Balil Gjini: SODOMA DHE GOMORA
-nuk mund të bridhte pafundësisht i vetëm, si një ministër i vdekjes…
-Nëse femra nuk ka qysh në fillim veçori mashkullore, i merr ato pak nga pak për t’i pëlqyer të shoqit, mbase edhe në mënyrë të pavetëdijshme, përmes një lloj mimetizmi, ashtu siç bëjnë disa lule të marrin dukjen e disa insekteve që duan t’i joshin. Keqardhja e të mos qenurit. Tej rastit që na intereson, mund të shohim se si shumë çifte normalë përfundojnë duke i shëmbëllyer njëri-tjetrit, ndonjëherë edhe duke këmbyer tiparet… f. 46.
– harresa dhe kujtesa: në fillim na kujtohen ca bashkëtingëllore paraprake, të cilat shërbejnë si kallama paraprakë, të cilat na ndihmojnë për të peshkuar pastaj emrin e vërtetë… e gjitha kjo, thotë lexuesi, nuk na thotë asgjë mbi kënaqësinë e zonjës… kjo është shumë acarurse… është vërtet shumë acaruese zoti lexues…. f. 51.
-një njeri që çdo mbrëmje dergjet si një deng në krevat dhe nuk jeton më gjersa të zgjohet dhe të ngrihet, ky njeri, a mund të ëndërronte të bënte ndonjëherë , në mos zbulime të mëdha rreth gumit, të paktën disa vërejtje rreth tij…f. 52.
-inverti kujton se është i vetmi i llojit të vet në univers; më vonë vetëm parafytyron – një tjetër ekzsgjerim i tij – se i vetmi përjashtim është njeriu normal.
-më e mira do të ishte të mbahesh tek autorët e vdekur.
-pse duhej të ankoheshin? A s’kishin (panen et circenses = bukë dhe lojra, citim i Juvenalit ndaj romanëve) furra të vogla dhe programe të bukura muzikore?…f. 69.
-i donte femrat me një ekzagjerim komik..
-në këtë botë nuk thuhen gjëra që do të doje t’i thoshje… shpresojmë që pas vdekes kjo të rregulllohet më mirë. Të paktën s’do të kemi më nevojë të mbërthehemi dhe të zbërthehemi. Dhe ku mund ta dish? Mbase për festat e mëdha do të nxirrnin jashtë varrit eshtrat dhe krimat e tij. E përse jo? Ja, vështroni mëmën Rampillon: a ju duket se ka ndonjë ndryshim të madh midis saj dhe një skeleti me fustan? Ka gjithë të drejtat të jetë e tillë, sepse tashmë është të paktën njëqind vjeç. Është një monstër e shenjtë…
-parajsa e të varfërve
-për çfarë po flisnim? (lexuesit)
-Dashuria e Robertit për letërsinë nuk ishte veçse një derivade e dashurisë për Rachelën…
-shtërngonte në duar frerët e lëshuar të vëmendjes…
-në errësirën e kujtesës së tij gramatikore…
-deti më dukej pothuajse rural…f. 179.
-sytë e mbushur me preokupime…f. 198.
-duhet thënë që një zakon, sa më absurd të jetë, aq më shumë ngulitet
– VUAJTJA ishte pranga e vetme që më mbante lidhur me të. Sapo zhdukej vuajtja… e ndieja se ajo s’kidhte kurrfarë vlerë për mua.
– e si mund ta dinë të tjerët të vërtetën, kur s’e dimë as ne vetë.