня
ты от страстей Эдиповых избавлен,
и сны твои, мой Телемак, безгрешны.

1972

Odysseus to Telemachus

My dear Telemachus,
The Trojan War
is over now; I don’t recall who won it.
The Greeks, no doubt, for only they would leave
so many dead so far from their own homeland.
But still, my homeward way has proved too long.
While we were wasting time there, old Poseidon,
it almost seems, stretched and extended space.

I don’t know where I am or what this place
can be. It would appear some filthy island,
with bushes, buildings, and great grunting pigs.
A garden choked with weeds; some queen or other.
Grass and huge stones . . . Telemachus, my son!
To a wanderer the faces of all islands
resemble one another. And the mind
trips, numbering waves; eyes, sore from sea horizons,
run; and the flesh of water stuffs the ears.
I can’t remember how the war came out;
even how old you are–I can’t remember.

Grow up, then, my Telemachus, grow strong.
Only the gods know if we’ll see each other
again. You’ve long since ceased to be that babe
before whom I reined in the plowing bullocks.
Had it not been for Palamedes’ trick
we two would still be living in one household.
But maybe he was right; away from me
you are quite safe from all Oedipal passions,
and your dreams, my Telemachus, are blameless.