Albspirit

Media/News/Publishing

GENOCIDI MBI ELITEN INTELEKTUALE TE KOMBIT SHQIPTAR NEN TERRORIN KOMUNIST

 

GENOCIDI MBI ELITEN INTELEKTUALE TE KOMBIT SHQIPTAR NEN TERRORIN KOMUNIST

 

GENOCIDE ON THE INTELLECTUAL ELITE OF THE ALBANIAN NATION UNDER THE COMMUNIST TERROR

 

Në momentin që po shkruaj për atë periudhë e ndjej mungesën e shumë shokëve me të cilët kalova pjesën më të çmuar të jetës nën diktaturën më barbare që ka njohur historia. Kujtoj me dhimbje ata që nuk patën fatin të shikonin fundin e komunizmit, për të cilin kishin luftuar me jetën e tyre.

 

Now that I am writing for that period of time I feel how much I miss my friends with whom I passed the best part of my life in the most barbaric dictatorship that history has ever known. I painfully remember the ones who never got the chance to witness the fall of communism, the cause, for which they made the ultimate sacrifice.

 

AUTORI: Tomor ALIKO

REDAKTORE: Andrea LLUKANI, shkrimtar; Gentian URUÇI, pedagog dhe Armanda MOLLA

RECENSUES: Bardhyl BELISHOVA, Adrian KATI

ARTI GRAFIK: Andi LOLOÇI

KOPERTINA: Kleida MALUKA

Per  botimin e  librit financoi  edhe Ministria  e Kulturës Turizmit  Rinisë dhe  Sporteve.

SHTYPUR NE SHTYPSHKRONJEN “MALUKA”, TIRANE 2007

Falenderoj stafin e Qendres Shqiptare per Rehabilitimin e Traumes dhe Tortures per mbeshtetjen. Falenderoj gjithashtu ata qe u treguan te gatshem ne sjelljen e fotografive dhe te dhenave biografike.

Burime te shfrytezuara:

Arkiva Qendrore e Shtetit, Muzeu Historik Kombetar dhe botimet e shkrimtareve Nikoll Melyshi, Pjeter Pepa, Uran Butka, Agim Musta, Enver Lepenica. Ky libër i’u kushtohet të persekutuarve politikë që për Liri, Atdhe dhe Komb  i’u kundërvunë diktaturës më të egër që ka njohur historia.

NDERIM PËR MARTIRËT, RESPEKT PËR DISIDENTËT!

This book is dedicated to all political persecuted who for liberty homeland oposed the fiercest dictatorship that the history has known.

HONOR TO MARTYRS, RESPECT FOR DISSIDENTS!

Genocidi Mbi Elitën Intelektuale Të Kombit Shqiptar

 

Reflektim nga ish i burgosuri  politik, i ndjeri Bardhyl Belishova, disa dite para se te nderronte jete. I dashur Tomor!

Të  falenderoj  për  mundësinë  që  më  dhe  të  lexoja  librin  para  se  ta  dërgosh  për botim. Të  shpreh mirënjohje që je  nga të paktët prej  të mbijetuarve të ferrit  të burgjeve komuniste  që  vazhdon  të hedhësh  dritë  mbi  atë  tmerr  çnjerëzor të  persekutimit  qysh  në fillim të diktaturës komuniste. Je nga më të moshuarit dhe nga ata me më shumë problem shëndetësore.

Leximi e shfletimi më është shoqëruar me aq kujtime dhe mendime si rrallëherë, ndoshta  nga  gjendja  shëndetsore,postraumatike  që  janë  sot.  Nuk  mund  të  qëndroj  pa  t’i shprehur ato. Si mirënjohje, si vlerësim, për ata që kanë vuajtur që nga vjeshta e vitit 1943, për gjithë të vuajturit e totalitarizmit komunist.

E  vërteta  është  se  deri  më  sot  nuk  janë  plotësuar  detyrimet  e  përcaktuara  nga normat ndërkombëtare ligjore dhe morale, as nga shteti e as nga shoqëria. Edhe sot, ish të persekutuarit politikë, jetojnë në kushte të vështira. Sa e rëndë paska qënë sfida e rregjimit të komunizmit, nuk jam më në gjendje të përcaktoj se si do të përfundojë ajo sfidë,por le ti kthehemi librit tënd. Botimet e atyre që kanë vuajtur më gjallojnë kujtime dhimbjeje e sidomos për ata që u pushkatuan ose humbën jetën burgjeve,  për ata që dolën të gjymtuar, dhimbje për veten tonë.  Por janë edhe çmallje, sepse na kujtojnë  edhe ferrin e  kaluar,  që  ka  patur  edhe  kënaqësitë  e  gëzimet  e  veta,  madje  edhe  bukurinë  e  saj  si jetesë.

Mbarova së lexuari librin tuaj dhe shtroj pyetjen pse s’jemi të lumtur sot, cilat janë arsyet e vuajtjeve  të  tanishme?

Vuajmë nga pasojat post traumatike apo vuajmë sërish faje të reja prej fajtorëve të vjetër… Këto botime si ky duhet të kujtojnë në radhë të parë  personalitetet e shkencës shoqërore, personalitetet  e  shtetërorë  e politikë,  shoqërinë  civile  që  ata  duhet t’i  shpjegojnë  dhe  t’i japin zgjidhje këtyre pyetjeve. Ata duhet t’i kurojnë këto plagë, duhet t’ju japin fund lotëve dhe vuajtjeve.

Me këtë rast po shpreh disa mendime personale mbi këto probleme me shpresën se ndoshta mund të ndihmojnë misionin njerëzor. Kontakti  me  realitetin  jetësor,  vetë  koha,  zhvillimi  i  njeriut  i  zhduk  ose  zbeh  bukurinë ëndrrave  të  bukura.  Rezultoi  ashtu  si  ne  e  idealizonim  shoqërinë  tonë,  veçanërisht Perëndimin, ne e identifikonim demokracinë me lumturinë, mirqënien, gëzimin, sigurinë etj. Në të vërtetë arritja e tyre varet nga kultura demokratike, nga vlerat, idetë, moraliteti i një shoqërie.

Por   kjo e vërtetë nuk  ka shkaktuar dhimbje  aq të madhe. Dhimbje shkaktojnë sot padrejtësitë si shkelja e të drejtave të njeriut, veprimet dhe mosveprimet e paligjshme ose të pamoralshme dhe jo vetëm të shtetit por edhe të shoqërisë, të politikës por edhe të shoqërisë  civile.  Me  shumë  të  drejtë  një  studjues  danez  në  sferën  e  rehabilitimit  të  të mbijetuarve të torturës thotë se:

“të mbijetuarit e torturës sot  nuk vuajnë më pak nga ajo  që  nuk  bëjnë  njerëzit  e  mirë,  sesa  vuajnë  nga  ajo  që  bëjnë  njerëzit  e  këqinj”. Por çfarë nuk po bëjnë njerëzit e mirë? Edhe mbas 15 vitesh të përmbysjes së totalitarizmit, ish të përndjekurit pothuajse nuk janë rehabilituar në drejtimin moral, shëndetsor, ekonomik dhe arsimor. Akoma ky komunitet  nuk  është  i  integruar  sepse  ende  asnjë  “torturues”  nuk  është  dënuar  ose diskredituar publikisht.  Akoma diktatori më antihuman i Evropës Lindore vazhdon të jetë “Hero i Popullit”, të tillë janë dhe shumë xhelatë të tjerë. Përse hesht  mazhoranca  e  djathtë  shqiptare.  Përse  heshtin  historianët  dhe  së fundi përse Qeveria dhe Parlamenti shqiptar, të cilët nuk duhet ta lejojnë këtë padrejtësi, këtë  paturpësi  çnjerëzore…

Dhe konkretisht duhet tu jepet ky libër si një dokument i krimeve të pafalshme të Enver HOXHËS dhe totalitarizmit komunist shqiptar, që të kuptohet se çfarë gafe është bërë me këtë inaugurim, sesa dëm kanë sjellë, sesa dhimbje e hidhërim kanë shkaktuar. Fatkeqësisht  deri  sot,  nuk  është  vleresuar  sa  duhet  problemi  i  përballimit të pasojave të totalitarizmit në shoqërinë shqiptare, si një domosdoshmeri të ecjes përpara. Këto pasoja janë të shumta, por më e rëndësishmja është: “Prishja e njeriut, për të cilën ish  Presidenti i  Çekosllovakisë,  Haveli ka  thënë se  komunizmit  do t’i  falja  çdo gjë,  veç prishjes së njeriut”.

Shoqërisa  Shqiptare,  edhe  pas  15  vjetësh  tranzicion  (kohë  jo  e  shkurtër)  është kaq e rëndë edhe për shkak se vendet e tjera ish komuniste kanë pasur një paratranzicion 30-vjeçar liberalizimi të regjimeve totalitare, sidomos pas krijimit të OSBE, ndërsa vendi ynë ka kaluar direkt nga stalinizmi në proçeset demokratizuese.  Së fundi  për autorët  e krimeve,  të shpifjeve,  publikimi i  këtyre botimeve është dhe rishfaqje fantazmash të viktimave. Të shpresojmë se do ndikojë edhe në pendesë dhe konfesion te lexuesit  e përfshirë në ngjarje. Tek brezi  i ri mund të reflektojë  si kuptim i drejtë i së kaluarës dhe një mësim për të mos rrezikuar viktimizimin nga një tjetër totalitarizëm si ai komunist.

Bardhyl Belishova

 

 

Reflections from  an  ex-  political  prisoner  Bardhyl  Belishova; some days before his death

Dear Tomor!

I would like to thank you for the opportunity that you gave for reading the book before  publishing  it.  I  express  my  gratitude  for  being  one  of  the  fewest  survivors  of communist prisons who continues to shed light on that inhuman nightmare of persecution since  the  beginnings  of  communist  dictatorship.  You  are  one  of  the  eldest  and  the  one with the greatest  health problems. Reading and riffling has been accompanied with so many memories and thought as infrequently, maybe from the health condition, posttraumatic condition.

I would like to express  all  that  I  think,  as  a  sign  of  gratitude,  evaluation,  for  those  who  have  suffered from  the  autumn  of  year  1943,  for  all  those  who  have  suffered  during  the  communist totalitarian system.

The truth is that until today the defined obligations have been fulfilled from the international moral and legal norms, neither from state or society.

Even today, the former political persecuted live in difficult conditions. How hard has been the challenge of the communist regime, I am not able to define how it is going to end, but let’s focus on your book. The publications of those who have suffered awake me painful memories especially for those who were executed or lost their life in prisons, for those who were crippled, and pain for our selves. But awake even nostalgia, as remind us of the passed hell, which has had it own pleasures and joys, even the beauty of that life.

I finished reading your book and I would like to ask why aren’t we happy today, which are the reasons of present sufferance?

On this event I would like to express some personal opinions on these problems with the hope that maybe these can help human mission.

The  contact  with  life  reality,  the  time  itself,  the  human  development  can  not conceal  or  faint  the beauty  of  beautiful  dreams.  It  resulted  as we  idealized  our  society, especially West,  we  identified  democracy  with  happiness,  wellbeing,  joy,  safety,  etc.  In reality their achievement depends on democratic culture, from the values, ideas, morality of a government.

But, this reality has not caused a great pain. Pain is caused today form the violation of human rights, illegal or immoral actions or non actions and not only state ones, but even civil society’s. Rightly a Danish scolar in the field of the rehabilitation  of  torture survivors states that: “the survivors of torture today do not suffer less from that that good people do not do, then they suffer from that that evil people do”.

But what are good people not doing?

Even  after  15  years  of  the  abolishment  of  the  totalitarian  regime,  the  former prosecuted have not been rehabilitated in the moral, health, economic and education aspect. Still this community is not integrated as still no “torturer” has not been punished or discredited. Still the most inhuman dictator of the Eastern Europe continues to be “People’s Hero”, as many of his headsman  are. Why does the right majority hush?  Why do historians hush and lastly why do Albanian government and parliament, who should not allow this injustice, this inhuman impudence…

And more concretely this book should be given as a document of the unforgivable crimes of Enver HOXHA and Albanian communist totalitarism, in order to be understood that this inauguration is ridiculous and that it has caused many pains. Unfortunately until today, the problem of totalitarian consequences facing in Albanian  society  has  not  been  considered  as  a  necessity  of  progress. These  consequences are  numerous,  but  the  most  important  thing  is  that: “Huam  degradation, on which the former President of  Czechoslovakia, Hevel  has  stated,  I  would  forgive  everything  to communism, despite human degradation”. Albanian  society,  even  after  15  years  of  transition  (not  short  time)  is  so  backward  even  for  the  fact  that  the  other  former  communist  countries  have  experienced  an 30 years pre transition liberalisation of the totalitar regimes, especially after the creation of OSCE, while our country has passed directly from Stalinism to democratic processes. In conclusion for the authors of crimes, libels, these publications are a reappearance of the victim’s phantoms.

Let’s hope that this will influence in repent and confession of the reader involved in this event. Among younder generations it might be reflected as a right meaning of the past and a lesson in order  not to risk victimization  from another totalitarism as the communist one.

Bardhyl  Belishova

 

 

 

Reflektim mbi vlerësimin e librit “Genocidi mbi Elitën Intelektuale të Kombit Shqiptar”

Pas sundimit 46 vjeçar, të diktaturës më të egër në Europë dhe e vetmja në botë që ligjërohej me Kushtetutë, për 16 vjet tranzicion u pengua ngritja e lapidarëve në nderim të viktimave të genocidit komunist, u mohua dëmshpërblimi, i lanë pa ilaçe, të paintegruar, sipas skemë … të  varfër, por krenar. Por  nuk  u  pengua  Tomor Aliko,  i  mbijetuari  i  Ferrit  të  Burgjeve  Komuniste.  Dhe  pse kaluan 16 vjet, nuk jepet akoma numri i saktë i viktimave dhe as vendet ku janë varrosur. Z. Tomor Aliko, ndonëse 82 vjeçar, brenda 2 viteve, grumbulloi të dhënat e “vëllezërve” të tij martirë dhe desidentë. Sfidën  e  dëshmisë  së  gjallë  të  makabriteteve të  asaj  diktature  gjakpirëse  dhe  kujtimin  e viktimave të pafajshme të saj, trurin e kombit,  për të cilët ishte dhënë urdhri famëkeq e paranojak “Je i destinuar të sakrifikohesh”. Një urdhër që fsheh frikën se një ditë pushteti e kontrolli  i mendjes  e jetës  njerëzore mund  t’u rrëshkiste  nga duart,  nuk do  të mund  të sundonin  më  dhunshëm,  e  ky  do  të  ishte  fundi  i  tyre,  shmangien  e  të  cilit  kërkonin  ta arrinin me çdo kusht, pa u stepur para lumit të vuajtjes dhe gjakderdhjes që do të shkaktonin. Nëpër faqet e librit shpaloset genocidi mbi elitën intelektuale, fetare, politike të kombit si dhe mbi biznesmenët. Ndryshimi i strukturës gjenetike, përvetësimi i pronave dhe pasurive ishin qëllimet e bandës feudalo-Komuniste të diktatorit E. Hoxha. “Genocidi mbi Elitën Intelektuale të Kombit Shqiptar” është bazamenti për identifikimin e Krimit Komunist në Shqipëri. “Genocidi mbi Elitën Intelektuale të Kombit Shqiptar” është një urë lidhëse, midis të kaluarës torturuese e ndrydhëse mbi shtratin e lumit të murtajës së ideologjisë komuniste, të tashmes me pasojat dhe rudimentet ende të forta të asaj ideologjie totalitare dhe të ardhmes, si një mesazh  për  të  ringjallur  memorien  historike  e  parandaluar  përsëritjen  e  historisë  dhe ripërtëritjen e vlerave të domosdoshme për integrimin e Shqipërisë në Europë. Por, pikërisht evidentimi i vlerave të kombit ishte frika më e madhe e diktaturës. Nuk është e largët dita kur nipërit e mbesat do të apelojnë për të rreshtuar në piedestalin e  gjykatësve  të  demokracisë  vargun  e  pafundëm  të  mijëra  martirëve. Gjithashtu libri është një etalon vlerësues për shoqërinë e veçanërisht politikën e djathtë shqiptare, për të verifikuar vetveten e për të reflektuar mbi rudimentet e mentalitetit post komunist, i cili për fat të keq ende është i pranishëm në modelin e qeverisjes së sotme.

Adrian Kati, Drejtor  Ekzekutiv, Qendra  Shqiptare  e  Rehabilitimit  të  Traumës  dhe  Torturës.

 

Reflection on the valuation of the book “Genocide on the Inellectuall Elite of the Albanian Nation”

During the 16 years of transition period after the rule of one of the most severe dictatorships in Europe, the obelisks’ memorial building in honor of the victims of the communist genocide were forbidden, the compensation was denied, their medical care and treatment was left aside. They were poor, disintegrated and isolated in the society,.. “poor, but proud of themselves…”. But the several sufferings didn’t stop Mr. Tomor Aliko, the survivor of the Hell of the Communist Prisons, to fulfill his challenge. Even though 16 years have passed, we still don’t know the exact number of victims and their tombs. Tomor Aliko, a 82 years old fellow, managed to collect data and information on his fellow martyrs and dissidents in 2 years. The challenge of live testimony of the atrocities that took place during the sanguinary dictatorship and the recalling of its most innocent victims, the nation’s intellectuals, which received the imposing bad famed and paranoiac order “You are destined to be sacrificed”. An order which hided the fear that one day the dictators would loose their control and power of the human minds. They wouldn’t rule violently after and this would be the end of their dictatorship. For the sake of avoidance of this dramatic end, they would do anything unconditional despite the bloodshed and sufferings they would cause. The content of the book offers a comprehensive overview of the genocide of the intellectual elite, religious, political, and on the businessmen of the nation. The change of the genetic structure, assets and properties’ possessions, were the objectives of the feudal-communist band of E. Hoxha dictator. The book “Genocide on the Intellectual Elite of the Albanian Nation” is the basis for the communist crimes’ identification in Albania.  We had the misfortune to be ruled form the only dictatorship in the world, which was legally protected with the “Constitution”. The book “Genocide on the Intellectual Elite of the Albanian Nation” is a connection bridge between the torturing and repressing past on the murrain river of the communist ideology, the present with the consequences and the rudiments still strong of the totalitarian ideology and the future as a message to regenerate the historical memory and to prevent the history repetition and the renovation of the necessary values for Albania integration in Europe. The values identi fication were exactly the biggest fear of dictatorship. Each of you can keep in hand the denied memorial, the interrupted relation full of inhu man tortures from grandparents, parents, and relatives. The day when nephews and nieces will make an appeal for arraying in the democracy pedestal of judges the endless course of thousands of martyrs, will come very soon. The book represents an appraiser standard for the society and especially for the Albanian politic, in a way that it can reflect on the rudiments of a post communist mind mentality, which unfortunately is still present in the nowadays governing model.

Adrian Kati, Executive Director, Albanian Rehabilitation Center of Trauma & Torture

 

 

Genocidi Mbi Elitën Intelektuale Të Kombit Shqiptar Nën Terrorin Komunist

 

Ideja  për  botimin  e  këtij  libri  ka  qenë  e  hershme  por  edhe  pengesat  kanë  qenë  të shumta si për grumbullimin e lëndës ashtu dhe për mjetet financiare. Megjithatë erdhi koha që kjo dëshirë të përmbushet me sukses. Libri përmban një pjesë shumë të vogël të kalvarit 50-vjeçar të diktaturës komuniste në Shqipëri. Midis tyre pjesa më e madhe janë intelektualë të mirfilltë: juristë, pedagogë, inxhinierë, mjekë, ekonomistë, gazetarë, doktorë  shkencash  politiko-ekonomike,  administratorë,  pronarë,  tregtarë,  oficerë  të Ushtrisë Kombëtare, klerikë të institucioneve fetare, të rinj e të reja antikomunistë etj. Me humbjen e tyre u dëmtua rëndë zhvillimi dhe përparimi i shoqërisë shqiptare. Përveç ndëshkimit fizik atyre iu çuan në harresë edhe veprat që kishin lënë ndër vite. Biblioteka të tëra u rrënuan apo u dogjën, mijëra dorëshkrime u zhdukën, shumë veprimtari shkencore u ndërprenë. Për afër pesëdhjetë vjet gjithë veprat e trashëguara prej tyre u ndaluan  të  qarkullonin.  Edhe  në  ditët  e sotme  veprat  e  tyre  po  përjetojnë  në  harresë, ende  ato  gjenden  nën  pluhurin  e  viteve  të  shkuara.  Prandaj  është  detyrë  e  ngutshme që sot nëpërmjet botimeve të pasqyrojmë jetën dhe veprën e këtyre figurave intelektuale që përndoqën gjysmë shekulli. Shumë  prej  tyre  janë  vrarë  gjatë  luftës  civile  dhe  pas  vendosjes  së  regjimit totalitar, sidomos që nga nëntori i vitit 1944 kur populli shqiptar priste të gëzonte lirinë, por përjetoi diktatin dhe terrorin e pashembullt të atyrë që përqafuan “idealin komunist”. PKSH që kur u krijua dha orientime për zhdukjen e kundërshtarëve politikë. Libri  jep  figurat  e  martirizuara  dhe  përveç  urrejtjes  kundrejt  shkaktarëve  të krimit do të ndjejmë përçmim edhe ndaj atyre që sot e vazhdojnë këtë rrugë ndjellakeqe. Çdo shqiptar i ndershëm kujton me respekt e nderim të thellë ata që u pushkatuan, u burgosën dhe u internuan  sepse donin Shqipërinë, lirinë e demokracinë. Emrat e tyre do të zënë vend të meritueshëm në faqet e historisë së kombit shqiptar. Nacionalistët shqiptarë, patriotët e demokratët u goditën egërsisht nga PKSH sepse donin Shqipërinë të bashkuar dhe kundërshtonin interest, qëndrimet dhe veprimtarinë shoviniste serbo-greke. Këta u cilësuan nga regjimi komunist si “armiq të popullit” dhe me çdo kusht duheshin zhdukur. Emisarët e Partisë Komuniste Jugosllave, Dushani e Meladini, futën dhe nxitën frymën terroriste brenda udhëheqjes së PKSH. Lufta për marrjen e pushtetit u bë qëllimi kryesor, prandaj edhe u godit çdo përfaqësim tjetër politik. Nëpërmjet dhunës e terrorit u shua çdo përpjekje për zgjidhjen e problemit kombëtar të  shqiptarëve. Fatkeqësi e madhe ishte shkelja e marrëveshjes së Mukjes, e cila do të hapte rrugën e bashkimit, të bashkëveprimit e të mirëkuptimit mbarëshqiptar. Nëpërmjet saj i  hapej  rrugë  zgjidhjes  së  drejtë  të  çështjes  kombëtare  dhe  në  veçanti  çështjes  së Kosovës. Prishja e marrëveshjes nga krerët komunistë shqiptarë solli përçarjen, konfrontimin dhe luftën civile. Kryediktatori Enver Hoxha, duke zbatuar direktivat e komunistëve jugosllavë, urdhëroi që armët të ktheheshin kundër nacionalistëve. (AQSh, faqe 17 dt.28, dok.11) Terrori u shtri si në Jug ashtu edhe në Veri të Shqipërisë.  Në “Frontin nacional-çlirimtar”, për fat të keq u përfshinë edhe njerëz me pikëpamje nacionaliste, siç ishin Shefqet  Beja,  Gjergj  Kokoshi,  Riza  Dani, Dr.  Enver  Sazani,  Islam  Radovicka,  Sheh Karbunara  etj  (deputetë  të  zgjedhur  në  legjislacionin  e  parë  të  vitit  1945).  Këta u zhdukën fizikisht me proçese gjyqësore të montuara. Në prag të “çlirimit”, tetor-nëntor të vitit 1944 repartet partizane të udhëhequra prej  komisarëve  të  vdekjes  dhe  me  lista  “armiqsh”  në  duar  gjakosën  kryeqytetin  e Shqipërisë, Tiranën, duke pushkatuar në netët e errëta të dimrit,  para syve të familjarëve njerëz të pafajshëm që i kishin dhënë vendit vlerat e një klase fisnike. Numri i saktë i të pushkatuarve është  vështirë të mësohet.  Gjatë asaj kohe tëzezë  dimë se kanë  rënë 38 martirë, shumica oficerë të Ushtrisë Kombëtare, njerëz që mbrojtën kufijtë e Shqipërisë nën udhëheqjen e plakut patriot Ismail Qemali. 100 patriotë e politikanë të tjerë u lidhën me litarë dhe u futën në qelitë e burgut të vjetër të Tiranës. Edhe këta udënuan shumë rëndë,  dikush  me  vdekje  dhe  dikush  me  burgim  të  përjetshëm  nga  ligjet  e  diktaturës komuniste shqiptare.

Dhimbja dhe vuajtjet e tyre njerëzore janë pjesë e kujtesës historike të popullit shqiptar. Vepra e këtyre martirëve në ditët e sotme nuk duhet lënë në harresë. Ajo do të lartësohet  në epokën e  rimëkëmbjes së  kombit shqiptar. Masakrimi i vlerave intelektuale është shumë i madh. Ai përfshiu si ata që u detyruan të mërgojnë, ashtu edhe të tjerët që u burgosën dhe u vranë pas vendosjes së regjimit komunist. Pati edhe shumë shqiptarë që u detyruan të heshtin. Për ta ka qenë dënim  i rëndë  gjatë gjithë  jetës. Terrori shtetëror  ka  vijuar mbas  marrjes së  pushtetit prej komunistëve. Historia e diktaturave ka treguar se çdo regjim për të përligjur aparatin shtypës si forcë dhunuese ka nevojë të krijojë armiq. Këtë e zbatoi me zell të veçantë Enver Hoxha. Gjyqet speciale dhe ushtarake ndëshkuan  me  procese  të  montuara gjithë kundërshtarët e regjimit nga viti 1945 deri në vitin 1990.

1)Gjyqi Special i Tiranës, mars-prill 1945. Në këtë proces u përfshinë “Kokat e mëdha” u dënuan 60 veta, 17prej tyre u pushkatuan, 8 veta përfunduan me burgim të përjetshëm, 10 veta u dënuan me 30 vjet etj. Këta u dënuan si tradhëtarë dhe “armiq të popullit”. Prokurori i këtij gjyqi, Gjeneral Major Bedri Spahiu ka deklaruar: “Ndihem I turpëruar që kam qenë në rolin e prokurorit të atij gjyqi” (Gazeta Republika 06.06.1991).

2)Gjyqi special Opozita e parë “Bashkimi Demokrat Shqiptar”, qershor-korrik 1946, ka dënuar me pushkatim 9 intelektualë, 5 me burgim të përjetshëm dhe 20 veta me  burgim  të  rëndë.  Këta ishin përfaqësues të tri organizatave: grupi i  Rezistencës, grupi i Legalitetit dhe grupi i Social-Demokratëve. Midis tyre Kanë qenë: Sami Qeribashi, Qenan Dibra, Musine Kokalari, avokatët Suat Asllani, Baltazar Benusi, profesor Gjergj Kokoshi e shumë intelektualë dhe patriotë të tjerë.

3)Gjyqi  special  i  “Sabotatorëve  të  Kënetës  së  Maliqit”,  nëntor  1946,  ku  me procese të montuara u  dënuan me varje në litar inxhinierët Abdyl Sharra dhe Kujtim Beqiri. Inxhinierët Vasil Mano dhe gruaja e tij Zyraka Mano, inxhinieri italian Eugenio Skaturo  dhe  inxhinier  Mirush  Përmeti  u  dënuan  me  pushkatim,  kurse  15  teknikë  u dënuan  me burgim  të  rëndë.

4)Gjyqi special i deputetëve “Opozita e dytë Shqiptare” shtator-tetor 1947, me Procese gjyqësore të montuara dënoi me varje Shefqet Bejën (deputet në legjislacionin e parë, dhjetor 1945), inxhinierët Riza Alizoti dhe Sulo Klosi. U dënuan me pushkatim 13 veta, pjesëmarrës të Frontit Nacional-çlirimtar.  42 veta të tjerë morën dënime të rënda.

5)Gjyqi special  i shkurtit  1951 lidhet  me “Hedhjen  e bombës  në Ambasadën Sovjetike”. Kjo ishte sajesë e sigurimit të shtetit për të asgjësuar edhe ata pak intelektualë demokratë që kishin mbetur. U dënuan me pushkatim 22 intelektualë  të  pafajshëm, ndër  ta  edhe  intelektualja  Sabiha  Kasimati.  Nga  gjyqet  ushtarake  u  dënuan  qindra njerëz  të  tjerë në  mbarë  vendin.

6)Në  vitet  1946  –  1949  u  gjykuan  dhe  u  pushkatuan  nga  Shkolla  Teknike Amerikane “Harry Fultz” 22 intelektualë dhe 60 të tjerë u dënuan me burgim të rëndë sepse u akuzuan si agjentë të spiunazhit amerikan-anglez.

7)Me procese gjyqësore të montuara janë dënuar gra e të rinj antikomunistë, shumica prej tyrëe ishin deri në moshën 25-vjeçare.

8)U  dënuan  qindra  klerikë  të  institucioneve  fetare.  Nga  kleri  katolik    numri  i  të pushkatuarve arriti në 60 veta dhe dhjetëra të tjerë morën dënime të rënda. Mbas klerit katolik vjen kleri bektashian, mysliman e ortodoks. 90% e njerëzve u pushkatuan në vitet 1945-1949  në “kohën e Koçi Xoxes”. Burgu I vjetër  dhe  burgu  i  ri  i  Tiranës  pritën  dhe  përcollën  mijëra  njerëz  të  pafajshëm  nën terrorin e sigurimsave dhe të kriminelëve të pashpirt Koçi Xoxe (ministër i Brendshëm), Nesti Këllenxhi, Mihallaq Ziçishti, Kadri Hazbiu, Niko Çeta, Vaskë Koleci, Stavri Xhara, Siri  Çarçani,  Halim  Xhelo,  Petrit  Hakani,  Muço  Saliu,  Vangjo  Mitrojorgji,  Nevzat Haznedari, Aranit Çela e qindra të tjerë prej të cilëve të burgosurit e asaj kohe përjetuan dhunën  dhe  torturat  më  çnjerëzore. Tani shtrohet pyetja: Përse demokracia e brishtë shqiptare nuk i nxori në bankën e të akuzuarve  këta  përbindësha?

Libri  “Genocidi  mbi  elitën  intelektuale  të  Kombit  Shqiptar”  ka  përfshirë  qindra intelektualë, por janë dhe mijëra viktima deri në vitin 1990. Prandaj duhet të shkruhen disa libra të tjerë për të dëshmuar krimet e përbbindshme të komunistëve. Jo vetëm Tirana, por e gjithë Shqipëria e përjetoi terrorin e kuq. Në çdo prefekturë u krijuan gjykata formale,  sepse dënimet ishin përcaktuar nga Drejtoria  e Sigurimit të Shtetit  dhe  me  orientim  të  Byrosë  Politike  të  PPSH,  duke  filluar  nga  njëshi  Enver Hoxha dhe vasalët e tij Hysni Kapo e Mehmet Shehu. Masakrat e përbindshme dhe terrori komunist u shtri në Shkodër, Kukës, Dibër, Kurbin, Krujë, Elbasan, Durrës, Vlorë, Gjirokastër, Korçë, Devoll, Kolonjë, Berat, Librazhd, Fier,  Lushnjë, Tepelenë  etj,  ku  sipas  statistikave  numri  ka  arritur  në  mijëra e mijëra viktima. Poeti Visar Zhiti, ish i  burgosur politik në  librin  Dosja  e Diktaturës  thotë: “Ferri  i  Dantes  në  krahasim  me  terrorin  tonë  është  një  operetë  e  trishtë” Shqipëria  u  kthye  në  burg,  ajo  u  zhyt  në  ferrin  totalitar  ku  shqiptarët  jetuan  nën  një diktat  që  u  quajt  “demokraci  proletare”,  me  pushtetarë  injorantë,  të  cilët  e  izoluan vendin nga bota e jashtme. Populli nuk duhej as të fliste, as të dëgjonte e as të lexonte. Hijet e sigurimit ishin kudo. Fundi i regjimeve totalitare komuniste në Evropë ka qenë viti 1990. Shqipëria ishte e fundit që e shporri murtajën. Por ç’ndodhi me ata që shkaktuan Gjak e Lotë?!… Askush  nuk  u  gjykua  dhe  nuk  u  dënua  për  krime  politike.  Edhe  Prokurori  I Përgjithshëm Aranit Çela e Zylyftar Ramizi, që u dënuan gjatë qeverisjes demokratike, dolën të pafajshëm nga qeveria socialiste sapo mori pushtetin më 1997, madje atyre u dhanë  edhe  dëmshpërblim.  Kriminelët  e  diktaturës  duhet  të  gjykohen,  të  dënohen,  të japin  llogari  për  krimet  e  tyre. Vetëm  kështu  mund  të  ndëshkohet  krimi.  Ndëshkkimi për  disa  kriminelë  mund  të  jepet  edhe  pas  vdekjes,  psh  për  Mehmet  Shehun,  sepse është përgjegjësi kryesor për Masakrën e Lushnjës, të Martaneshit etj, ku u pushkatuan 62 njerëz të pafajshëm. Po kështu edhe për Koçi Xoxen, Kadri Hazbiun, Feçor Shehun, për hetuesit e prokurorët e “vdekjes” Josif Pashko, Nevzat Haznedari, Petrit Hakani, Muço Saliu, Stavri Zharra, Siri Çarçani etj. Mbas  15  vjetëve,  që  nga  viti  1990,  Asambleja  Parlamentare  e  Këshillit  të Evropës në janar të vitit 2006,nëpërmjet debateve të shumta nxori rezolutën për dënimin e krimeve të komunizmit. Strasburgu na dha kështu një mbështetje morale për ta dënuar edhe ne komunizmin shqiptar. Tani është detyra e Kuvendit të Shqipërisë  për të vepruar. Çdo zverritje zgjatje është e papërligjshme. Fatkeqësisht  edhe  tani  nuk  vlerësohet  sa  duhet  problemi  i  të  përndjekurve politikë,  të  cilët  jetojnë  në  kushte  të  vështira.  Fajtorët  dhe  ata  që  nuk  duhet  të  kenë ndërgjegjien të qetë, komunistët e thjeshtë, publicistë, historianë, pedagogë etj, duhet që të  paktën  të  zbardhin  të  vërtetën,  imoralitetin,  çnjerzoren,  servilizmin,  dyfytyrsinë, mungesën e personalitetit dhe dinjitetit , gjithçka që ishte aq e shëmtuar, aq e neveritshme, aq çnjerzore, për njeriun e arsimuar ose jo, për qytetarin Europian të gjysmës së dytë të shekullit XX. E kam fjalën për ata që duan të ruajnë historinë siç e kanë shkruar vetë, apo që duhet të ruajnë mitet e krijuara prej tyre, që duan ta mbajnë shoqërinë shqiptare të indoktrinuar; megjithëse ishin skllevër e bujkrobër mendonin se ishin më të lirë dhe më të lumtur në botë! Bëhet fjalë për ata fatkeqë idealistë, fanatikë të indoktrinuar. “Historinë e shkruajnë fitimtarët, por historia e shkruar nga ata fitimtarë totalitaristë nuk është histori. Akoma nuk ka fjalë që mund të përcaktonte atë dhe nuk mund të mos shtrohet  pyetja:  Ç’farë  është  ndrequr  në  këtë  histori?  Nuk mund të  mos  tmerrohesh kur lexon se tekstet shkollore të historisë janë ato që trashguam nga diktatura. Sa e rëndë paska qënë sfida e regjimit komunist. Askush nuk është në gjëndje të përcaktojë  se  si  do  të  përfundojë.  Botimet  e  atyre  që  kanë  vuajtur  burgjeve  dhe kampeve  të  internimeve  janë  dëshmi  reale  sepse  pasqyrojnë  kalvarin  e  vuajtjeve, dhimbjen për ata që u pushkatuan ose  humbën jetën burgjeve dhe për ata që dolën të gjymtuar. Shkrimtari  amerikan  Toro  ka  pasur  të  drejtë  kur  ka  shkruar  se  “në një vend ku skllavëria mbrohet me ligj, vendi më i përshtatshëm për një qytetar të  ndershëm  është  burgu”.  Po  përse  të  persekutarit  politikë  duhet  të  vuajnë  edhe sot? Vuajnë nga pasojat post traumatike apo për faje të reja prej fajtorëve të vjetër…? E keqja është se edhe mbas përmbysjes së totalitarizmit, ish të përndjekurit pothuajse nuk janë rehabilituar në drejtimin moral, shëndetësor, ekonomik dhe arsimor. Akoma ky komunitet  nuk  është  i  integruar  sepse  ende  asnjë  “torturues”  nuk  është  dënuar  ose diskredituar publikisht. Akoma diktatori më antihuman i Evropës Lindore vazhdon të jetë “Hero i Popullit”, të tillë janë dhe shumë xhelatë të tjerë. Përse hesht mazhoranca e djathtë shqiptare? Përse heshtin historianët dhe së fundi përse Qeveria Demokratike lejon këtë  padrejtësi, këtë  paturpësi çnjerëzore… Ky  libër  si  një  dokument  i  krimeve  të  pafalshme  të  Enver  Hoxhës  dhe totalitarizmit komunist shqiptar, duhet të kuptohet se çfarë gafe është bërë, sesa dëm kanë sjellë, sesa dhimbje e hidhërim kanë shkaktuar. Drejtësia, paqja, rehabilitimi nuk mund të realizohen në totalitarizëm ashtu si në diktaturat klasike; me dënimin, heqjen e diktatorit dhe dhënien e një amnistie. Në totalitarizëm kemi të bëjmë me luftë klasore, me indoktrinimin e shoqërisë, në përfshirjen jo vetëm të policisë por të gjithë shoqërisë në dënime, persekutime, diskriminim, përbaltje  etj. Me vdekjen  përfundon aktiviteti, krijimtaria e njeriut. Por shpirti jeton në përjetësi në parajsë ose në ferr. Kujtimi i tij, emri,  vepra  vazhdojnë  të  udhëtojnë  në  kujtesën  e  të  afërmve,  të  njohurve  edhe  pas vdekjes fizike. Ndërsa njerëzit e shquar për mirë apo për keq jetojnë në pafundësi në parajsën ose ferrin e historisë.  Botimi i librave të cilët pasqyrojnë kasaphanën gjysëm shekullore janë një akuzë që ju bëhet publikisht jo vetëm për diktatorin E.Hoxha por edhe për të gjithë ata që egërsinë e barbarizmin e bënë ndaj atyre që Atdheun, Lirinë e Demokracininë e kishin të shenjtë. Evidentimi dhe vlerësimi i krimeve si dhe dënimi i komunizmit  do  të  jetë  një  shërbim  i  madh  që  i  bëhet  shoqërisë  njerëzore.  Dënimi i krimeve të komunizmit është domosdoshmëri për edukimin demokratik të shoqërisë si prevenim për të mos rënë pre e utopive e demagogjive. Në  fund  u  drejtohem  të  gjithë  të  mbijetuarve  që  vuajtën  nëpër  burgje  dhe internime kalvarin e gjatë disavjeçar, trashgimtarëve të atyre që u martirizuan për Atdheun tonë të shumëvuajtur, që të dëshmojnë me botimin e librave dhe me artikuj në organet e  shtypit  për  veten  e  tyre  dhe  për  bashkëvuajtësit  e  tjerë  për  atë  kohë  fatalisht  të humbur  për  Shqipërinë  tonë  të  martirizuar  e  të  nëpërkëmbur. Këto  dëshmi  le  t’ju shërbejnë  brezave  të  sotëm  e  të  ardhshëm  për  të  njohur  të  vërtetën  e  hidhur  dhe kriminale që ajo të mos përsëritet më kurrë.

Tomor Aliko

 

 

Genocide On The Intellectual Elite Of Albania Under The Communist Terror

 

The idea of writing this book has been designed at early times regardless the obstacles we had to face in gathering the accurate facts and proper documents as well as the lack in financial means. However, the aim for the fulfillment of this early intention, is attained. The materials of this book contain but a very tinny part of all of what has happened during the 50- year oppression exercised on the Albanians by the communist dictatorship. The majority of the perished Albanians, have been genuine intellectuals:  magistrates,  pedagogues,  engineers,  doctors,  economists,  newspapermen, doctors,  laureates  in  political  –  economical  sciences,  managers,  owners,  merchants, military  ranks  in  the  national  army,  religious  personalities  as  well  as  a  lot  of  young anticommunist people.

With  the  lose  of  this  people  the  development  and  progress  of  Albania  was damaged  to  a  great  extend  and  what  is  more,  their  physical  liquidation  resulted  to  a complete  forgotten  intellectual  and  moral  values  created  in  years  by  them.  A  great number  of  rich  libraries  were  ruined  or  burned,  uncountable  manuscripts  were  frustrated, many intellectual and scientific activities were interrupted. For more than fifty years the intellectual values inherited by this people of wits, ceased to circulate. It is re ally painful to witness even during our days the oblivion of this inheritance which goes on sleeping under the  ashes of the past.

That is why we think that the commemoration of their deeds and the publication of their works, remains as a great priority of ours targets in order to the revival of this  indisputable intellectual values created by a class of people who were persecuted during half a century. A great number of this people were killed during the civil war and immediately after the set up of the totalitarian communist regime, almost after November 1944.  Instead  of  enjoying  the  fruits  of  victory  and  liberty,  the  Albanian  people would  be  forced  to  experience  the  unimaginable  terror  exercised  on  them  by  those who had embraced the “communist ideal”. Since it’s most early days, the main orientation of the Communist Party of Albania has been aimed to the total liquidation of its political opposites.  In  this  book  there  are  reflected  the  names  of  the  main  martyred anticommunist heroes and that’s why to our hatred toward those who have performed these atrocities, there are added also our scornful sentiments and disdain because the criminals are following now days the same hateful way. On the other hand, every honest Albanian remembers with great respects and veneration all those who were mercifully shot dawn, imprisoned or exiled because they loved so much Albania and democracy. We are sure that their names will shine forever in the pages of the history of the Albanian Nation. The Albanian nationalists as well as the  other  Albanian  patriots  and  Democrats  have  been  crushed  so  mercifully  by  the Albanian Communist Party merrily because they loved a unified country which inspiration contradicted the evil aimed plans and activities of Greece and Yugoslavia. The Communist Government set up in Albania, proclaimed the Albanian patriots as “enemies of the people” who by no means were predicted to total elimination. The missionaries of the Yugoslav Communist Party Dushan Mugosha and Miladin Popoviç; introduced and ignited  into  the  ranks  of  the  Communist  Party  of Albania  the  evil  spirit  of  terror  and treason.  In  this  way,  the  struggle  for  the  power  became  the  main  aim  and  target  of  the Albanian communists. In order to attain this objective, the Albanian communists disapproved whatever other political representation of the people. So through the violence and terror, it was extinguished every hope and struggle of the nationalists for the set up of a democratic integrated nation.

One of the most unlucky event for the democratic future of Albania has been the breaking  down  of  the  so  called  “Mukja Agreement”  which  would  pave  the  way  for  the unification, co-operation and good understanding among the Albanian especially regarding the holy cause of Kosovo. The abolition of the “Mukja Decisions” by the communist forces resulted to a splitting among the Albanians and a bloody confrontation between the two  opposite  parties.  This  moment  signed  the  beginnings  of  the  civil  bloodshed  among brothers. By putting into practice the orientations given by the Yugoslav Communists, the chief dictator Enver Hoxha ordered his forces to turn their rifles against nationalist forces.

(CAA,p.ll, dt. 28, doc. 11).

After the abolition of “Mukja Agreement”, the communist terror was quickly spread from the south-to the north Albania. Unfortunately, among the ranks of the “Liberation Army” led by communists, there were assigned a number of Albanians who nourished nationalist ideas. Consequently, a great number of Albanian nationalists like Shefqet Beja, Gjergj Kokoshi, Riza Dani, Dr. Enver Sazani, Islam Radovicka, Sheh Karabunara etc,  were  elected  as  deputies  of  the  people  during  the  first  legislature  of  1945. All  this bright patriots of Albania were immediately put toward the rifles of the shooting squads and  were  killed  on  the  base  of  fabricated  processes.

Just at  the  brink  of  the  so  called  “liberation  of Albania”,  October  –  November 1944, partisan squadrons led by the red criminal commissars, with their death lists in hand, would stain in blood the roads of the capital of Albania, Tirana. During the chilly nights of the  winter  and  what  is  more,  in  the  eyes  of,  their  familiars,  the  merciless  communists shot  a  great  number  of  innocent  people,  people  who  were  the  noble  creators  of  the irreplaceable  national  and  intellectual  values.  Nobody can  say  for  sure  what  the  real number of the killed nationalists was. However, one thing can be said for sure: among the killed people have been 38 noblemen, high rank officers of the national army, soldiers of the country who under the leadership of the founder of Albania, the wise noble old man Ismail Qemali, have given a great  contribution  in  the  protection  and  consolidation  of  the Albanian  borders. Another group of 100 patriots were rope tied and imprisoned in the old prison of Tirana. Many of them  would  lose  their  lives  by  being  shot  while  the  others  perished  during  long  term imprison punishments.

Let us have a quick survey on the so called special military trials fabricated against the Albanian anti communist citizens during 1945 – 1990:

  1. Special Trial held in Tirana during March – April 1945. In this trial were judged and sentenced 60 people from the ranks of the so called “Great Albanian Heads” from  which:  17  were  killed  by  shooting,  8  were  sentenced  with  life imprisonment, etc. The main fabricated accusation against them has been the seal: “traitors and  enemies of the  people”. Later on, the procurator of  this trial Bedri  Spahiu has written: “I feel ashamed being in the role of the prosecutor in this trial” – ( Gazeta Republika, 06.06.1991).
  2. Special Trial held during June – August 1946 against the first Albanian opposition “The Unified Democratic Albanian Movement”: 9 Intellectuals from them were killed by shooting, 5 imprisoned for life and 20 others with long term punishments. All of them have been loyal representatives of 3 following organizations: “ Group of Resistance”, “Group of Legalists”, and the “Group of Social Democrats”. The main leaders of these organiza tions have been: Sami Qeribashi, Qenan Dibra, Musine Kokalari, Suat Asllani, Baltazar Benusi, Gjergj Kokoshi, and many other patriots and nationalists.
  3. Special Trial against the so called  “Sabotators of  the Maliq  Marshes” held  during November 1946. Based on the fabricated accusations, two of the prisoners, Construction Eng.  Kujtim  Beqiri  and Abdyl  Sharra  were  sentenced  by  death  in  gallows,  Eng.  Vasil Mano, his spouse Zyraka Mano, Italian Eng. Eugenio Scaturo and Eng. Mirush Përmeti were  condemned  by  death  and  shot.  Fifteen  others  from  the  technical  staff  of  the  construction site, were sentenced with long term imprisons.
  4. Special Trial  against  the  deputies  of  the  Parliament  or  the  so  called  the  “Second Opposition”  held  on  September  –  October  1947:  with  the  same  fabricated  accusations there  were  condemned  by  death  to  gallows  Shefqet  Beja  (elected  as  a  People’s  Deputy in the first Albanian Legislature 1945) as well as the Engineers Sulo Klosiand Riza Alizoti. Thirteen  from  this  group,  all  of  them  ex-members  of  “National  Liberation  Front”,  were condemned by death and shot. Forty two others were sentenced with long term imprisons.
  5. Special Trial during February 1951, regarding “The hand  bomb  throwing into  the Russian  Embassy  in  Tirana”.  It has  been  a  pure  fabrication  of  the  “Albanian  Security Services”  of  the  time,  mounted  in  order  to  extinguish  all  of  what  were  saved  still  alive from the elite of the Albanian Intellectuals. Twenty two of them were killed by shooting, including the notorious Albanian woman Sabiha Kasimati. Some hundred ones throughout Albania were mercilessly condemned with long term imprisons.
  6. During 1946- 1947, were killed by shooting 22 Albanian intellectuals , all ex-students of the American  Technical  Institute  “Harry  Fultz”.  Some  sixty  others  were  sentenced with long term imprisons under the accusation of being allegedly the “lackeys and spies of the Anglo- American  Imperialists”.
  7. During these early years and later on there were sentenced thousands anti-communist youngsters all under 25 years, even younger in age.
  8. Hundreds of religious people, representative of the main Albanian religion institutions were sentenced. The number  of  the  catholic  priests  and  primates  killed  by  shooting  attained the number 60. Many others were sentenced with long term imprisons. Regarding the prosecution in number, after the Catholic Church comes the Bectashian cult, followed by the Orthodox and Muslim religions. More then 90% of the Albanian intellectuals killed during 1945 – 1949, pertained the co called period of “Koçi Xoxe”. The old and new prisons of the capital of Albania Tirana witnessed the reception  and accompaniment to death of so  many Albanian innocent patriots who were prosecuted by the criminal members of “Sigurimi i Shtetit” such as :  Koçi  Xoxe  (Minister  of  Interior Affairs),  Nesti  Kernxhi,  Mihallaq  Ziçishti,  Kadri Hazbiu, Niko Çeta, Vaske Koleci, Stavri Xhara, Siri Çarçani, Halim Xhelo, Petrit Hakani, MuçoSaliu, Vangjo Mitrojorgji, Nevzat Haznedari, Aranit Çela and many other criminals by  whom  the  prisoners  of  the  time  have  experienced  the  most  cruel  tortures  and  anti human  treatments.  Now,  it  comes  quite  normal  the  question:  why  the  fragile Albanian Democracy  didn’t  put  these  monsters  behind  the  bars?  The  book  “The  Genocide  exercised on the Intellectuals of the Albanian Nation” shows the martyrs and victims of this genocide as well up to 1990. Aside Tirana, all the other Albanian towns and villages have experienced  the  consequences  of.  “The  Red Terror”.  In  each  Prefecture  of  the  country there were created formal trials under the guidance of “Drejtoria e Sigurimit te Shtetit” and  the orientations  given by  the  Political Bureau  headed  by the  monster Enver  Hoxha and his close accomplices Hysni Kapo and Mehmet Shehu. These instances are the main responsible persons for all the crimes formerly designed and prejudiced by the red bandits. Consequently all the Albanian territory was transformed into a huge prison where all the inhabitants were condemned to experience the totalitarian hellish life which the communist criminals dared to call “Proletarian Del)locracy”. The people who came into power were  pure  ignorant  and  uneducated  criminals  who  isolated  Albania  from  the  western countries. The simple Albanians were forbidden to speak freely, neither to read or listen to the news which eventually would penetrate from the western world. The terrible shades of “Sigurimi i Shtetit” reined everywhere  through  the  country. A  great  philosopher  has stressed out: “In a country where reins the slavery, the best place to live is the prison”.

The  end  of  the  totalitarian  communist  regimes  throughout  Europe,  came  by 1990. Albania has been the last country in Europe which got rid the communist plague. But what happened with those criminals who had shed so many tears and innocent blood? Nobody was sentenced for the political  crimes. Even monsters like Aranit Çela and Zylyftar Araniti who allegedly were sentenced by the Democratic Government, im- mediately after the socialist party came into power in 1997 were set free. What is more ridiculous, they were money – compensated for the “unjust imprisonment” sentenced on them. But we persist on the idea that all the criminals of the communist system, must be judged and set behind the bars. Yes, at least a number from the notorious criminals must give accounts for their crimes. This is the only way to condemn the crimes. Even the late notorious  criminals  like  Mehmet  Shehu  who  is  the  main  responsible  for  the  massacre

committed  in  Lushnja  and  Martanesh  where  were  shot  more  then  62  innocent  people, must  be  sentenced  before  a  moral  court.  The  same  thing  can  be  said  for  Koçi  Xoxe, Kadri  Hasbiu,  Feçor  Shehu  as  well  as  for  “the  death  precursors”  Josif  Pashko, Nevzat Haznedari, Petrit Hakani, Muço Saliu, Stavri Zharra, Siri Çarçani, etc. Fifteen years after the fall of the bloody curtain of the communist tragedy, just on January  2006,  through  q  hot  debate  and  controversies,  the  EC  approved  a  resolution regarding  the  condemnation  of  the  Communist  Crimes.  We feel  happy  because  at  last, Strasburg signed a very important document for the  present and the future of the Albanian people. Now it is the duty of the Albanian Parliament to go ahead within the items of this resolution. Whatever delay in this respect, is quite unjustified. Unfortunately even today the problem of the Former Politically Persecuted is not given the appropriate attention and they live in very difficult conditions. The delinquents and those who might have a scruple conscious, the simple communists, the publicists, the historians, the professors, etc.., might at least lighten the truth, the immorality, the inhumanity, the servility, double-faces, the lack of their personality and dignity, everything that was so ugly, so disgusting, so inhuman, for the educated and not educated people, for the European citizen of the second half of the XX century. I  mean, for those who want  to maintain the history as they have written it, or those who want to maintain their created myths, those  who  want  to  keep  the Albanian  society  indoctrinated;  although  they  were slaves  and  bondsman  thought  that  were  the  most  free  and  happy  persons  in  the  world! We speak  for  those  idealistic  unfortunates,  indoctrinated  fanatics.  “The  winners  write the history, but the history written from the totalitarian winners it’s not a history. Still there can not be described by words and we raise the question: What has been corrected in this history? It is impossible not to be horrified when reading that school texts of the history classes are evident that are  heredities from the dictatorship period. The  challenge  of  the  communist  regime  has  been  cruel.  No  one  wasn’t  able  to define  how  it  would  end.  Their  publications  of  those  who  have  suffered  in  prisons  and exile camps are real testimonies because they represent their long suffering odyssey, the pain  for  the  executed  or  those  who  passed  away  in  the  prisons  or  got  disabled .  The American  writer  Toro  was  right  when  has  wrote  that  “in  a  place  where  slavery  is protect  by  law,  the  right  place  for  the  honest  citizen  is  the  prison”.  But  why  the former  politically  persecuted  have  to  suffer  even  nowadays?  Do  they  suffer  from  the post traumatic  after-effects, from  the new blames  of the  old delinquents…? The worst thing is that even after the dictatorship collapse, the former politically persecuted aren’t still morally, healthy, economically and educationally rehabilitated. This community is yet integrated, because still no “torturer or perpetrator” isn’t publicly condemned.  The  most  inhuman  dictator  of  the  Eastern  Europe  continues  being  nominated “People’s  Hero”,  so  are  even  other  perpetrators. Why  the Albanian  majority  of  the  right  remains  in  silence? Why  the  historians shut up and the Democratic Government permits this injustice, this inhuman insolence … This book as a document of the unforgiving crimes of the dictator Enver Hoxha and the Albanian totalitarian communist, must denounce the big mistake, the huge dam-ages, the caused pains and sufferings. The justice, peace, rehabilitation, can not be realized in the classic dictatorships; with the condemnation, the dictator’s elimination and the amnesty. In  the dictatorship we  have to do with  the class struggle,  society’s indoctrination, the inclusion not only of the police, but even of the whole society in the condemnations, persecutions, discriminations and humiliations, etc… When someone dies, with him dies the activity, the creativity of that person. But the spirit lives in eternity in paradise or hell. Its memory, name, activity continues to travel in  the  memory  of  the  relatives,  friends  even  after  the  physical  death.  The  well  known people live in eternity in the historical paradise or hell. The publication of the books which show the dictatorship’s half century slaughter are a public accuse toward not only the dictator E.Hoxha, but even for all those who with the  severity  conducted  crimes  toward  their  Fatherland,  the  Saint  Freedom  and  Democracy. The crimes’ evidence and consideration and also the condemnation of the communism will be a useful mission toward the human society. The condemnation of the communist  crimes  is  a  necessity  for  the  democratic  education  of  the  society  as  prevention from being a victim of the demagogical utopias. At the end of this summary I would like to address to all the survivors who have perished  in  communist  jails  and  political  exiles  for  many  years,  to  all  the  heirs  of  the anticommunist martyrs who lost their lives in the name of the beloved Albania, to go on witnessing through publications and newspaper writings for themselves as well as for the co-sufferers  who are  not still  alive and  fatally lost  for our  martyred and  down-dropped motherland. The testimonies about all what has happened during the bloody communist system,  will  serve  to  the  generations  to  come,  to  make  them  aware  about  the  poisoned years of the past, in order not to let this tragedy to be repeated again.

Author

 

JURISTE TE PUSHKATUAR
TERENC TOÇI
XHAHIT KOKA
QENAN DIBRA
SAMI QERIBASHI
BEQIR VALTERI
ABDYL KOKOSHI
TEFIK SHEHU
ALI QORALIU
AGATHOKLI XHITOMI
AVDUL KUÇI
ZYHDI HERRI
MEHMET BABANI
MUHAMER LIÇO
TE VDEKUR NE BURG
Estref Myftiu
Thoma Orogollaj
Muzafer Pipa
Ferit Hysenbegasi
Koço Kotta
TE BURGOSUR
1. Abdulla Rami
2. Suat Asllani
3. Mit’hat Aranitasi
4. Haki Karapici
5. Fuat Asllani
6. Baltazar Benusi
7. Isan Libohova
8. Lazër Radi
9. Selman Riza
10. Elmaz Libohova
11. Kudret Kokoshi
12. Fatos Kokoshi
13. Qazim Bllaca
14. Feladun Vila
15. Isuf Vrioni
16. Nikolla Kote
17. Nevzat Vila
18. Zafer Vila
19. Tomorr Ypi
20. Asllan Ypi
21. Mark Dindi
22. Tefik Mborja
23. Ndrek Kakariqi
24. Zef Benusi
25. Gjovalin Vlashi
26. Nedin Kokona
27. Shelal Shaska
28. Koço Tasi
Please follow and like us: