Ka disa studiues të huaj që mbrojnë tezën e origjinës serbe të Skëndërbeut. Ndër ta mund të përmendet gjermani Oliver Shmiit,  i cili në librin e tij “Skënderbeu” që ngjalli shumë debate  në Shqipëri ishte mbrojtja e origjinës serbe të Skëndërbeut.

Nuk kanë munguar dhe pretendimet serbe mbi origjinën e Skënderbeut. Përfaqësuesit e nacionalizmit serb ekstrem, gjatë fundit të shekullit XIX dhe fillimit të shekullit XX  si Balcanicus,  Gopčević, Vl. Dorđević,  kanë prodhuar  teza stereotipe të pabazuara shkencërisht dhe të lidhura me interesa politike.

Versionet mbi origjinën e Skënderbeut janë të ndryshme. Duke qenë një nga figurat qëndrore dhe biografitë mbi këtë figurë legjendare nuk kanë munguar. Për të hedhur poshtë tezat greke dhe serbe mbi përvetësimin e figurës së Skënderbeut  faktin që ai shqiptar e bir shqiptari na e japin shumë autorë. Duke filluar nga historianët turq…

Oruç Bin Adil në veprën e tij “Tevari el Osman” në faqen 221  do të shkruajë “Sulltan Murati II dërgoi akinxhijtë kundër vilajetit të shqiptarëve dhe pushtoi kështjellën e Sfetigradit.. Sundimtari i tyre, Skender shqiptari, u arratis…”.

Ashik Pasha Zade në veprën e tij “Ashik Pashazade tarihil Osman”  në f. 124-125, thotë se : “Isa Beu hyri në vendet e padepërtueshme të shqiptarëve dhe prej andej bënte sulme. Ndërkaq ata i ja bllokuan rrugët. Një arnaut i pa fe me emrin Iskender që ishte “i biri i sundimtarit shqiptar”, që kishte qenë içogllan i sulltanit dhe tash kishte ngritur krye kundër tij, dhe ua kishte bllokuar rrugën akinxhijëve”. Pra ai dokumenton jo vetëm faktin që ai ishte shqiptar por dhe bir shqiptari.

Dursun Beg, në veprën e tij “Tarihi Ebul Feth” (Historia e Babait të Pushtimeve) Faqe 136 thotë, “Arrnauti, Iskender tradhtari i cili qysh si fëmi ishte rritur në pallatin mbretëror, iku dhe pëlqeu rrugën e kryengritësit. Ai shkoi dhe u tha shqiptarëve të tij, “unë jam djali i mbretit që ju kini pasur më herët….

Idris Bitlisi në veprën“Hesht Bihisht” (Tetë parajsat) thotë se : Një nga shërbetorët më të besueshëm të sulltanit, arnauti Iskender, që kish qenë rritur që fëmijë, me të gjitha të mirat që ia ofronte Padishahu dhe kishte gëzuar gjithmonë kujdesin, shpirtmadhësinë dhe ledhatimin e pakufizuar, i shtyer nga lakmia që të bëhet mbret i Shqipërisë, bashkë me një grup intrigantësh u larguan nga selia e lumturisë. Si që shihet këtu autori na jep të dhëna se vetë Iskenderi ka pretenduar se ka origjinë nga toka shqiptare, dhe se atij i ka takuar që të kthehej atje dhe të bëhej mbret dhe udhëheqës i tyre.

Kemal Pasha Zade.Ka shkruar veprën historike: “Tevarih el Osman”, për të cilin shkruan edhe Sami Frashëri në Kamusul Al-lam, vl.V. Në faqe 279, autori thotë se: “Në vendin e shqiptarëve doli në skenë një njeri prej një fisi të vjetër mbretërorë, një ngatrrestarë dhe turbullues i njohur me emrin, i biri i Gjonit, Iskenderi.Faqe 280, tradhëtia e tij kriminale u ba e famshme kudo dhe të gjith në (Perëndorinë Osmane) e thirrnin me emrin “Shqiptari Iskender tradhëtari”. Ai shkoi dhe me lehtësi hyri në vilajetin e të atit të tij, i cili në vëndin e shqiptarëve njihet me emrin nahija e ashpër e tokave të Gjonite. Populli i atij vendi e pranoi dhe iu nënshtrua, duke thënë së ky është djali i sundimtarit tonë. Në këtë mënyrë pushtoi vendin e sipërpërmendur dhe u bë mbret i shqiptarëve.

Pra faktin që ai ishte shqiptar e vërtetojnë dhe kronikanët turq që e urrenin deri në asht një figurë të tillë. Duke qenë se ai ishte idhtar i Krishtërimit dhe papa e quajti “Atleta Cristi” për historianët turq nuk bënte dallim nëse Skënderbeu do ishte grek, serb apo shqiptar.