Pajtim Lutaj: Lotët e gruas dhe trishtimi në fytyrën e babait…

Java që kaloi dëshmoi për një gjendje surrealiste, të cilën nuk di ta klasifikoj, nuk di ku ta vendos në kohë, në prehistori, në mesjetë, në otomanizëm apo në tranzicionin sfilitës të vendit të shqipeve.

Disa ngjarje, pothuajse të njëpasnjëshme, më prishën “qetësinë” e zgjedhur prej dy vitesh me ndërgjegje të plotë për t’u marrë vetëm me pacientët dhe studentët.

Për të mos u bërë pis nga balta, që po mbush pa pushim tepsinë e ndryshkur të pushtetit në vendin tim, këto ndodhi të papranueshme për moralin dhe formimin tim, po i hedh në “kazanin mediatik” shqiptar më shumë për të lehtësuar veten e jo se ata që do t’i lexojnë do t’i bëjnë jurisprudencë dhe aq më pak se do të marrin mundimin t’i riparojnë. Veç punës së madhe me pacientët dhe studentët, këtë javë më kanë ngacmuar përbindshmëritë e jetës së kësaj shoqërie, që të lë përshtypjen se është futur në një rrugë të gabuar, pa fund dhe pa të ardhme.

Java ime nisi me një konsultim me një politikan të lartë rreth çështjes se si të ikim sa më parë nga ky vend. Duke qenë kundërshtar i kahershëm i brain drain-it, e mbylla shpejt duke i thënë mikut tim të mirë e të vjetër se une kam vite që “nuk jetoj”, por vetëm punoj në këtë vend; megjithatë, java vazhdoi me ftesa pompoze për konferenca butaforike, për përurime “idesh” perverse, me emërtime megalomane dhe emërime allashqiptarçe…

Java u pasua nga klithmat e një familjeje të ndershme, e cila e kishte kuptuar me vonesë se paguante kot për formimin e fëmijës në një universitet që jepte diploma mjeku pa bërë praktikë në spital!

Të mërkurën përjetova inatin dhe urrejtjen e një studenteje që e quante padrejtesi ta ngelje në klase se nuk ishte paraqitur asnjë orë në mësim; të një pacienteje se polici i spitalit, i cili (duke e ruajtur spitalin jo nga keqbërësit, por nga pacientët), e kishte drejtuar në vendin e gabuar.

Të enjten, një kolegia ime e vjetër me sjell një familjarin e vet të operuar nga një mjek vullnetar (se ka shumë vullnetarë në QSUT, gjithë ata që kanë lënë bosh zona të tëra të vendit, partia i ka nisur vullnetarë) etj., etj… Po, po, gjithë këto ngjarje i prodhoi kjo javë dhe asnjë fjalë për procesin mësimor, për mësimdhënie dhe mësimnxënie, për studimin e aq më pak për protokolle, stafe, leksione, provime, konkurse, sepse fjalët për shkencën, zhvillimin e kërkimet shkencore janë harruar.

Sidoqoftë, ajo që më nxiti të shkruaja, ishte gjendja e rëndë e një gruaje të re, nën të tridhjetat, që u paraqit për vizitë këtë javë. Zonja X.Y. vjen nga një familje shqiptare me të ardhura nën mesataren e jetesës në vendin tim, e vendosur në Tiranë pas largimit nga fshati prej turpit se ishte e divorcuar dhe me një fëmijë. Ajo erdhi, pra, për t’u vizituar, e shoqëruar nga prindi, për një sëmundje të rëndë në të dy sytë.

Lotët e kësaj gruaje dhe trishtimi në fytyrën e babait të saj nuk pushuan edhe pasi u shpjegova se kjo sëmundje trajtohet me sukses dhe është e shërueshme. Pacientja e transkuruar dhe e sorollatur nga sistemi i munguar apo paaftësia sistematike e atyre që e kishin “kuruar” vuante, pra, nga një sëmundje e kurueshme, por sektori publik nuk e siguron këtë shërbim vetëm për mungesë organizimi. Prandaj i premtova zonjës shërimin e syve (me gjithë vështirësitë që rrjedhin prej ndryshimit të rregullave nga bolsheviket e ministrive në favor të çakejëve të shëndetësisë shqiptare që janë ulur allaturka në prehrin e politikës), por historia e gruas në fjalë m’u duk më e rëndë se sëmundja e saj; u ndjeva i pafuqishëm të “kuroja” plagët e saj sociale: varfërinë, mentalitetin prapanik, divorcin, shkak i të cilit ishte bërë handikapi i saj i përkohshëm.

Normalisht këto ngjarje as nuk duhet të mendohen, as nuk duhet të imagjinohen e jo më të ndodhin sot, në shekullin XXI, në institucionet universitare të një vendi në zemër të Europës e që pretendon të bëhet sa më shpejt pjesë e Bashkimit Europian.