De Biazi, Basha, Blushi dhe dekorimet. Majat dhe humnerat e javës politike

Alfred Lela

Gianni de Biazi, profesionisti dhe amatorët

Iku edhe de Biazi. Për ata që e ndjekin Kombëtaren, deri më sot ai është trajneri më i mirë. Jo vetëm sa i takon arritjeve në shifra, por edhe për atë se vetëm një italian (si ai) mund të jetë mjaftueshëm shqiptar.

Tek e shihje të këndonte Himnin kombëtar, shpesh edhe thjesht duke lëvizur buzët, nuk mund të mos ndjeje respekt dhe dashuri për italianin e pankinës shqiptare. Për t’u `shqiptarizuar` pak më shumë ai mori edhe nënshtetësinë. Emrin ja kthyen nga Gianni në Gani.

Lotët në `konferencën e lamtumires’ janë dëshmi e emocioneve dhe lidhjes së veçantë me Shqipërinë.

Ikja e tij, megjithatë, ndodhi mes tensionesh, ndoshta të panevojshme, dhe në atë dorëheqje lexohej një ngërç dhe një parehati e italianit. Ai u vu, jo pak, në qendër të kritikave të gazetarëve, shpesh të cytur më shumë se të bindur, por edhe të ish-futbollistëve të Kombëtares apo ish-trajnerë shqiptarë të përfaqësueses.

De Biazi e thoshte: kur Kombëtarja ka suksese të gjith bëhen pjesë, kur humbet e ka fajin trajneri.

Ai në atë krusmë të fundit, që ishte konferenca për shtyp e ndarjes, pasqyroi, më shumë se çdo gjë, hendekun mes profesionistëve dhe amatorëve. Ka gjithmonë në Shqipëri një luzmë të madhe amatorësh që duan t`i japin  mend një profesionisti, që duan të këshillojnë një profesionist. Apo dhe t`ia nxijnë jetën.

Basha-Trump, takimi që u mboll në Çadër dhe mbiu në fushatë

Fara e një takimi mes liderit të opozitës shqiptare, Lulzim Basha, me Presidentin amerikan, Donald Trump, u mboll fillimisht, si dëshirë e dyshim bashkë, që gjatë ditëve të Çadrës. Basha u shkëput nga protesta opozitare në mënyrë të papritur për një tur takimesh në Washington. Ai ua transmetoi rëndësinë e kauzave opozitare një grupi kongresmenësh të rëndësishëm amerikanë, por në Tiranë endej hija e një pamjaftueshmërie, sa kohë Basha nuk arrinte në derën e madhe e të rëndësishme të Shtëpisë së Bardhë. Një shtrëngim duarsh me Trump bëhej edhe më i lakmuar, duke ditur se kundërshtari i tij i brendshëm, Edi Rama, e kishte quajtur, asokohe kandidatin për President të Republikanëve amerikanë, `një turp të qytetërimit`. Ai takim, që nuk e ndihmoi dot gjatë ditëve të Çadrës, u duk se i doli na krah gjatë ditëve të fushatës. Basha ndërpreu turin elektoral pa lajmëruar asgjë dhe u nis drejt Amerikës. Një ditë para se të kthehej, zyra e shtypit e Partisë Demokratike i shpërndau medias foton Trump-Basha. Teksti që e shoqëronte i bënte jehonë një `takimi të jashtëzakonshëm`. I tillë ishte, edhe për faktin se përbënte një precedent. Kandidati për Kryeministër i një vendi të vogël proamerikan, takohej me Presidentin e ShBA 10 ditë para datës së zgjedhjeve. Në Tiranë, ku çdo shenjë amerikane përimtohet, duhet lexuar edhe kjo.

Rrengu ku ra Blushi dhe ndjesa e Politiko

Një prej gazetarëve të politiko.al më nisi para dy ditësh në ëhattsup linkun e një gazete pranë qeverisë, ku shfaqej një foto e Ben Blushit dhe e dy burrave të tjerë, që shfaqeshin në të dy krahët e deputetit të majtë. Titulli fliste për `lumturi të Blushit` dhe e identifikonte një prej të fotografuarve si ish-kreu i bandës së Durrësit. `Nuk e di sa e vërtetë është si foto`, më shkruante kolegu nga redaksia në Tiranë. Sugjerimi im ishte ta bënte lajmin, por duke pyetur që në titull `a është ky Lul Berisha?` Instikti i parë gazetaresk më thoshte se mund të ishte fotomontazh, si përpjekje për të dëmtuar një kundërshtar politik në fushatë. Ai që dukej si Lul Berisha shfaqej i ndryshuar në foto: me kokë krejtësisht të rruar dhe një palë syze të mëdha që i mbulonin shumë prej tipareve. I vazhduam shkëmbimet në ëhatsupp. Unë këmbëngulja që të ndiqeshin zhvillimet dhe të pritej reagimi i Blushit. “Edhe ashtu e bëj”, më erdhi përgjjigja, e cila shprehte njëfarë pakënaqësie me `mosagresivitetin` tim gazetaresk. Pa kaluar një minutë në ekranin e telefonit u shfaq `vendimi`: `Po e hedh si fakt këtë të Blushit. Pas Temës edhe Ballkanëeb e Shqiptarja kështu e kanë hedh`. `Okay`, ia ktheva, i dorëzuar para `fakteve`. Gazetari i politiko.al prodhoi një titull aq të fortë sa lajmi: Blushi me një gabim trashanik rrëzon gjithë fushatën e Libra-s, del në foto me Lul Berishën. Se si vijoi kronika e ngjarjes e dinë thuajse të gjithë. Blushi nuk e dinte se me kë po fotografohej, por dy të tjerët po. Nuk mund t’i kërkohet një kandidati për deputet në fushatë elektorale që të bëjë `vetingun` e çdo personi që i del përpara në rrugë.   Secili bën të vetën dhe secili merr hakun, dhe politiko.al u nxitua, duke cënuar standardet gazetareske, politikanin Ben Blushi dhe shijet e lexuesit të mirë. Kemi një falje për të kërkuar, dhe nuk ngurrojmë në kërkimin e saj.

Dekorata me shumicë

Shqipëria prodhon gjithmonë paradokse që i përmbytin ngjarjet. Presidenti Bujar Nishani, në një akt të çuditshëm `dekorimesh me shumicë`, rreshtoi në Presidencë një grup aktorësh e këngëtarësh, të vjetër e të rinj, dhe i bëri Mjeshtra të Mëdhenj. Hierarkia është një vlerë e së djathtës. Por ajo shenjon edhe etikë dhe estetikë. Cilësi përkundër sasisë. Nxitimi për të krijuar barazi, edhe me anë dekorimesh presidenciale, ia ul vlerën edhe decorates, edhe artisitit, edhe Presidentit.