Kryetari i parë i Greqisë, nga lagjja “Manalat” e Gjirokastrës
Kështu, kryetari i parë i Greqisë më 1828, deri më 1831, ishte Joani Kapodistria, më tej kemi më 1924-1926 admiralin Pavllo Kunduriotin, më 1926-ën, gjeneralin Teodor Pangallos, më 1926-1929, kemi përsëri admiralin Pavlos Kunduriotin, 1929-1935 kemi Aleksandro Zaimin, 1971 Jorgo Papadhopulos, dhe sot çamin Karolos Papulias. Pra, nga dymbëdhjetë kryetarë që kanë udhëhequr republikën greke nga 1828-ta e deri më sot 2007, shtatë prej tyre rrjedhin nga familje shqiptare.
Kryetar i Parë i Greqisë së Pavarur më 1827-ën u zgjodh Joani Kapodistira, i cili lindi në qytetin e Gjirokastrës në vitin 1776. Por, disa historianë grekë mëndjengushtë, kanë falsifikuar biografinë e Kapodistrisë që ishte shqiptar, duke u munduar të fshehin historinë e vërtetë, por edhe këtë herë ata nuk ia arritën qëllimit dashakeqës, sepse në Greqi ka edhe nga ata studiues që e pranojnë të vërtetën sado që e hidhur të jetë për kombin grek.
Origjina shqiptare e Kontit Joani Kapodistria (1776-1831)
Joani Kapodistria lindi në një familje gjirokastrite. Familja e tij, për t’i shpëtuar ndjekjeve të turqve, u vendos në ishullin e Korfuzit. Këtë e dëshmojnë shumë dokumente të historianëve grekë dhe shqiptarë. Historiani grek, Panajot Arvantinoi, në enciklopedinë greke, vëllimi i pestë, fq. 402, shkruan se “Joani Kapodistria, Kryetari i parë i Greqisë, ishte nga lagjja Manalat e qytetit të Gjirokastër.Edhe historiani tjetër grek, Trifon Evangjelidhi, në librin e tij “Historia e Joani Kapodistrias, qeveritar i Greqisë 1828-1831”, shkruan : “Kur u inaugurua në ishullin e Korfuzit monumenti i Joani Kapodistrias, më 12 prill 1887, gazetarët grekë në Athinë shkruanin në shtypin e kohës se : “Joani Kapodisrias e ka origjinën nga Gjirokastra e Epirit. Ndër ta, gazetarët Vasil Zoto, Teodor Bovo dhe Athanas Petrilli në gazetën “NEA EFHMERIDHA” (GAZETA E RE), të datave 10 dhe 12 maj 1887, deklaronin se Joani Kapodistria ishte nga Gjirokastra.Profesori i madh Eqerem Çabej tregon se babai i Joani Kapodistrisë quhej Andon Gjika, i cili ndiqej nga turqit, për arsye se bashkë me vëllanë e tij më të vogël kishte qenë pjesëmarrës në kryengritjen e Himarës. Ata për t’i shpëtuar ndjekjeve të turqve, u larguan për në ishullin e Korfuzit. Me vete Andon Gjika mori edhe dy djemtë e tij Vironin dhe Joanin (sot e kësaj dite në rrethin e Gjirokastër fëmijët pagëzohen me emrin Viron, një liqen midis Gjirokastër dhe fshatit Mashkullorë quhet Vironi).
Ndërsa xhaxhai i Joanit, Gjin Gjika mbeti në Gjirokastër dhe u kthye në fenë myslimane me emrin Ahmet dhe titull Bej. Andon Gjikës i lindën edhe dy djem të tjerë kur u vendos në Korfuz, të cilët u quajtën Agustini dhe Grigori. Profesor Drenika nga fshati Vunoi, shkruan se: Joani Kapodistria ka lidhje gjaku edhe me Elena Gjikën, e njohur edhe me emrin Dora D’Istria. Vërehet se prapashtesa e Kapodistrisë ISTRIA është edhe mbiemri i Dora D’ISTRIA. Në librin “Epiri, Kryeqendra e qytëtrimit antik në Evropës”, unë kam sjellë dëshmi se Joani Kapodistria ishte nga lagjia Manalat. Shtëpia e familjes së Joani Kapodistrisë është shpallur nga Instituti i Monumenteve të Kulturës të Tiranës Monument Kulture dhe ruhet nga shteti.Në të vërtetë Joani Kapodistria quhej Gjon Gjika por, pasi në fëmijëri e birësoi familja e Viktor Kapodistrisë, ai u quajt dhe u njoh Konti Joani Kapodistria, i cili u diplomua në mjekësi dhe drejtësi në Padova të Italisë. Familja e Viktor Kapodistrisë ishte vetë me origjinë shqiptare. Pas vdekjes së Skënderbeut disa kontë si Brati, Dukainët, Brunet, Boriçi etj., emigruan në qytetin e Venedikut të Kapodistrias të Istrisë. Viktor Kapodistria në të vërtetë quhej Viktor Viktori, por pas një grindje me kontin Verzi e ndryshoi mbiemrin në Kapodistria në kujtim të vendlindjes së tij.
Karriera diplomatike dhe politike
Arsimin fillor dhe atë të mesëm mbaroi në ishullin e Korfuzit dhe më tej shkoi në Padova të Italisë, ku u diplomua në degët e mjekësisë dhe të drejtësisë. Joani Kapodistria u emërua në vitin 1799 drejtor i spitalit ushtarak të ushtrisë ruse, pasi këta të fundit e kishin pushtuar ishullin në shkurt të po atij viti. Këtu i ka fillimit edhe karriera e Joanit në diplomacinë ruse. Në vitin 1800, ai emërohet ministër i Republikës së Shtatë Ishujve të Jonit. Në vitin 1807 Jani Kapodistria emërohet nga cari i Rusisë Aleksandri I këshilltar në armatën ruse në Moldavi. Më tej, pasi njihet nga afër me carin rus, e zgjedh përfaqësues të diplomacisë ruse në Rumani. Pas sukseseve diplomatike nëpër sallonet e Evropës ai emërohet ministër i jashtëm i Rusisë për Evropën Jugore.Nga viti 1822 , deri sa u zgjodh Kryetar i Greqisë më 1827, Kapodistria qëndroi në Zvicër duke bërë propagandë në sallonet e diplomacisë evropiane, në favor të pavarësisë të Greqisë. Në maj të vitit 1827 kryengritësit e revolucionit të 1821 miratuan një Kushtetutë, e cila zgjodhi Kryetar të Greqisë Jani Kapodistrinë, i cili, e mori detyrën zyrtarisht në janar të 1828. Duhet thënë se pëlqimin për zgjedhjen e Joani Kapodistrisë si Kryetar i Greqisë e dhanë tre udhëheqësit e ushtrisë që ishin edhe këta shqiptarë: Teodor Kollokotroni, Gjeorgjoi Karaiskaqi dhe Gjeorgjio Kundurioti. Joani ishte mjeshtër i artit të diplomacisë, por duke qenë njeri i formuar në traditat e autokracisë ruse, nuk gëzonte simpatinë e Asamblesë të Përgjithshme të Greqisë së re që po lindte.Kryetari i sapozgjedhur Kapodistria synonte të realizonte dy projekte. Njëri ishte të krijonte bazat e një strukture shtetërore në një vend të rrënuar nga vite luftimesh të ashpra kundra turqve, por edhe të një lufte klanesh të brendshme. Dhe i dyti, të siguronte kufij sa më të favorshëm që të ishte e mundur për Greqinë e re. Por u ndesh me problemet e mëdha gjatë tre vjet e gjysmë që ai udhëhoqi Greqinë e vogël në ato vite të siguruar nga Britania e madhe, Rusia dhe Franca.Ajo fillonte në Artë dhe mbaronte në Volos. Joani Kapodistria punoi për të formuar ushtrinë kombëtare, zhvillimin e administratës dhe arsimit. Gjithashtu ai u përpoq që të caktonte pronarët e rinj të tokave dhe pronave të lira pas largimit të pronarëve turq, por ky projekt ndeshi në kundërshtimin e komandantëve ushtarakë dhe të të pasurve të Peloponezit, të cilët ishin të vendosur për të marrë sa më shumë pjesë nga tokat e lira. Por, ai arriti suksese të mëdha në rrugët diplomatike, duke siguruar pavarësinë e një Greqie të vogël, që më vonë do të zgjerohej në kurrizin e vendeve fqinje me të.
Urrejtjet që e çuan drejt vdekjes
Kapodistria shprehte mendimet dhe përbuzjet e tija për elitat e shoqërisë greke. Ai i quante Mitropolitët ortodoksë grek “turq të krishterë”, udhëheqësit ushtarak “kusarë”, intelektualët grekë i quante “të pamend” dhe drejtuesit fetarë të Fanarit në Stamboll “fëmijët e Satanait”.Duke shprehur këto mendime hapur për ata që sado pak kishin luajtur rol të rëndësishëm në luftën për fitimin e Pavarësisë dhe që prisnin drejtimin e pushtetit dhe njohjen publike të rregullave të shtetit, arriti të ngjallte zemërime dhe urrejtje. Më 9 tetor 1831, duke dalë nga kisha e Shën Spiridonit në ishullin e Nafplios, që ishte kryeqyteti i Greqisë, vritet në pabesi Kryetari Konti Joani Kapodistria nga dy njerëz të dërguar nga grupi i fuqishëm i Petrobej Mavromihalit të Manit të Peloponezit. Njëri nga atentatorët mbeti i vrarë në vend nga shkëmbi i zjarrit ndërsa tjetri u kap dhe u dënua nga gjykata pas disa ditësh me vdekje.Trupi i Kapodistrisë u varros në ishullin e Korfuzit. Ai për sa kohë ishte Kryetar i Greqisë, nuk mori asnjëherë rrogë, por edhe pasurinë e tij ia fali shtetit grek që po lindte. Pas kësaj vrasjeje, Greqia që tashmë kishte siguruar pavarësinë, do të zhytej në anarki, në një luftë të brendshme se kush do të zgjidhej Kryetar i Greqisë. Për disa kohë Greqia u udhëheq një këshill prej tre vetash; kapedani i madh Teodor Kollokotroni, vëllai i Joanit, Augusti dhe Jonai Koletis.Që të tre këta ishin shqiptarë. Më vonë shtetet e mëdha Britania, Rusia dhe Franca, që i kishin dhuruar pavarësinë Greqisë, vendosën të udhëhiqej nga një mbret evropian. Ata ranë dakord në maj të vitit 1832, që djali i mbretit Ludvig i Bavarisë Oton, i cili ishte vetëm 17 vjeç, të zgjidhej mbret i Greqisë, detyrë të cilën e mori në shkurt të 1833-it dhe qëndroi në front deri në vitin 1862.