Si u formua UDB jugosllave dhe ana e errët kriminale?

CIA, KGB-ja, Mossad dhe MI6 janë të njohura si shërbimet sekrete që luajtën role të mëdha në Luftën e Ftohtë. Megjithatë, në mesin e agjencive të spiunazhit që dolën nga hiri i Luftës së Dytë Botërore, ishte edhe UDB e ish-Jugosllavisë pak e njohur në botë. Formalisht e shkatërruar gjatë shpërbërjes së dhunshme të Jugosllavisë më 1991, trashëgimia e saj jeton në formën e spiunëve mashtrues, manjatëve të biznesit, politikanëve dhe të sotem të gjeneratës së ardhshme me lidhje familjare me regjimin e mëparshëm komunist.

UDB (Uprava Drzavne Bezbednosti ose në shqip Administrata e Sigurisë Shtetërore) ende ka një reputacion të njohur në Ballkan. Rivalët politikë akuzojnë kundërshtarët e tyre se kanë lidhje me agjencinë e mëparshme, ndërsa “komisionet e lustracionit” në ish-republikat jugosllave – Sllovenia, Kroacia, Bosnje-Hercegovina, Serbia, Mali i Zi, Maqedonia dhe Kosova – kanë mbledhur lista voluminoze të informatorëve të dyshuar, emrat e koduar dhe misionet sekrete.

Qëllimi i këtyre komisioneve nuk ishte që të arrestonin njerëzit, por të identifikonin informatorët në mënyrë që t’u mohoheshin vendeve të punës në të ardhmen. Megjithatë, përpjekjet për të shkëputur lidhjet dhe marrëdhëniet e vjetra në ish-Jugosllavi nuk kanë arritur kurrë në krahasim me përpjekjet e bëra në vendet e Paktit të Varshavës.

Si u zgjerua UDB

Deri në vitin 1945 partizanët e Titos kishin mposhtur jo vetëm gjermanët dhe bullgarët okupues, të cilët kishin pushtuar Mbretërinë e Jugosllavisë në prill të vitit 1941, por edhe rivalët e brendshëm, si lëvizja nacionaliste çetnike dhe ustašet. Vendi që Tito trashëgoi, duke zgjeruar kufijtë e ish-Jugosllavisë mbretërore, ishte kryesisht agrare, e varfër dhe i shkatërruar nga lufta.

Përveç mundësisë së emigrimit, përparimi shoqëror ishte i varur nga bashkimi me Partinë Komuniste, ushtrinë ose UDB. Ky fenomen i përshpejtoi emigracionin disident dhe krijoi dinastitë komuniste dhe UDB arriti të ketë ndikim sot.

Tito e kishte forcuar autoritetin e tij deri në vitin 1946, duke arritur marrëveshje ad-hoc me liderët e huaj, një veprim balancimi midis Perëndimit dhe Lindjes, i cili gjithashtu do të përfshinte kontakte me botën në zhvillim.

Jugosllavia u bë anëtare themeluese e lëvizjes “Lëvizja e të pa integruarve” – një grup kombesh të pavarura nga çdo bllok i madh i pushtetit – i themeluar në kryeqytetin e saj Beograd në vitin 1961. Përmes kësaj marrëdhënie, Tito do të zgjeronte ideologjinë politike, kontratat e biznesit dhe kapacitetet e inteligjencës tani dhe i gjerë.
Për Titon (i cili gjithashtu do të vihej në shënjestër për t’u vrarë nga Stalini në vitet e mëvonshme), krijimi i një shërbimi sekret të pamëshirshëm dhe efikas ishte jetik.
Diktatori Jugosllav e gjeti njeriun e tij dhe ai ishte Aleksander Rankoviç, një veteran partizan serb, gruaja dhe nëna e të cilit ishin vrarë nga Gestapo. Për më shumë se dy dekada, deri në rënien e tij dramatike në vitin 1966 (për shkak të pjesëmarrjes së dyshuar në një komplot kundër Titos), Rankoviç ishte njeriu i tretë më i fuqishëm në Jugosllavi.

Në vitin 1944 themeloi OZNA ( Odeljenje za Zaštitu Naroda , në shqip Departamenti i Sigurisë Kombëtare), i cili në vitin 1946 u shndërrua në UDB.

Operacionet e UDB u formuan nga kërcënimet e brendshme dhe të jashtme të dyshuara. Nën Rankoviç, ajo siguronte mjete të fshehta të armeve në male, mbrotjen e hekurudhave , spiunimin e diplomatëve të huaj, telefonat e përgjuar, kontrollimin e postës të armiqëve të brendshëm të dyshuar, nga politikanët tek fshatarët që i rezistonin punës së kolektiviste. Trajnimi bazë në shkollat zyrtare UDB (me seli në Beograd) zgjati dy vjet dhe përfshinte trajnime fizike, kurse gjuhe, inteligjencë ushtarake dhe diplomatike dhe hetime penale.

Operacionet e Zeza

Ndërsa ai e konsolidonte stabilitetin e brendshëm, Tito gjithashtu udhëtonte me kujdes jashtë vendit. Rivalët e shumtë kishin emigruar ose shpëtuan pas luftës (duke përfshirë shumë anëtarë të ustashëve, të shpëtua nga priftërinjtë katolikë kroatë në Itali përgjatë ‘ratlines’ naziste në Argjentinë). UDB do të ishte e ngarkuar me spiunimin e emigrantëve të tillë jugosllavë.

Operacionet e zeza të UDB u prekën pasi protestat liberale në Perëndim shpërthyen të ngjashme në fund të viteve 1960 në Jugosllavi.

Deri në vitin 1974, vendi kishte një kushtetutë të re, e paraqitur si një përpjekje për të qetësuar nacionalistët e shqetësuar duke decentralizuar pushtetin. Përgjigjja e UDB ndaj mospajtimit të diasporës materializohet në disa prej vrasjeve më të përgjakshme dhe më brutale – ndoshta më të mëdha gjatë Luftës së Ftohtë.

Metodat e tyre ishin të thjeshta, efektive dhe të organizuara në baza etnike. Në mënyrë tipike, ‘detyra’ do të delegohej në udhëheqjen UDBA të nivelit republikan të objektivit në fjalë, duke përdorur zyrtarë të të njëjtit nivel etnik.

Pas infiltrimit të rrethit përkatës të diasporës, agjentët e UDBA-s do të inkurajonin paranojën, luftën dhe konfuzionin përmes dezinformimit dhe thashethemeve. Kjo krijonte në mënyrë të pashmangshme tensionet në nivel lokal, duke i dhënë denimin e mundshëm të autoriteteve jugosllave.

Pas vrasjes – zakonisht kryer nga rregjimi me armë të lehta apo me thikë – ngjarja thjesht mund të shpjegohej si rezultat i fatkeqësive të rivaliteteve brenda bashkësive etnike të mbyllura. Përdorimi i agjentëve me më të kaluar kriminale ndihmoi më tej për të fshehur çdo përfshirje të qeverisë jugosllave.

Kështu policia lokale shpesh shmangte hetimin e rasteve të tilla, pavarësisht nëse ato u kryen në Britani, në Gjermaninë Perëndimore, në Shtetet e Bashkuara, Kanada, Australi apo në Amerikën e Jugut.

Megjithatë, qasja relativisht e dobët ndaj operacioneve të UDB nuk ishte vetëm një nënprodukt i injorancës, por edhe i perceptimeve të ndryshme politike perëndimore të Jugosllavisë ‘të butë komuniste’ dhe ‘Bllokut Lindor’ të Bashkimit Sovjetik.

Kështu, ndërsa vrasja famëkeqe e asistuar nga KGB-ja e disidentit bullgar Georgi Markov në Londër në shtator 1978 nxiti një hetim të hollësishëm dhe mbulim të gjerë të lajmeve, pak kujtojnë vrasjen e disidentit kroat Bruno Bušit në Paris një muaj më vonë.

Mungesa e entuziazmit për hetimet zyrtare, madje edhe kur dyshohet nga UDB, pasqyroi perceptimin e Perëndimit se Tito ishte një aleat i dobishëm kundër sovjetikëve. Gjatë viteve 1990, Jugosllavia u shpërbë gjatë një sërë luftërash të përgjakshme përgjatë vijave etnike dhe fetare. Personeli i shpërbërë i UDB i drejtoi strukturat e sigurisë të shteteve të tyre në formacione, duke bashkëpunuar me kolegët e tyre të mëparshëm nëpër kufijtë e sapoformuar.

Në një kohë të luftës së parregullt dhe sanksioneve ndërkombëtare, pati kërkesa të konsiderueshme për ata që njihnin vendet e fshehura të depove të armëve të vjetra ose që mund të linin rrugë kontrabandë të naftës dhe mallrave të tjera thelbësore përmes vendkalimeve kufitare pak të njohura.

Pra, UDB në thelb u bë një subjekt kriminal i decentralizuar – një shoqëri e fshehtë e fshehur në sytë e thjeshtë. Edhe sot në mesin e popullatave të ish-Jugosllavisë mund të gjenden ish-vrasës që mbledhin pensione, politikanë “nacionalistë” me rrënjë komuniste, biznesmenë me pasuri të dyshimtë dhe ish agjentë që veprojnë si mercenarë për fuqitë e huaja. Me pasuri të përftuara nga dhjetëvjeçarë privilegjesh dhe, ndonjëherë, aktivitete kriminale, familjet e zgjeruara të UDB ka gjasa të vazhdojnë të përparojnë edhe në të ardhmen./Ina/