Colin Powell: Udhëheqja amerikane – nuk mund ta mbajmë falas

Në rastin më të mirë, të jesh një komb i madh ka nënkuptuar gjithmonë një angazhim për të ndërtuar një botë më të mirë dhe më të sigurt – jo vetëm për veten tonë, por për fëmijët dhe nipërit tanë. Kjo do të thotë të çojë botën në avancimin e paqes, duke reaguar kur sëmundjet dhe fatkeqësitë godasin, duke hequr miliona nga varfëria dhe duke frymëzuar ata që dëshirojnë lirinë.

Kjo qasje është nën kërcënim.

Propozimi i administratës, njoftonte të martën, zvogëlimin me rreth 30 përqind nga buxheti i Departamentit të Shtetit dhe ndihmës së huaj, gjë që sinjalizon një tërheqje amerikane, duke lënë një vakum që do të na bënte shumë më pak të sigurt dhe të begatë. Ndërkohë që mund të tingëllojë si diçka me mënd, është me të vërtetë budallallik.

Ky propozim do të sillte burime për forcat tona civile në një të tretën e asaj që ne kaluam në kulmin e viteve të “paqes përmes forcës” të Ronald Reaganit, si përqindje e produktit të brendshëm bruto. Do të ishte ndërkombëtarisht e papërgjegjshme, duke i shqetësuar miqtë tanë, duke i inkurajuar armiqtë tanë dhe duke dëmtuar interesat tona të sigurisë ekonomike dhe kombëtare.

Ideja që amerikanët të jenë “të parët” kërkon një tërheqje nga bota është thjesht gabim, sepse një tërheqje do të arrinte pikërisht të kundërtën për qytetarët tanë. E mësova atë mësim në rrugën e vështirë kur isha sekretar i shtetit pas një dekade të shkurtimeve buxhetore që përshkuan mjetet tona të politikës së jashtme civile.

Shumë prej tyre kishin pranuar se fundi i Luftës së Ftohtë do të na lejonte të tërhiqeshim nga bota, por shkurtimet që mund të dukeshin logjike në atë kohë u kthyen për të na ndjekur, ndërsa tensionet u rritën në Lindjen e Mesme, Afrikë, gadishullin Korean dhe gjetkë. Përballja me sfida të tilla nuk kërkon vetëm një ushtri, por edhe burime të mjaftueshme, diplomatë efektiv dhe të fuqishmëm dhe fuqi punëtore për shpërndarjen e ndihmave.

Në të vërtetë, ne jemi më të fortë kur fytyra e Amerikës nuk është vetëm një ushtar që mban një armë, por edhe një diplomat që po negocion paqen, një vullnetar i Korpusit të Paqës që sjell ujë të pastër në një fshat ose një punonjës i ndihmës duke shkelur një aeroplan të ngarkesave ndërsa rriten ujërat e përmbytjeve. Ndërkohë që jam pro rishikimit, reformimit dhe forcimit të Departamentit të Shtetit dhe Agjencisë së Shteteve të Bashkuara për Zhvillim Ndërkombëtar, propozimet për heqjen e asistencës ekonomike dhe zhvillimore në më shumë se 35 vende do të ulte flamurin tonë në avanpostet tona në botë dhe do të na bënin shumë më pak të sigurt.

Sot, bota po dëshmon disa nga krizat humanitare më të rëndësishme në kujtesën njerëzore. Me më shumë se 65 milionë njerëz të zhvendosur, nuk ka pasur kurrë më shumë njerëz që ikin nga lufta dhe paqëndrueshmëria që nga Lufta e Dytë Botërore. Largimi i familjeve në Sudanin e Jugut, Jemenin, Nigerinë dhe Somalinë vënë më shumë se 20 milionë njerëz në rrezik urie – rajone të mëtejshme destabilizuese që tashmë janë të kërcënuara nga Shteti Islamik, Al Kaeda, Boko Haram dhe Al-Shabaab.

A duam vërtet të zvogëlojmë Departamentin e Shtetit dhe U.S.A.I.D. në një moment kaq të rrezikshëm? Përgjigja amerikane ka qenë gjithmonë jo. Megjithatë, ky propozim buxhetor na ka detyruar të pyesim se cili është roli i Amerikës në botë dhe çfarë lloj kombi kërkojmë që të jemi. Drejtori i buxhetit të presidentit, Mick Mulvaney, i ka përshkruar këto shkurtime si “nuk është pasqyrim i politikave të presidentit lidhur me një qëndrim ndaj Shtetit”. Por si mund të jetë tjetër gjë shkurtimi me 32 për qind i programeve tona civile jashtë shtetit veç se një shprehje e qartë e një politike?

E vërtetë, shumë në Kongres kanë deklaruar efektivisht propozimin e buxhetit të administratës “të vdekur që nga mbërritja”, por gjithashtu pranojnë se do të vendosin tonin për debatin e ardhshëm të buxhetit. Kjo është një bisedë e gabuar. Diplomacia jonë dhe buxheti i zhvillimit nuk kanë të bëjnë vetëm me uljen e shpenzimeve dhe gjetjen e efikasitetit. Ne kemi nevojë për një bisedë të sinqertë për atë që ne qëndrojmë si atë “qytet ndriçues në një kodër”. Dhe kjo bisedë fillon duke pranuar se ne nuk mund ta bëjmë atë me çmim të lirë.

Diplomacia dhe ndihma nuk janë të vetmet shkurtime vetë-mposhtëse në propozimin e administratës. Një thirrje vitale për të eleminuar dy agjenci kryesore për promovimin e eksportit – Korporata për Investime Private për Jashtë dhe Agjencia për Tregti dhe Zhvillim – do të dëmtonin mijëra punëtorë amerikanë dhe do të shtonin në të vërtetë deficitin. Dhe çdo shkurtim i investimeve tona për zhvillim ekonomik në Afrikë dhe vende të tjera do të minonte aftësinë tonë për të ndërtuar baza të reja të konsumatorëve në tregjet me rritjen më të shpejtë në botë.

Me 95 për qind të konsumatorëve botërorë jashtë kufijve tanë, nuk është “Amerika e para” për ta dorëzuar këtë fushë në një Kinë ambicioze që zgjeron me shpejtësi ndikimin e saj, ndërtimin e autostradave dhe hekurudhave në të gjithë Afrikën dhe Azinë. Kina është larg nga zvogëlimi i buxhetit të saj të zhvillimit. Në vend të kësaj, ajo po rritet – nga më shumë se 780 për qind në Afrikë që nga 2003.

Që nga lëshimi i kërkesës fillestare të buxhetit në mars, administrata ka filluar të demonstrojë një qasje më strategjike të politikës së jashtme. Kjo është e mirëpritur, por do të fitojë shumë më tepër sesa një sulm kundër Sirisë, një vijë më e ashpër ndaj Rusisë, një presion në rritje ndaj Koresë së Veriut dhe një angazhim më të thellë me Kinën për të drejtuar politikën e jashtme amerikane. Gjithashtu duhet burimet për ti realizuar këto.

Amerika është e madhe kur ne jemi vendi që admiron bota, një fener shprese dhe një popull parimor që është bujar, i drejtë dhe i kujdesshëm. Kjo është mënyra amerikane. Nëse ne jemi ende komb, atëherë duhet të vazhdojmë ta përkushtojmë këtë 1 përqind të vogël, por strategjik të buxhetit tonë federal, në këtë mision.

Gjatë gjithë karrierës sime mësova shumë për luftën në fushën e betejës, por mësova edhe më shumë për rëndësinë e gjetjes së paqes. Dhe kjo është ajo që Departamenti i Shtetit dhe U.S.A.I.D. bëjnë: parandalojnë luftërat që ne mund t’i shmangem, në mënyrë që të luftojmë vetëm ato që duhet. Për anëtarët tanë të shërbimit dhe qytetarët, është një investim që duhet të bëjmë. /Përkthyer nga Lexo.al – The New York Times/