Irma Kurti: Shelgu lotues….

Sa kohë, nënë, që s’kam ardhur tek ti,
oh, lulet me siguri e kanë ulur kokën,
të tjera të egra e të larta kanë mbirë
tek përpiqen qiellin blu ta copëtojnë.

Dhe unë përkulem përpara kujtimit tënd
ashtu si një fëmijë që ka bërë një faj
e nën dritën e diellit do që të fshehë
gotën e thyer apo një sjellje të prapë.

Jeta ime tani ka një ritëm të çmendur,
hapat me vrapin ngjasojnë nëpër ditë,
besomë, kam takuar plot nga ato maska
që më frikësojnë gjumin e çdo mendim.

Kam humbur adresën e njerëzve të mirë,
të ndershmit nuk mundem t’i gjej dot,
kam jetuar ditë të ftohta dhe me shi,
në sy më kanë mbetur qindra pika lot.

Nuk dua të të bëj pjesë të trishtimit,
e mban mend sa net ke gdhirë pa gjumë?
S’do të të flas, do të mbyll qepallat,
puthjen në kujtime do të ta kërkoj unë.

Nënë, mbi varr do të ndryshojnë lulet
që dimri i egër i ka tharë pa mëshirë.
Do të doja që të jem hija gjatë verës,
do të doja të jem shelgu lotues për ty.

————–

Il salice piangente

Quanto tempo, mamma, che non vengo da te,
i fiori saranno appassiti di sicuro,
altri, selvaggi germogliano molto alti,
cercando di spezzare l’immenso azzurro.

Mi chino anch’io davanti al tuo ricordo
come una bimba che ha commesso un errore
e alla luce del sole cerca di nascondere
una cattiva condotta o un bicchiere rotto.

La mia vita ha raggiunto un ritmo pazzesco,
i passi somigliano alla corsa ogni giorno.
Ho incontrato tante di quelle maschere
che mi spaventano i pensieri e il sonno.

Ho perso l’indirizzo delle brave persone
e quelle sensibili non riesco a trovarle.
Ho vissuto giorni di pioggia e di freddo,
negli occhi son rimaste gocce di lacrime.

Non voglio farti parte della tristezza,
ricordi quante notti passasti in bianco?
Non ti dirò nulla, chiuderò le palpebre,
nella memoria cercherò il tuo abbraccio.

Mamma, sulla tomba ti cambieranno i fiori
che senza pietà ha rovinato quest’inverno.
Vorrei essere l’ombra nei giorni d’estate,
vorrei essere per te il salice piangente.