Franz Kafka: Ura

Isha i ngurtë dhe i akullt, isha një urë, qëndroja përmbi humnerë, më këtë anë ishin ngulur majat e gishtërinjëve të këmbës, më anën tjetër ishin ngulur duart dhe kisha kafshuar argjilën që thërmohej. Kindet e xhaketës më flatronin anëve. Poshtë në thellësi zhurmonte përroi i akullt i troftave. Asnjë turist nuk kuturiste në ato lartësi rrugë pa rrugë, ura nuk ishte shënuar ende nëpër harta. Ashtu po qëndroja dhe prisja; më duhej të prisja; asnjë urë që është ngritur dikur nuk mund të pushojë së qeni urë pa u rrëzuar. Dikur aty nga mbrëmja, a ishte ajo e para apo e njëmijëta, nuk di ta them, mendimet më vinin të pështjelluara dhe gjithmonë retherrotull – aty nga mbrëmja në verë, ndërkohë që përroi shushurinte errëtas, dëgjova hapat e një burri. Tek unë, tek unë. Nderu o urë, vihu në pozicion, me trerët pa parmakë, mbaje atë që të është besuar, lëmoja pasigurinë hapit, por nëse ai luhatet, dil në pah dhe vërvite si një Zot malesh tej në tokë. Ai erdhi, më goditi me majën e hekurt të bastunit, pastaj ngriti më me të kindet e xhaketës dhe m’i ndreqi, majucën e bastunit e shkoi mbi kaçuben e flokëve të mia dhe e la një kohë të gjatë aty brenda ndoshta duke hedhur vështrimin përtej. Por pastaj – në atë kohë unë po ëndërroja pas tij për male e lugina – ai kërceu me të dyja këmbët mu në mes të trupit tim. Unë u drodha në një dhimbje të egër, pa kuptuar asgjë. Kush ishte ai? Një fëmijë? Një gjimnast? Një trim i çartur? Një vetvrasës? Një joshës? Një asgjësues? Dhe u ktheva për ta parë. Një urë që kthehet! Nuk isha rrotulluar ende, kur u rrëzova, u rrëzova dhe menjëherë u bëra copë-copë duke u shpuar tej e tej nga gurët e mprehtë që gjithmonë më kishin kundruar në mënyrë aq paqësore përmbi ujët e rrëmbyer.