Yzedin Hima, cikël poetik
dhe qielli belbëzon një gjuhë kristaline
teksa tokës i dërgon ca fakse vetëtimash.ndërsa ajo hesht e ngrirë
akujt krisin nga shpërthimi i gjoksit të vajzave
dhe toka zgjohet nga gjumi dimëror
pellgjet dhe qielli luajnë tenis me topa hënore.
çdo dite humb diçka
rrugët e mia të hershme po kthehen në gjarpërinj të bukur
deshirat e dhunuara janë ornamente në shpinën e tyre
e braktis lëkurën gjarpëri , vizatimet mbeten art dhembjeje
peng i jetës sime plagë e bukur në shpinën e gjarpërinjve
fluturon lart në kthetrat e shqiponjës dhe bie ylber
në gojën e hapur të hardhucës së mahnitur nga lartësia
hardhuca është e lumtur se piu një ylber në pikën e vesës
e shtrirë në gur bënë një plazh estetik nën dritën e yjeve
harta e atdheut
murit ia hoqën gurët një e nga një deri tek rrënjët
po muri mbeti në sytë e njerëzve me gurët e rëndë gri
njerëzit me sy muresh vështrojnë nga ura e re
që lidh brigjet e hirta të hiçit ku rrjedh mungesa e lumit
nën klithmat e pulëbardhave prej letre të bardhë
pemët çelën luleshprese në këtë fund të ngrirë janari
luleshpresat ndritën rrugën e fatit në një dritë muti
njeriu veshi një palë sandale fjalësh dhe u nis për udhë
bliri i zhveshur ka shpërthyer në cicërima kanarinash
në pyllin e bukur të shpresës matanë asaj kodre fati
që largohet si një arushë e bardhë me këmbë mjegulle
njeriu ka në këmbë vetëm lidhësat e kaltra të shpresës
rrugës lë në pluhur hartën fatkeqe të atdheut.
mëngjes në provincë
laureshat endin pëlhurën e ditës me cicërima të bardha
nata fshihet thellë te një grua me trup xixëllonje
blic i këmbëve të hijshme vret më bukur se vetëtima
pelerina e një pashke sot është rrobë e preferuar për horra
gris natë për të gjetur vendin tënd të shenjtë ku fle zjarri
nën çurgën e frikës së ndarjes që ngroh bufi në lëvozhgë
hape këmbët për të kapërcyer apo për të formuar ylberin?
bari i zi kreshpërohet poshtë luginës te shtjella e zjarrtë
aty ku ngjizen gjenitë, horrat dhe vdekëtari i thjeshtë
e gjithë turma kruspulloset nën kapota të murrme ushtari
lypsari me fytyrë guri me zor ndahet nga rrugica e imët
me të cilën fjeti gjithë natën nën qiellin e mbjellë me lofata
jorgani i qyramidheve digjet në diellin që rri pezull mbi vesë
nepërka ime ende fle e qetë brenda duarve të mia prej qelqi.
nisi të bjerë shi
nisi të bjerë shi
edhe mbi pemë
edhe mbi shkurre
edhe mbi lulet në park
– ej, kopshtar, – thirri bari i etur ne brinjë
-vetëm Zoti na trajton si të barabartë.
muret
ranë muret
nën gurë
ata që s’i deshën muret kurrë
nga gjoksi i shqyer i qiellit
dolën skifterët
tregim per ty
llava e zjarrtë e vullkanit ngjeu qiellin e zi
nuk ishte llavë vullkani, por fjalët e pathëna
gjatë shekujve ngrirë nën koren e kujtesës
magmën e bukurisë tënde e shpërtheu fjala
gjuha është një sondë me një diamant të kuq
ajri ngjethet nga mungesa e cicërimave
dhe vrapon lakuriq nëpër drurët e zhveshur
të dërgova një tufë me jargavanë fjalësh
t’i ruaje në parvazin e buzëve të nepërkëta
ku rrjedh ujvara e padukshme e helmit të ëmbël
vetëm vdekja çel krizantema vonë në vjeshtë
kam ende mall për ty, mermer i ftohtë femre
burg i hershëm i shpirtit tim të pafajshëm
dashuria çshte po ajo: shi i bukur që rri pezull
mbi pellgjet e etur ku fle një dritë e gjelbër.
herët
Mëngjesi shpupuris puplat prej drite të lehtë dhe thërret majë çatisë me qyramidhe gjaku: kiri-ki-kiiiiiii…! Gurët e përgjumur vrapojnë rrugicave. Mbi supet e hirtë mbajnë thasë drite. Kombinati plak ka ndezur çibukun dhe lëshon shtëllunga tymi në gjoksin e qiellit. Kanatat e qiellit dridhen në erë dhe përgjërohen me tinguj kambansh. Nën qemere femre vdes burri, nën qemere guri lumi rrjedh. Njerëzit zhveshin me dhembje vetveten, veshin atë tjetrin dhe dalin në rrugë, herët në mëngjes.
prill
Është prill. Pellgjet duke parë qiellin e trazuar shqetësohen.Vajza e bukur shkon të lahet në pellgun pranë shtëpisë së saj. Pastaj nisi të krehë flokët e gjatë duke u parë në pellgun e kristaltë. Në sfond ka qiellin, ku shtegtojnë e shtegtojnë retë. Është aq e bukur sa edhe pellgu ngjethet, kur fytyra e saj bie në ujë.
Një zë i fortë i thirri: AaaaaNaaa! Ajo u tremb. Pellgu u drodh. Shtjella e bukurisë së vajzës u pre. Teksa vajza u largua , shtjella e bukurisë dridhej e dridhej në gji të pellgut. E pastaj… një nepërkë e bukur, fort e bukur, nisi të fërgëllonte në ujin e ergjendtë.
…moj nepërka pika-pika,
të vrava më vraftë pika,
me një shufër të godita…
Nepërka u largua dhe pellgu u tha
Ana + qiell + re + frikë + pellg+ brengë = nepërkë e bukur pika-pika.
të gjitha rrugët të çojnë në rrugë
në pëllëmbët e duarve kam hartën e rrugëve të jetës
kur humb udhën duart m’i lexon një arixheshkë
që di të dallojë në papiruset e duarve maja e humnera
horizonti është gjithmonë një djalë i ri me flokë të kuq
janë plakur pejzazhet dhe unë nxitoj të iki sa më larg
një re si këmishë e grisur plot shi qortimi më ndjek pas
përroi i thatë i fëmijërisë më kërkon borxh lotët
do të rrjedhë
një dallëndyshe përditë harron folenë e më futet në sy
dita në muzg rrobat i flak pa kujdes tek lugina e bardhë
nga pellgjet plot yje nga rrjedh lumi i shenjtë i metaforave
kur mungon era pemët kanë mall të puthin pemët
në heshtje pyllëzojnë në nderim të pyllit drerët
para meje rruget si prostituta, unë duhet të zgjedh
kjo bote si shtëpi e tyre shfaqet shpesh e më shpesh
hezitoj e hap pëllëmbët, pranë më vjen një arixheshkë
-të gjitha rrugët të çojnë në rrugë,- më përgjigjet ajo thjesht.
në pellgje kalbej drita
Gabriel Garcia Marques
njolla drite mbi gjurmët e tua të freskëta
ikja është demi i zi që shpon ditën në brinjë
dita dridhshëm pikon nga streha e muzgut
dhe lag zërin e pikëlluar të bulkthit në bar
në rrëpirën e lotit pejzazhet bien në humnerë
fjalët prej uji thyhen në gurin e moskuptimit
mendimi është ajo gjethja e tharë në shtjellë
mbërthyer fort te drita dhe te tingulli a!
Pantera e zezë lëpin gishtat e mi prej qelqi
gjurmët e tua mbi dritën e kalbur të ditës
pikojnë mbi barin e kuq tingullin O, ku qyqja
këndon përvajshëm: ku-ku! ku-ku! ku-ku!
shiu i penduar e njomi shkrumbin e muzgut
nata ka veshur mbathje të zeza me penj drite
teksa shtrihet mbi rënkime gjethesh të rëna
ti ike, ti ike, ti ike, ti ike, ti ike, ti ike, ti ike
dielli është iriq me gjemba dritëdhimbjeje.
vjeshta në mëngjes
arti është një gënjeshtër që thotë të vërtetën
Pablo Piccaso
terri vrapon skutave të ftohta
një mace prej drite e ndjek pas
me mbathje gjethesh ndër këmbë
shëtitin nudo pemët nëpër park
ti fle e qetë nën kujën e erës
harruar nën rrobat e hirta
te ky mëngjes vjeshta dhemb
te foletë bosh, te ndarjet e trishta
u tretën zërat e ngrohtë në rrugë
dhe rrugët plot zhurmë ikën larg
në këtë vjeshtë plot ndryshk
ne të gjithë vdesim nga pak.
në mars
Ezra Pound: ç’dashuron do mbetet gjatë
zgjyrë është pjesa tjetër
u thinjën shkronjat, fleta u zbeh
mataforat kanë zënë ndryshk
ndërsa ti qëndron përherë e re
si mermer i bardhë nën myshk
pemët e ngarkuara me cicërima
janë femra që nuk shtrihen kurrë
dimri i zhvesh me duar të sigurta
siç di të zhveshë vetëm një burrë
te shtjella blu ne mbytemi çdo dite
lumi është brinja e kaltër e detit
pulëbardhat lindin nga gjiri i tij
me dhembje e lagin cohën e qiellit
te sytë e tu janë mbytur det e qiell
shpend’ i egër të dridhet në buzë
kur ecën rrugës si gishtat në tastierë
në sytë e njerëzve ajri digjet shpuzë
kur dimër e terr e shpirt i mbërdhirë
bukuria ndrit e ngroh si zjarri në vatër
ti m’u shfaqe një ditë marsi të ngrirë
me qiellin e fshehur te sytë e kaltër.