Mrike Rafuna: Grimcë shpirti

Qenia jonë
Përbëhet nga grimca të shpirtit
Nê këtë botë
S’është e lehtë të jetosh
Të qeshësh për asgjë
Dhe të qash për gjithçka
Nga të gjith
Mund të ikim
Por nga vetvetja kurrë
Mund ti mashtrojmē
Të gjith
Por veten asnjëherë
Në pafundësinë e çasteve
Të parëndësishme
Mund të ishim gjithçka
Në pafundësinë e çasteve
Çdo ditë nga një grimcë e shpirtit shuhet
Pa e kuptuar njeriu
Hargjohet
Dhe më pas bërtet
Pa zë
Qanë pa lotë
Zhurma që nuk dëgjohen
Gjurmët e tij
Si gjen më në tokë
Dhe grimca e fundit e shpirtit
Ju hargjua
U shndërrua në hije
E hija sillet nëpër botë
Por nuk Ie gjurmë.’