GENOCIDI MBI ELITEN INTELEKTUALE TE KOMBIT SHQIPTAR NEN TERRORIN KOMUNIST
GENOCIDI MBI ELITEN INTELEKTUALE TE KOMBIT SHQIPTAR NEN TERRORIN KOMUNIST
GENOCIDE ON THE INTELLECTUAL ELITE OF THE ALBANIAN NATION UNDER THE COMMUNIST TERROR
Në momentin që po shkruaj për atë periudhë e ndjej mungesën e shumë shokëve me të cilët kalova pjesën më të çmuar të jetës nën diktaturën më barbare që ka njohur historia. Kujtoj me dhimbje ata që nuk patën fatin të shikonin fundin e komunizmit, për të cilin kishin luftuar me jetën e tyre.
Now that I am writing for that period of time I feel how much I miss my friends with whom I passed the best part of my life in the most barbaric dictatorship that history has ever known. I painfully remember the ones who never got the chance to witness the fall of communism, the cause, for which they made the ultimate sacrifice.
AUTORI: Tomor ALIKO
REDAKTORE: Andrea LLUKANI, shkrimtar; Gentian URUÇI, pedagog dhe Armanda MOLLA
RECENSUES: Bardhyl BELISHOVA, Adrian KATI
ARTI GRAFIK: Andi LOLOÇI
KOPERTINA: Kleida MALUKA
Per botimin e librit financoi edhe Ministria e Kulturës Turizmit Rinisë dhe Sporteve.
SHTYPUR NE SHTYPSHKRONJEN “MALUKA”, TIRANE 2007
Falenderoj stafin e Qendres Shqiptare per Rehabilitimin e Traumes dhe Tortures per mbeshtetjen. Falenderoj gjithashtu ata qe u treguan te gatshem ne sjelljen e fotografive dhe te dhenave biografike.
Burime te shfrytezuara:
Arkiva Qendrore e Shtetit, Muzeu Historik Kombetar dhe botimet e shkrimtareve Nikoll Melyshi, Pjeter Pepa, Uran Butka, Agim Musta, Enver Lepenica. Ky libër i’u kushtohet të persekutuarve politikë që për Liri, Atdhe dhe Komb i’u kundërvunë diktaturës më të egër që ka njohur historia.
NDERIM PËR MARTIRËT, RESPEKT PËR DISIDENTËT!
This book is dedicated to all political persecuted who for liberty homeland oposed the fiercest dictatorship that the history has known.
HONOR TO MARTYRS, RESPECT FOR DISSIDENTS!
Genocidi Mbi Elitën Intelektuale Të Kombit Shqiptar
Reflektim nga ish i burgosuri politik, i ndjeri Bardhyl Belishova, disa dite para se te nderronte jete. I dashur Tomor!
Të falenderoj për mundësinë që më dhe të lexoja librin para se ta dërgosh për botim. Të shpreh mirënjohje që je nga të paktët prej të mbijetuarve të ferrit të burgjeve komuniste që vazhdon të hedhësh dritë mbi atë tmerr çnjerëzor të persekutimit qysh në fillim të diktaturës komuniste. Je nga më të moshuarit dhe nga ata me më shumë problem shëndetësore.
Leximi e shfletimi më është shoqëruar me aq kujtime dhe mendime si rrallëherë, ndoshta nga gjendja shëndetsore,postraumatike që janë sot. Nuk mund të qëndroj pa t’i shprehur ato. Si mirënjohje, si vlerësim, për ata që kanë vuajtur që nga vjeshta e vitit 1943, për gjithë të vuajturit e totalitarizmit komunist.
E vërteta është se deri më sot nuk janë plotësuar detyrimet e përcaktuara nga normat ndërkombëtare ligjore dhe morale, as nga shteti e as nga shoqëria. Edhe sot, ish të persekutuarit politikë, jetojnë në kushte të vështira. Sa e rëndë paska qënë sfida e rregjimit të komunizmit, nuk jam më në gjendje të përcaktoj se si do të përfundojë ajo sfidë,por le ti kthehemi librit tënd. Botimet e atyre që kanë vuajtur më gjallojnë kujtime dhimbjeje e sidomos për ata që u pushkatuan ose humbën jetën burgjeve, për ata që dolën të gjymtuar, dhimbje për veten tonë. Por janë edhe çmallje, sepse na kujtojnë edhe ferrin e kaluar, që ka patur edhe kënaqësitë e gëzimet e veta, madje edhe bukurinë e saj si jetesë.
Mbarova së lexuari librin tuaj dhe shtroj pyetjen pse s’jemi të lumtur sot, cilat janë arsyet e vuajtjeve të tanishme?
Vuajmë nga pasojat post traumatike apo vuajmë sërish faje të reja prej fajtorëve të vjetër… Këto botime si ky duhet të kujtojnë në radhë të parë personalitetet e shkencës shoqërore, personalitetet e shtetërorë e politikë, shoqërinë civile që ata duhet t’i shpjegojnë dhe t’i japin zgjidhje këtyre pyetjeve. Ata duhet t’i kurojnë këto plagë, duhet t’ju japin fund lotëve dhe vuajtjeve.
Me këtë rast po shpreh disa mendime personale mbi këto probleme me shpresën se ndoshta mund të ndihmojnë misionin njerëzor. Kontakti me realitetin jetësor, vetë koha, zhvillimi i njeriut i zhduk ose zbeh bukurinë ëndrrave të bukura. Rezultoi ashtu si ne e idealizonim shoqërinë tonë, veçanërisht Perëndimin, ne e identifikonim demokracinë me lumturinë, mirqënien, gëzimin, sigurinë etj. Në të vërtetë arritja e tyre varet nga kultura demokratike, nga vlerat, idetë, moraliteti i një shoqërie.
Por kjo e vërtetë nuk ka shkaktuar dhimbje aq të madhe. Dhimbje shkaktojnë sot padrejtësitë si shkelja e të drejtave të njeriut, veprimet dhe mosveprimet e paligjshme ose të pamoralshme dhe jo vetëm të shtetit por edhe të shoqërisë, të politikës por edhe të shoqërisë civile. Me shumë të drejtë një studjues danez në sferën e rehabilitimit të të mbijetuarve të torturës thotë se:
“të mbijetuarit e torturës sot nuk vuajnë më pak nga ajo që nuk bëjnë njerëzit e mirë, sesa vuajnë nga ajo që bëjnë njerëzit e këqinj”. Por çfarë nuk po bëjnë njerëzit e mirë? Edhe mbas 15 vitesh të përmbysjes së totalitarizmit, ish të përndjekurit pothuajse nuk janë rehabilituar në drejtimin moral, shëndetsor, ekonomik dhe arsimor. Akoma ky komunitet nuk është i integruar sepse ende asnjë “torturues” nuk është dënuar ose diskredituar publikisht. Akoma diktatori më antihuman i Evropës Lindore vazhdon të jetë “Hero i Popullit”, të tillë janë dhe shumë xhelatë të tjerë. Përse hesht mazhoranca e djathtë shqiptare. Përse heshtin historianët dhe së fundi përse Qeveria dhe Parlamenti shqiptar, të cilët nuk duhet ta lejojnë këtë padrejtësi, këtë paturpësi çnjerëzore…
Dhe konkretisht duhet tu jepet ky libër si një dokument i krimeve të pafalshme të Enver HOXHËS dhe totalitarizmit komunist shqiptar, që të kuptohet se çfarë gafe është bërë me këtë inaugurim, sesa dëm kanë sjellë, sesa dhimbje e hidhërim kanë shkaktuar. Fatkeqësisht deri sot, nuk është vleresuar sa duhet problemi i përballimit të pasojave të totalitarizmit në shoqërinë shqiptare, si një domosdoshmeri të ecjes përpara. Këto pasoja janë të shumta, por më e rëndësishmja është: “Prishja e njeriut, për të cilën ish Presidenti i Çekosllovakisë, Haveli ka thënë se komunizmit do t’i falja çdo gjë, veç prishjes së njeriut”.
Shoqërisa Shqiptare, edhe pas 15 vjetësh tranzicion (kohë jo e shkurtër) është kaq e rëndë edhe për shkak se vendet e tjera ish komuniste kanë pasur një paratranzicion 30-vjeçar liberalizimi të regjimeve totalitare, sidomos pas krijimit të OSBE, ndërsa vendi ynë ka kaluar direkt nga stalinizmi në proçeset demokratizuese. Së fundi për autorët e krimeve, të shpifjeve, publikimi i këtyre botimeve është dhe rishfaqje fantazmash të viktimave. Të shpresojmë se do ndikojë edhe në pendesë dhe konfesion te lexuesit e përfshirë në ngjarje. Tek brezi i ri mund të reflektojë si kuptim i drejtë i së kaluarës dhe një mësim për të mos rrezikuar viktimizimin nga një tjetër totalitarizëm si ai komunist.
Bardhyl Belishova
Reflections from an ex- political prisoner Bardhyl Belishova; some days before his death
Dear Tomor!
I would like to thank you for the opportunity that you gave for reading the book before publishing it. I express my gratitude for being one of the fewest survivors of communist prisons who continues to shed light on that inhuman nightmare of persecution since the beginnings of communist dictatorship. You are one of the eldest and the one with the greatest health problems. Reading and riffling has been accompanied with so many memories and thought as infrequently, maybe from the health condition, posttraumatic condition.
I would like to express all that I think, as a sign of gratitude, evaluation, for those who have suffered from the autumn of year 1943, for all those who have suffered during the communist totalitarian system.
The truth is that until today the defined obligations have been fulfilled from the international moral and legal norms, neither from state or society.
Even today, the former political persecuted live in difficult conditions. How hard has been the challenge of the communist regime, I am not able to define how it is going to end, but let’s focus on your book. The publications of those who have suffered awake me painful memories especially for those who were executed or lost their life in prisons, for those who were crippled, and pain for our selves. But awake even nostalgia, as remind us of the passed hell, which has had it own pleasures and joys, even the beauty of that life.
I finished reading your book and I would like to ask why aren’t we happy today, which are the reasons of present sufferance?
On this event I would like to express some personal opinions on these problems with the hope that maybe these can help human mission.
The contact with life reality, the time itself, the human development can not conceal or faint the beauty of beautiful dreams. It resulted as we idealized our society, especially West, we identified democracy with happiness, wellbeing, joy, safety, etc. In reality their achievement depends on democratic culture, from the values, ideas, morality of a government.
But, this reality has not caused a great pain. Pain is caused today form the violation of human rights, illegal or immoral actions or non actions and not only state ones, but even civil society’s. Rightly a Danish scolar in the field of the rehabilitation of torture survivors states that: “the survivors of torture today do not suffer less from that that good people do not do, then they suffer from that that evil people do”.
But what are good people not doing?
Even after 15 years of the abolishment of the totalitarian regime, the former prosecuted have not been rehabilitated in the moral, health, economic and education aspect. Still this community is not integrated as still no “torturer” has not been punished or discredited. Still the most inhuman dictator of the Eastern Europe continues to be “People’s Hero”, as many of his headsman are. Why does the right majority hush? Why do historians hush and lastly why do Albanian government and parliament, who should not allow this injustice, this inhuman impudence…
And more concretely this book should be given as a document of the unforgivable crimes of Enver HOXHA and Albanian communist totalitarism, in order to be understood that this inauguration is ridiculous and that it has caused many pains. Unfortunately until today, the problem of totalitarian consequences facing in Albanian society has not been considered as a necessity of progress. These consequences are numerous, but the most important thing is that: “Huam degradation, on which the former President of Czechoslovakia, Hevel has stated, I would forgive everything to communism, despite human degradation”. Albanian society, even after 15 years of transition (not short time) is so backward even for the fact that the other former communist countries have experienced an 30 years pre transition liberalisation of the totalitar regimes, especially after the creation of OSCE, while our country has passed directly from Stalinism to democratic processes. In conclusion for the authors of crimes, libels, these publications are a reappearance of the victim’s phantoms.
Let’s hope that this will influence in repent and confession of the reader involved in this event. Among younder generations it might be reflected as a right meaning of the past and a lesson in order not to risk victimization from another totalitarism as the communist one.
Bardhyl Belishova
Reflektim mbi vlerësimin e librit “Genocidi mbi Elitën Intelektuale të Kombit Shqiptar”
Pas sundimit 46 vjeçar, të diktaturës më të egër në Europë dhe e vetmja në botë që ligjërohej me Kushtetutë, për 16 vjet tranzicion u pengua ngritja e lapidarëve në nderim të viktimave të genocidit komunist, u mohua dëmshpërblimi, i lanë pa ilaçe, të paintegruar, sipas skemë … të varfër, por krenar. Por nuk u pengua Tomor Aliko, i mbijetuari i Ferrit të Burgjeve Komuniste. Dhe pse kaluan 16 vjet, nuk jepet akoma numri i saktë i viktimave dhe as vendet ku janë varrosur. Z. Tomor Aliko, ndonëse 82 vjeçar, brenda 2 viteve, grumbulloi të dhënat e “vëllezërve” të tij martirë dhe desidentë. Sfidën e dëshmisë së gjallë të makabriteteve të asaj diktature gjakpirëse dhe kujtimin e viktimave të pafajshme të saj, trurin e kombit, për të cilët ishte dhënë urdhri famëkeq e paranojak “Je i destinuar të sakrifikohesh”. Një urdhër që fsheh frikën se një ditë pushteti e kontrolli i mendjes e jetës njerëzore mund t’u rrëshkiste nga duart, nuk do të mund të sundonin më dhunshëm, e ky do të ishte fundi i tyre, shmangien e të cilit kërkonin ta arrinin me çdo kusht, pa u stepur para lumit të vuajtjes dhe gjakderdhjes që do të shkaktonin. Nëpër faqet e librit shpaloset genocidi mbi elitën intelektuale, fetare, politike të kombit si dhe mbi biznesmenët. Ndryshimi i strukturës gjenetike, përvetësimi i pronave dhe pasurive ishin qëllimet e bandës feudalo-Komuniste të diktatorit E. Hoxha. “Genocidi mbi Elitën Intelektuale të Kombit Shqiptar” është bazamenti për identifikimin e Krimit Komunist në Shqipëri. “Genocidi mbi Elitën Intelektuale të Kombit Shqiptar” është një urë lidhëse, midis të kaluarës torturuese e ndrydhëse mbi shtratin e lumit të murtajës së ideologjisë komuniste, të tashmes me pasojat dhe rudimentet ende të forta të asaj ideologjie totalitare dhe të ardhmes, si një mesazh për të ringjallur memorien historike e parandaluar përsëritjen e historisë dhe ripërtëritjen e vlerave të domosdoshme për integrimin e Shqipërisë në Europë. Por, pikërisht evidentimi i vlerave të kombit ishte frika më e madhe e diktaturës. Nuk është e largët dita kur nipërit e mbesat do të apelojnë për të rreshtuar në piedestalin e gjykatësve të demokracisë vargun e pafundëm të mijëra martirëve. Gjithashtu libri është një etalon vlerësues për shoqërinë e veçanërisht politikën e djathtë shqiptare, për të verifikuar vetveten e për të reflektuar mbi rudimentet e mentalitetit post komunist, i cili për fat të keq ende është i pranishëm në modelin e qeverisjes së sotme.
Adrian Kati, Drejtor Ekzekutiv, Qendra Shqiptare e Rehabilitimit të Traumës dhe Torturës.
Reflection on the valuation of the book “Genocide on the Inellectuall Elite of the Albanian Nation”
During the 16 years of transition period after the rule of one of the most severe dictatorships in Europe, the obelisks’ memorial building in honor of the victims of the communist genocide were forbidden, the compensation was denied, their medical care and treatment was left aside. They were poor, disintegrated and isolated in the society,.. “poor, but proud of themselves…”. But the several sufferings didn’t stop Mr. Tomor Aliko, the survivor of the Hell of the Communist Prisons, to fulfill his challenge. Even though 16 years have passed, we still don’t know the exact number of victims and their tombs. Tomor Aliko, a 82 years old fellow, managed to collect data and information on his fellow martyrs and dissidents in 2 years. The challenge of live testimony of the atrocities that took place during the sanguinary dictatorship and the recalling of its most innocent victims, the nation’s intellectuals, which received the imposing bad famed and paranoiac order “You are destined to be sacrificed”. An order which hided the fear that one day the dictators would loose their control and power of the human minds. They wouldn’t rule violently after and this would be the end of their dictatorship. For the sake of avoidance of this dramatic end, they would do anything unconditional despite the bloodshed and sufferings they would cause. The content of the book offers a comprehensive overview of the genocide of the intellectual elite, religious, political, and on the businessmen of the nation. The change of the genetic structure, assets and properties’ possessions, were the objectives of the feudal-communist band of E. Hoxha dictator. The book “Genocide on the Intellectual Elite of the Albanian Nation” is the basis for the communist crimes’ identification in Albania. We had the misfortune to be ruled form the only dictatorship in the world, which was legally protected with the “Constitution”. The book “Genocide on the Intellectual Elite of the Albanian Nation” is a connection bridge between the torturing and repressing past on the murrain river of the communist ideology, the present with the consequences and the rudiments still strong of the totalitarian ideology and the future as a message to regenerate the historical memory and to prevent the history repetition and the renovation of the necessary values for Albania integration in Europe. The values identi fication were exactly the biggest fear of dictatorship. Each of you can keep in hand the denied memorial, the interrupted relation full of inhu man tortures from grandparents, parents, and relatives. The day when nephews and nieces will make an appeal for arraying in the democracy pedestal of judges the endless course of thousands of martyrs, will come very soon. The book represents an appraiser standard for the society and especially for the Albanian politic, in a way that it can reflect on the rudiments of a post communist mind mentality, which unfortunately is still present in the nowadays governing model.
Adrian Kati, Executive Director, Albanian Rehabilitation Center of Trauma & Torture
Genocidi Mbi Elitën Intelektuale Të Kombit Shqiptar Nën Terrorin Komunist
Ideja për botimin e këtij libri ka qenë e hershme por edhe pengesat kanë qenë të shumta si për grumbullimin e lëndës ashtu dhe për mjetet financiare. Megjithatë erdhi koha që kjo dëshirë të përmbushet me sukses. Libri përmban një pjesë shumë të vogël të kalvarit 50-vjeçar të diktaturës komuniste në Shqipëri. Midis tyre pjesa më e madhe janë intelektualë të mirfilltë: juristë, pedagogë, inxhinierë, mjekë, ekonomistë, gazetarë, doktorë shkencash politiko-ekonomike, administratorë, pronarë, tregtarë, oficerë të Ushtrisë Kombëtare, klerikë të institucioneve fetare, të rinj e të reja antikomunistë etj. Me humbjen e tyre u dëmtua rëndë zhvillimi dhe përparimi i shoqërisë shqiptare. Përveç ndëshkimit fizik atyre iu çuan në harresë edhe veprat që kishin lënë ndër vite. Biblioteka të tëra u rrënuan apo u dogjën, mijëra dorëshkrime u zhdukën, shumë veprimtari shkencore u ndërprenë. Për afër pesëdhjetë vjet gjithë veprat e trashëguara prej tyre u ndaluan të qarkullonin. Edhe në ditët e sotme veprat e tyre po përjetojnë në harresë, ende ato gjenden nën pluhurin e viteve të shkuara. Prandaj është detyrë e ngutshme që sot nëpërmjet botimeve të pasqyrojmë jetën dhe veprën e këtyre figurave intelektuale që përndoqën gjysmë shekulli. Shumë prej tyre janë vrarë gjatë luftës civile dhe pas vendosjes së regjimit totalitar, sidomos që nga nëntori i vitit 1944 kur populli shqiptar priste të gëzonte lirinë, por përjetoi diktatin dhe terrorin e pashembullt të atyrë që përqafuan “idealin komunist”. PKSH që kur u krijua dha orientime për zhdukjen e kundërshtarëve politikë. Libri jep figurat e martirizuara dhe përveç urrejtjes kundrejt shkaktarëve të krimit do të ndjejmë përçmim edhe ndaj atyre që sot e vazhdojnë këtë rrugë ndjellakeqe. Çdo shqiptar i ndershëm kujton me respekt e nderim të thellë ata që u pushkatuan, u burgosën dhe u internuan sepse donin Shqipërinë, lirinë e demokracinë. Emrat e tyre do të zënë vend të meritueshëm në faqet e historisë së kombit shqiptar. Nacionalistët shqiptarë, patriotët e demokratët u goditën egërsisht nga PKSH sepse donin Shqipërinë të bashkuar dhe kundërshtonin interest, qëndrimet dhe veprimtarinë shoviniste serbo-greke. Këta u cilësuan nga regjimi komunist si “armiq të popullit” dhe me çdo kusht duheshin zhdukur. Emisarët e Partisë Komuniste Jugosllave, Dushani e Meladini, futën dhe nxitën frymën terroriste brenda udhëheqjes së PKSH. Lufta për marrjen e pushtetit u bë qëllimi kryesor, prandaj edhe u godit çdo përfaqësim tjetër politik. Nëpërmjet dhunës e terrorit u shua çdo përpjekje për zgjidhjen e problemit kombëtar të shqiptarëve. Fatkeqësi e madhe ishte shkelja e marrëveshjes së Mukjes, e cila do të hapte rrugën e bashkimit, të bashkëveprimit e të mirëkuptimit mbarëshqiptar. Nëpërmjet saj i hapej rrugë zgjidhjes së drejtë të çështjes kombëtare dhe në veçanti çështjes së Kosovës. Prishja e marrëveshjes nga krerët komunistë shqiptarë solli përçarjen, konfrontimin dhe luftën civile. Kryediktatori Enver Hoxha, duke zbatuar direktivat e komunistëve jugosllavë, urdhëroi që armët të ktheheshin kundër nacionalistëve. (AQSh, faqe 17 dt.28, dok.11) Terrori u shtri si në Jug ashtu edhe në Veri të Shqipërisë. Në “Frontin nacional-çlirimtar”, për fat të keq u përfshinë edhe njerëz me pikëpamje nacionaliste, siç ishin Shefqet Beja, Gjergj Kokoshi, Riza Dani, Dr. Enver Sazani, Islam Radovicka, Sheh Karbunara etj (deputetë të zgjedhur në legjislacionin e parë të vitit 1945). Këta u zhdukën fizikisht me proçese gjyqësore të montuara. Në prag të “çlirimit”, tetor-nëntor të vitit 1944 repartet partizane të udhëhequra prej komisarëve të vdekjes dhe me lista “armiqsh” në duar gjakosën kryeqytetin e Shqipërisë, Tiranën, duke pushkatuar në netët e errëta të dimrit, para syve të familjarëve njerëz të pafajshëm që i kishin dhënë vendit vlerat e një klase fisnike. Numri i saktë i të pushkatuarve është vështirë të mësohet. Gjatë asaj kohe tëzezë dimë se kanë rënë 38 martirë, shumica oficerë të Ushtrisë Kombëtare, njerëz që mbrojtën kufijtë e Shqipërisë nën udhëheqjen e plakut patriot Ismail Qemali. 100 patriotë e politikanë të tjerë u lidhën me litarë dhe u futën në qelitë e burgut të vjetër të Tiranës. Edhe këta udënuan shumë rëndë, dikush me vdekje dhe dikush me burgim të përjetshëm nga ligjet e diktaturës komuniste shqiptare.
Dhimbja dhe vuajtjet e tyre njerëzore janë pjesë e kujtesës historike të popullit shqiptar. Vepra e këtyre martirëve në ditët e sotme nuk duhet lënë në harresë. Ajo do të lartësohet në epokën e rimëkëmbjes së kombit shqiptar. Masakrimi i vlerave intelektuale është shumë i madh. Ai përfshiu si ata që u detyruan të mërgojnë, ashtu edhe të tjerët që u burgosën dhe u vranë pas vendosjes së regjimit komunist. Pati edhe shumë shqiptarë që u detyruan të heshtin. Për ta ka qenë dënim i rëndë gjatë gjithë jetës. Terrori shtetëror ka vijuar mbas marrjes së pushtetit prej komunistëve. Historia e diktaturave ka treguar se çdo regjim për të përligjur aparatin shtypës si forcë dhunuese ka nevojë të krijojë armiq. Këtë e zbatoi me zell të veçantë Enver Hoxha. Gjyqet speciale dhe ushtarake ndëshkuan me procese të montuara gjithë kundërshtarët e regjimit nga viti 1945 deri në vitin 1990.
1)Gjyqi Special i Tiranës, mars-prill 1945. Në këtë proces u përfshinë “Kokat e mëdha” u dënuan 60 veta, 17prej tyre u pushkatuan, 8 veta përfunduan me burgim të përjetshëm, 10 veta u dënuan me 30 vjet etj. Këta u dënuan si tradhëtarë dhe “armiq të popullit”. Prokurori i këtij gjyqi, Gjeneral Major Bedri Spahiu ka deklaruar: “Ndihem I turpëruar që kam qenë në rolin e prokurorit të atij gjyqi” (Gazeta Republika 06.06.1991).
2)Gjyqi special Opozita e parë “Bashkimi Demokrat Shqiptar”, qershor-korrik 1946, ka dënuar me pushkatim 9 intelektualë, 5 me burgim të përjetshëm dhe 20 veta me burgim të rëndë. Këta ishin përfaqësues të tri organizatave: grupi i Rezistencës, grupi i Legalitetit dhe grupi i Social-Demokratëve. Midis tyre Kanë qenë: Sami Qeribashi, Qenan Dibra, Musine Kokalari, avokatët Suat Asllani, Baltazar Benusi, profesor Gjergj Kokoshi e shumë intelektualë dhe patriotë të tjerë.
3)Gjyqi special i “Sabotatorëve të Kënetës së Maliqit”, nëntor 1946, ku me procese të montuara u dënuan me varje në litar inxhinierët Abdyl Sharra dhe Kujtim Beqiri. Inxhinierët Vasil Mano dhe gruaja e tij Zyraka Mano, inxhinieri italian Eugenio Skaturo dhe inxhinier Mirush Përmeti u dënuan me pushkatim, kurse 15 teknikë u dënuan me burgim të rëndë.
4)Gjyqi special i deputetëve “Opozita e dytë Shqiptare” shtator-tetor 1947, me Procese gjyqësore të montuara dënoi me varje Shefqet Bejën (deputet në legjislacionin e parë, dhjetor 1945), inxhinierët Riza Alizoti dhe Sulo Klosi. U dënuan me pushkatim 13 veta, pjesëmarrës të Frontit Nacional-çlirimtar. 42 veta të tjerë morën dënime të rënda.
5)Gjyqi special i shkurtit 1951 lidhet me “Hedhjen e bombës në Ambasadën Sovjetike”. Kjo ishte sajesë e sigurimit të shtetit për të asgjësuar edhe ata pak intelektualë demokratë që kishin mbetur. U dënuan me pushkatim 22 intelektualë të pafajshëm, ndër ta edhe intelektualja Sabiha Kasimati. Nga gjyqet ushtarake u dënuan qindra njerëz të tjerë në mbarë vendin.
6)Në vitet 1946 – 1949 u gjykuan dhe u pushkatuan nga Shkolla Teknike Amerikane “Harry Fultz” 22 intelektualë dhe 60 të tjerë u dënuan me burgim të rëndë sepse u akuzuan si agjentë të spiunazhit amerikan-anglez.
7)Me procese gjyqësore të montuara janë dënuar gra e të rinj antikomunistë, shumica prej tyrëe ishin deri në moshën 25-vjeçare.
8)U dënuan qindra klerikë të institucioneve fetare. Nga kleri katolik numri i të pushkatuarve arriti në 60 veta dhe dhjetëra të tjerë morën dënime të rënda. Mbas klerit katolik vjen kleri bektashian, mysliman e ortodoks. 90% e njerëzve u pushkatuan në vitet 1945-1949 në “kohën e Koçi Xoxes”. Burgu I vjetër dhe burgu i ri i Tiranës pritën dhe përcollën mijëra njerëz të pafajshëm nën terrorin e sigurimsave dhe të kriminelëve të pashpirt Koçi Xoxe (ministër i Brendshëm), Nesti Këllenxhi, Mihallaq Ziçishti, Kadri Hazbiu, Niko Çeta, Vaskë Koleci, Stavri Xhara, Siri Çarçani, Halim Xhelo, Petrit Hakani, Muço Saliu, Vangjo Mitrojorgji, Nevzat Haznedari, Aranit Çela e qindra të tjerë prej të cilëve të burgosurit e asaj kohe përjetuan dhunën dhe torturat më çnjerëzore. Tani shtrohet pyetja: Përse demokracia e brishtë shqiptare nuk i nxori në bankën e të akuzuarve këta përbindësha?
Libri “Genocidi mbi elitën intelektuale të Kombit Shqiptar” ka përfshirë qindra intelektualë, por janë dhe mijëra viktima deri në vitin 1990. Prandaj duhet të shkruhen disa libra të tjerë për të dëshmuar krimet e përbbindshme të komunistëve. Jo vetëm Tirana, por e gjithë Shqipëria e përjetoi terrorin e kuq. Në çdo prefekturë u krijuan gjykata formale, sepse dënimet ishin përcaktuar nga Drejtoria e Sigurimit të Shtetit dhe me orientim të Byrosë Politike të PPSH, duke filluar nga njëshi Enver Hoxha dhe vasalët e tij Hysni Kapo e Mehmet Shehu. Masakrat e përbindshme dhe terrori komunist u shtri në Shkodër, Kukës, Dibër, Kurbin, Krujë, Elbasan, Durrës, Vlorë, Gjirokastër, Korçë, Devoll, Kolonjë, Berat, Librazhd, Fier, Lushnjë, Tepelenë etj, ku sipas statistikave numri ka arritur në mijëra e mijëra viktima. Poeti Visar Zhiti, ish i burgosur politik në librin Dosja e Diktaturës thotë: “Ferri i Dantes në krahasim me terrorin tonë është një operetë e trishtë” Shqipëria u kthye në burg, ajo u zhyt në ferrin totalitar ku shqiptarët jetuan nën një diktat që u quajt “demokraci proletare”, me pushtetarë injorantë, të cilët e izoluan vendin nga bota e jashtme. Populli nuk duhej as të fliste, as të dëgjonte e as të lexonte. Hijet e sigurimit ishin kudo. Fundi i regjimeve totalitare komuniste në Evropë ka qenë viti 1990. Shqipëria ishte e fundit që e shporri murtajën. Por ç’ndodhi me ata që shkaktuan Gjak e Lotë?!… Askush nuk u gjykua dhe nuk u dënua për krime politike. Edhe Prokurori I Përgjithshëm Aranit Çela e Zylyftar Ramizi, që u dënuan gjatë qeverisjes demokratike, dolën të pafajshëm nga qeveria socialiste sapo mori pushtetin më 1997, madje atyre u dhanë edhe dëmshpërblim. Kriminelët e diktaturës duhet të gjykohen, të dënohen, të japin llogari për krimet e tyre. Vetëm kështu mund të ndëshkohet krimi. Ndëshkkimi për disa kriminelë mund të jepet edhe pas vdekjes, psh për Mehmet Shehun, sepse është përgjegjësi kryesor për Masakrën e Lushnjës, të Martaneshit etj, ku u pushkatuan 62 njerëz të pafajshëm. Po kështu edhe për Koçi Xoxen, Kadri Hazbiun, Feçor Shehun, për hetuesit e prokurorët e “vdekjes” Josif Pashko, Nevzat Haznedari, Petrit Hakani, Muço Saliu, Stavri Zharra, Siri Çarçani etj. Mbas 15 vjetëve, që nga viti 1990, Asambleja Parlamentare e Këshillit të Evropës në janar të vitit 2006,nëpërmjet debateve të shumta nxori rezolutën për dënimin e krimeve të komunizmit. Strasburgu na dha kështu një mbështetje morale për ta dënuar edhe ne komunizmin shqiptar. Tani është detyra e Kuvendit të Shqipërisë për të vepruar. Çdo zverritje zgjatje është e papërligjshme. Fatkeqësisht edhe tani nuk vlerësohet sa duhet problemi i të përndjekurve politikë, të cilët jetojnë në kushte të vështira. Fajtorët dhe ata që nuk duhet të kenë ndërgjegjien të qetë, komunistët e thjeshtë, publicistë, historianë, pedagogë etj, duhet që të paktën të zbardhin të vërtetën, imoralitetin, çnjerzoren, servilizmin, dyfytyrsinë, mungesën e personalitetit dhe dinjitetit , gjithçka që ishte aq e shëmtuar, aq e neveritshme, aq çnjerzore, për njeriun e arsimuar ose jo, për qytetarin Europian të gjysmës së dytë të shekullit XX. E kam fjalën për ata që duan të ruajnë historinë siç e kanë shkruar vetë, apo që duhet të ruajnë mitet e krijuara prej tyre, që duan ta mbajnë shoqërinë shqiptare të indoktrinuar; megjithëse ishin skllevër e bujkrobër mendonin se ishin më të lirë dhe më të lumtur në botë! Bëhet fjalë për ata fatkeqë idealistë, fanatikë të indoktrinuar. “Historinë e shkruajnë fitimtarët, por historia e shkruar nga ata fitimtarë totalitaristë nuk është histori. Akoma nuk ka fjalë që mund të përcaktonte atë dhe nuk mund të mos shtrohet pyetja: Ç’farë është ndrequr në këtë histori? Nuk mund të mos tmerrohesh kur lexon se tekstet shkollore të historisë janë ato që trashguam nga diktatura. Sa e rëndë paska qënë sfida e regjimit komunist. Askush nuk është në gjëndje të përcaktojë se si do të përfundojë. Botimet e atyre që kanë vuajtur burgjeve dhe kampeve të internimeve janë dëshmi reale sepse pasqyrojnë kalvarin e vuajtjeve, dhimbjen për ata që u pushkatuan ose humbën jetën burgjeve dhe për ata që dolën të gjymtuar. Shkrimtari amerikan Toro ka pasur të drejtë kur ka shkruar se “në një vend ku skllavëria mbrohet me ligj, vendi më i përshtatshëm për një qytetar të ndershëm është burgu”. Po përse të persekutarit politikë duhet të vuajnë edhe sot? Vuajnë nga pasojat post traumatike apo për faje të reja prej fajtorëve të vjetër…? E keqja është se edhe mbas përmbysjes së totalitarizmit, ish të përndjekurit pothuajse nuk janë rehabilituar në drejtimin moral, shëndetësor, ekonomik dhe arsimor. Akoma ky komunitet nuk është i integruar sepse ende asnjë “torturues” nuk është dënuar ose diskredituar publikisht. Akoma diktatori më antihuman i Evropës Lindore vazhdon të jetë “Hero i Popullit”, të tillë janë dhe shumë xhelatë të tjerë. Përse hesht mazhoranca e djathtë shqiptare? Përse heshtin historianët dhe së fundi përse Qeveria Demokratike lejon këtë padrejtësi, këtë paturpësi çnjerëzore… Ky libër si një dokument i krimeve të pafalshme të Enver Hoxhës dhe totalitarizmit komunist shqiptar, duhet të kuptohet se çfarë gafe është bërë, sesa dëm kanë sjellë, sesa dhimbje e hidhërim kanë shkaktuar. Drejtësia, paqja, rehabilitimi nuk mund të realizohen në totalitarizëm ashtu si në diktaturat klasike; me dënimin, heqjen e diktatorit dhe dhënien e një amnistie. Në totalitarizëm kemi të bëjmë me luftë klasore, me indoktrinimin e shoqërisë, në përfshirjen jo vetëm të policisë por të gjithë shoqërisë në dënime, persekutime, diskriminim, përbaltje etj. Me vdekjen përfundon aktiviteti, krijimtaria e njeriut. Por shpirti jeton në përjetësi në parajsë ose në ferr. Kujtimi i tij, emri, vepra vazhdojnë të udhëtojnë në kujtesën e të afërmve, të njohurve edhe pas vdekjes fizike. Ndërsa njerëzit e shquar për mirë apo për keq jetojnë në pafundësi në parajsën ose ferrin e historisë. Botimi i librave të cilët pasqyrojnë kasaphanën gjysëm shekullore janë një akuzë që ju bëhet publikisht jo vetëm për diktatorin E.Hoxha por edhe për të gjithë ata që egërsinë e barbarizmin e bënë ndaj atyre që Atdheun, Lirinë e Demokracininë e kishin të shenjtë. Evidentimi dhe vlerësimi i krimeve si dhe dënimi i komunizmit do të jetë një shërbim i madh që i bëhet shoqërisë njerëzore. Dënimi i krimeve të komunizmit është domosdoshmëri për edukimin demokratik të shoqërisë si prevenim për të mos rënë pre e utopive e demagogjive. Në fund u drejtohem të gjithë të mbijetuarve që vuajtën nëpër burgje dhe internime kalvarin e gjatë disavjeçar, trashgimtarëve të atyre që u martirizuan për Atdheun tonë të shumëvuajtur, që të dëshmojnë me botimin e librave dhe me artikuj në organet e shtypit për veten e tyre dhe për bashkëvuajtësit e tjerë për atë kohë fatalisht të humbur për Shqipërinë tonë të martirizuar e të nëpërkëmbur. Këto dëshmi le t’ju shërbejnë brezave të sotëm e të ardhshëm për të njohur të vërtetën e hidhur dhe kriminale që ajo të mos përsëritet më kurrë.
Tomor Aliko
Genocide On The Intellectual Elite Of Albania Under The Communist Terror
The idea of writing this book has been designed at early times regardless the obstacles we had to face in gathering the accurate facts and proper documents as well as the lack in financial means. However, the aim for the fulfillment of this early intention, is attained. The materials of this book contain but a very tinny part of all of what has happened during the 50- year oppression exercised on the Albanians by the communist dictatorship. The majority of the perished Albanians, have been genuine intellectuals: magistrates, pedagogues, engineers, doctors, economists, newspapermen, doctors, laureates in political – economical sciences, managers, owners, merchants, military ranks in the national army, religious personalities as well as a lot of young anticommunist people.
With the lose of this people the development and progress of Albania was damaged to a great extend and what is more, their physical liquidation resulted to a complete forgotten intellectual and moral values created in years by them. A great number of rich libraries were ruined or burned, uncountable manuscripts were frustrated, many intellectual and scientific activities were interrupted. For more than fifty years the intellectual values inherited by this people of wits, ceased to circulate. It is re ally painful to witness even during our days the oblivion of this inheritance which goes on sleeping under the ashes of the past.
That is why we think that the commemoration of their deeds and the publication of their works, remains as a great priority of ours targets in order to the revival of this indisputable intellectual values created by a class of people who were persecuted during half a century. A great number of this people were killed during the civil war and immediately after the set up of the totalitarian communist regime, almost after November 1944. Instead of enjoying the fruits of victory and liberty, the Albanian people would be forced to experience the unimaginable terror exercised on them by those who had embraced the “communist ideal”. Since it’s most early days, the main orientation of the Communist Party of Albania has been aimed to the total liquidation of its political opposites. In this book there are reflected the names of the main martyred anticommunist heroes and that’s why to our hatred toward those who have performed these atrocities, there are added also our scornful sentiments and disdain because the criminals are following now days the same hateful way. On the other hand, every honest Albanian remembers with great respects and veneration all those who were mercifully shot dawn, imprisoned or exiled because they loved so much Albania and democracy. We are sure that their names will shine forever in the pages of the history of the Albanian Nation. The Albanian nationalists as well as the other Albanian patriots and Democrats have been crushed so mercifully by the Albanian Communist Party merrily because they loved a unified country which inspiration contradicted the evil aimed plans and activities of Greece and Yugoslavia. The Communist Government set up in Albania, proclaimed the Albanian patriots as “enemies of the people” who by no means were predicted to total elimination. The missionaries of the Yugoslav Communist Party Dushan Mugosha and Miladin Popoviç; introduced and ignited into the ranks of the Communist Party of Albania the evil spirit of terror and treason. In this way, the struggle for the power became the main aim and target of the Albanian communists. In order to attain this objective, the Albanian communists disapproved whatever other political representation of the people. So through the violence and terror, it was extinguished every hope and struggle of the nationalists for the set up of a democratic integrated nation.
One of the most unlucky event for the democratic future of Albania has been the breaking down of the so called “Mukja Agreement” which would pave the way for the unification, co-operation and good understanding among the Albanian especially regarding the holy cause of Kosovo. The abolition of the “Mukja Decisions” by the communist forces resulted to a splitting among the Albanians and a bloody confrontation between the two opposite parties. This moment signed the beginnings of the civil bloodshed among brothers. By putting into practice the orientations given by the Yugoslav Communists, the chief dictator Enver Hoxha ordered his forces to turn their rifles against nationalist forces.
(CAA,p.ll, dt. 28, doc. 11).
After the abolition of “Mukja Agreement”, the communist terror was quickly spread from the south-to the north Albania. Unfortunately, among the ranks of the “Liberation Army” led by communists, there were assigned a number of Albanians who nourished nationalist ideas. Consequently, a great number of Albanian nationalists like Shefqet Beja, Gjergj Kokoshi, Riza Dani, Dr. Enver Sazani, Islam Radovicka, Sheh Karabunara etc, were elected as deputies of the people during the first legislature of 1945. All this bright patriots of Albania were immediately put toward the rifles of the shooting squads and were killed on the base of fabricated processes.
Just at the brink of the so called “liberation of Albania”, October – November 1944, partisan squadrons led by the red criminal commissars, with their death lists in hand, would stain in blood the roads of the capital of Albania, Tirana. During the chilly nights of the winter and what is more, in the eyes of, their familiars, the merciless communists shot a great number of innocent people, people who were the noble creators of the irreplaceable national and intellectual values. Nobody can say for sure what the real number of the killed nationalists was. However, one thing can be said for sure: among the killed people have been 38 noblemen, high rank officers of the national army, soldiers of the country who under the leadership of the founder of Albania, the wise noble old man Ismail Qemali, have given a great contribution in the protection and consolidation of the Albanian borders. Another group of 100 patriots were rope tied and imprisoned in the old prison of Tirana. Many of them would lose their lives by being shot while the others perished during long term imprison punishments.
Let us have a quick survey on the so called special military trials fabricated against the Albanian anti communist citizens during 1945 – 1990:
- Special Trial held in Tirana during March – April 1945. In this trial were judged and sentenced 60 people from the ranks of the so called “Great Albanian Heads” from which: 17 were killed by shooting, 8 were sentenced with life imprisonment, etc. The main fabricated accusation against them has been the seal: “traitors and enemies of the people”. Later on, the procurator of this trial Bedri Spahiu has written: “I feel ashamed being in the role of the prosecutor in this trial” – ( Gazeta Republika, 06.06.1991).
- Special Trial held during June – August 1946 against the first Albanian opposition “The Unified Democratic Albanian Movement”: 9 Intellectuals from them were killed by shooting, 5 imprisoned for life and 20 others with long term punishments. All of them have been loyal representatives of 3 following organizations: “ Group of Resistance”, “Group of Legalists”, and the “Group of Social Democrats”. The main leaders of these organiza tions have been: Sami Qeribashi, Qenan Dibra, Musine Kokalari, Suat Asllani, Baltazar Benusi, Gjergj Kokoshi, and many other patriots and nationalists.
- Special Trial against the so called “Sabotators of the Maliq Marshes” held during November 1946. Based on the fabricated accusations, two of the prisoners, Construction Eng. Kujtim Beqiri and Abdyl Sharra were sentenced by death in gallows, Eng. Vasil Mano, his spouse Zyraka Mano, Italian Eng. Eugenio Scaturo and Eng. Mirush Përmeti were condemned by death and shot. Fifteen others from the technical staff of the construction site, were sentenced with long term imprisons.
- Special Trial against the deputies of the Parliament or the so called the “Second Opposition” held on September – October 1947: with the same fabricated accusations there were condemned by death to gallows Shefqet Beja (elected as a People’s Deputy in the first Albanian Legislature 1945) as well as the Engineers Sulo Klosiand Riza Alizoti. Thirteen from this group, all of them ex-members of “National Liberation Front”, were condemned by death and shot. Forty two others were sentenced with long term imprisons.
- Special Trial during February 1951, regarding “The hand bomb throwing into the Russian Embassy in Tirana”. It has been a pure fabrication of the “Albanian Security Services” of the time, mounted in order to extinguish all of what were saved still alive from the elite of the Albanian Intellectuals. Twenty two of them were killed by shooting, including the notorious Albanian woman Sabiha Kasimati. Some hundred ones throughout Albania were mercilessly condemned with long term imprisons.
- During 1946- 1947, were killed by shooting 22 Albanian intellectuals , all ex-students of the American Technical Institute “Harry Fultz”. Some sixty others were sentenced with long term imprisons under the accusation of being allegedly the “lackeys and spies of the Anglo- American Imperialists”.
- During these early years and later on there were sentenced thousands anti-communist youngsters all under 25 years, even younger in age.
- Hundreds of religious people, representative of the main Albanian religion institutions were sentenced. The number of the catholic priests and primates killed by shooting attained the number 60. Many others were sentenced with long term imprisons. Regarding the prosecution in number, after the Catholic Church comes the Bectashian cult, followed by the Orthodox and Muslim religions. More then 90% of the Albanian intellectuals killed during 1945 – 1949, pertained the co called period of “Koçi Xoxe”. The old and new prisons of the capital of Albania Tirana witnessed the reception and accompaniment to death of so many Albanian innocent patriots who were prosecuted by the criminal members of “Sigurimi i Shtetit” such as : Koçi Xoxe (Minister of Interior Affairs), Nesti Kernxhi, Mihallaq Ziçishti, Kadri Hazbiu, Niko Çeta, Vaske Koleci, Stavri Xhara, Siri Çarçani, Halim Xhelo, Petrit Hakani, MuçoSaliu, Vangjo Mitrojorgji, Nevzat Haznedari, Aranit Çela and many other criminals by whom the prisoners of the time have experienced the most cruel tortures and anti human treatments. Now, it comes quite normal the question: why the fragile Albanian Democracy didn’t put these monsters behind the bars? The book “The Genocide exercised on the Intellectuals of the Albanian Nation” shows the martyrs and victims of this genocide as well up to 1990. Aside Tirana, all the other Albanian towns and villages have experienced the consequences of. “The Red Terror”. In each Prefecture of the country there were created formal trials under the guidance of “Drejtoria e Sigurimit te Shtetit” and the orientations given by the Political Bureau headed by the monster Enver Hoxha and his close accomplices Hysni Kapo and Mehmet Shehu. These instances are the main responsible persons for all the crimes formerly designed and prejudiced by the red bandits. Consequently all the Albanian territory was transformed into a huge prison where all the inhabitants were condemned to experience the totalitarian hellish life which the communist criminals dared to call “Proletarian Del)locracy”. The people who came into power were pure ignorant and uneducated criminals who isolated Albania from the western countries. The simple Albanians were forbidden to speak freely, neither to read or listen to the news which eventually would penetrate from the western world. The terrible shades of “Sigurimi i Shtetit” reined everywhere through the country. A great philosopher has stressed out: “In a country where reins the slavery, the best place to live is the prison”.
The end of the totalitarian communist regimes throughout Europe, came by 1990. Albania has been the last country in Europe which got rid the communist plague. But what happened with those criminals who had shed so many tears and innocent blood? Nobody was sentenced for the political crimes. Even monsters like Aranit Çela and Zylyftar Araniti who allegedly were sentenced by the Democratic Government, im- mediately after the socialist party came into power in 1997 were set free. What is more ridiculous, they were money – compensated for the “unjust imprisonment” sentenced on them. But we persist on the idea that all the criminals of the communist system, must be judged and set behind the bars. Yes, at least a number from the notorious criminals must give accounts for their crimes. This is the only way to condemn the crimes. Even the late notorious criminals like Mehmet Shehu who is the main responsible for the massacre
committed in Lushnja and Martanesh where were shot more then 62 innocent people, must be sentenced before a moral court. The same thing can be said for Koçi Xoxe, Kadri Hasbiu, Feçor Shehu as well as for “the death precursors” Josif Pashko, Nevzat Haznedari, Petrit Hakani, Muço Saliu, Stavri Zharra, Siri Çarçani, etc. Fifteen years after the fall of the bloody curtain of the communist tragedy, just on January 2006, through q hot debate and controversies, the EC approved a resolution regarding the condemnation of the Communist Crimes. We feel happy because at last, Strasburg signed a very important document for the present and the future of the Albanian people. Now it is the duty of the Albanian Parliament to go ahead within the items of this resolution. Whatever delay in this respect, is quite unjustified. Unfortunately even today the problem of the Former Politically Persecuted is not given the appropriate attention and they live in very difficult conditions. The delinquents and those who might have a scruple conscious, the simple communists, the publicists, the historians, the professors, etc.., might at least lighten the truth, the immorality, the inhumanity, the servility, double-faces, the lack of their personality and dignity, everything that was so ugly, so disgusting, so inhuman, for the educated and not educated people, for the European citizen of the second half of the XX century. I mean, for those who want to maintain the history as they have written it, or those who want to maintain their created myths, those who want to keep the Albanian society indoctrinated; although they were slaves and bondsman thought that were the most free and happy persons in the world! We speak for those idealistic unfortunates, indoctrinated fanatics. “The winners write the history, but the history written from the totalitarian winners it’s not a history. Still there can not be described by words and we raise the question: What has been corrected in this history? It is impossible not to be horrified when reading that school texts of the history classes are evident that are heredities from the dictatorship period. The challenge of the communist regime has been cruel. No one wasn’t able to define how it would end. Their publications of those who have suffered in prisons and exile camps are real testimonies because they represent their long suffering odyssey, the pain for the executed or those who passed away in the prisons or got disabled . The American writer Toro was right when has wrote that “in a place where slavery is protect by law, the right place for the honest citizen is the prison”. But why the former politically persecuted have to suffer even nowadays? Do they suffer from the post traumatic after-effects, from the new blames of the old delinquents…? The worst thing is that even after the dictatorship collapse, the former politically persecuted aren’t still morally, healthy, economically and educationally rehabilitated. This community is yet integrated, because still no “torturer or perpetrator” isn’t publicly condemned. The most inhuman dictator of the Eastern Europe continues being nominated “People’s Hero”, so are even other perpetrators. Why the Albanian majority of the right remains in silence? Why the historians shut up and the Democratic Government permits this injustice, this inhuman insolence … This book as a document of the unforgiving crimes of the dictator Enver Hoxha and the Albanian totalitarian communist, must denounce the big mistake, the huge dam-ages, the caused pains and sufferings. The justice, peace, rehabilitation, can not be realized in the classic dictatorships; with the condemnation, the dictator’s elimination and the amnesty. In the dictatorship we have to do with the class struggle, society’s indoctrination, the inclusion not only of the police, but even of the whole society in the condemnations, persecutions, discriminations and humiliations, etc… When someone dies, with him dies the activity, the creativity of that person. But the spirit lives in eternity in paradise or hell. Its memory, name, activity continues to travel in the memory of the relatives, friends even after the physical death. The well known people live in eternity in the historical paradise or hell. The publication of the books which show the dictatorship’s half century slaughter are a public accuse toward not only the dictator E.Hoxha, but even for all those who with the severity conducted crimes toward their Fatherland, the Saint Freedom and Democracy. The crimes’ evidence and consideration and also the condemnation of the communism will be a useful mission toward the human society. The condemnation of the communist crimes is a necessity for the democratic education of the society as prevention from being a victim of the demagogical utopias. At the end of this summary I would like to address to all the survivors who have perished in communist jails and political exiles for many years, to all the heirs of the anticommunist martyrs who lost their lives in the name of the beloved Albania, to go on witnessing through publications and newspaper writings for themselves as well as for the co-sufferers who are not still alive and fatally lost for our martyred and down-dropped motherland. The testimonies about all what has happened during the bloody communist system, will serve to the generations to come, to make them aware about the poisoned years of the past, in order not to let this tragedy to be repeated again.
Author