Petrit Ruka: PROJEKT PËR RIBËRJEN E BOTËS
Më tha Zoti në ëndërr një nate të gjatë
ti ç’dreqin ke,
që botën s’ma pëlqen?
Më sill një projekt ta marr në shqyrtim,
unë vetë jam një poet
që koka më zjen….
U zgjova me djersë nën ndjenjën e shenjtë,
(truri të çahet, veç ta mendosh,)
kur ja, si gjithmonë, Ti u shfaqe për ndihmë
dhe vetes i thashë:
veç Ty të kopjosh…
Gabimi filloi kur ti, Zot, i lodhur
nga një brinjë ordinere
gruan e bëre të fundit.
Prandaj zhgënjimi i shkoj botës nga pas,
si shija e athtë që shkon pas plumbit…
Mendoje: veç ajrit dhe erës pa shije-
t’i jepje aromën
që Ajo ka në buzë,
perëndimet të kopjonin gjinjtë në shtrat
ngjyrë alle anash
dhe thithkat si shpuzë…
Mendoje, O Zot,…. ujrat që rrjedhin,
të qeshurën e saj
ta kishin melodi.
me kisha rrumbullake si gjinjtë e ngrohtë,
si qafa e saj e lëmuar çdo xhami.
Luginat shtrirë butë si barku i ngrohtë,
me bar të rimtë si pushi përfund,
mbjellë prush lulekuqja fletë- fletë e saj
kuq ta bëj botën
gjithkund që mund.
Lumenjve binjakë si kofshët e ngrohta,
me kthesa kitare
si ijet mbi mez,
dhe hënën kopjuar nga vithet –dy kodra,
kur çarcafi i lodhur rrëshqet një mëngjes…
Dhe valët e detit që tunden gjithë hir
si mesi dhe shpina jote (mbi mua,)
me buzët e saj shartuar gjithë frutat
tik – tak për orët
rënkimet e tua…
Më thuaj, a s’është projekti madhështor,
veç vuri një vulë
çfarë Bote do të dalë!
Nuk dua autorësi, më ler anonim,
më fshih pas gruas, që Ti ma ke falë…
4 dhjetor 2012