Dhimitër Gjoka: ANËS SË DETIT NË HIMARË

 

 

Pa kur flokët të valviten,

Nga er’ e detit aty pranë,

Syt e mi tek të tutë më ngjiten,

Dritë të tyre ty të kanë.

 

Ty të kanë nga që të dua,

Se je lule portokalli,

Eja,eja moj me mua,

Se je lulja që më ngjalli.

 

Mi përvëlo buzët e ngrata,

Mi përvëlo mos ki mëshirë,

Mos mi lër kështu të thata,

Të kam idhull më vjen mirë.

 

Lërma dorën nëpër trup,

Të rrëshkas ngadal të ngas,

Të rrah zemra bup,bup bup,

Të të shoh me buz në gaz.

 

Se je vajzë lozonjare,

Ëngjëllore moj e mirë,

Ndizem,digjem,tretem fare ,

Thellë në zemër më ke mbirë.

 

Në gjithë trupin tënd lastar,

Puthja më pëlqen në gushë,

Veten me të mirë ta marr,

Të ndizem zjarr,të mbetem prush.

 

Të të lakmoj gjinj e këmbë,

Nëpër to le të shëtis.

Gjak të vloj nëpër rrëmbe,

Etshëm të më gudulis.

 

Të humbas në trupin tënd,

Zjarr nga shpirti të të jap,

Të ngopem të më zë vend,

Kur me dorë të të kap.

 

Të lodrosh mes ëndërrimit,

Të ndjesh mbi vete burrëri,

Të mbetesh pre e mos zgjimit,

Të më kërkosh ti përsëri.

 

Ref.

 

Mi përvëlo buzët e ngrata,

Mi përvëlo mos ki mëshirë,

Mos mi lër kështu të thata,

Të kam idhull më vjen mirë…