Ftesë në promovimin e librit të Sadik Bejkos “Këngë të Solomonit”
Qendra PEN e Shqipërisë, qendër e PEN International në Tiranë dhe shtëpia botuese Toneaa, organizojnë në dt. 18. 11. 2017, ora 11:00 promovimin e librit me poezi ‘ Këngë të Solomonit’ të poetit Sadik Bejko.
Promovimi do të mbahet në stendën e botimeve Toena, në kuadër të panairit ndërkombëtar të librit i cili mbahet në Tiranë, Pallati i Kongreseve.
Ky botim vjen në kuadër të marrëveshjes së bashkëpunimit që Qendra PEN e Shqipërisë ka nënshkruar me shtëpinë botuese TOENA për botimin e autorëve shqiptarë dhe të huaj të Albanian PEN centre & PEN International.
Kënga e Solomonit
– fragment-
1.
E imja Sulamith
Shtriq krahët, pulit sytë
Shkund argjendin e vjetër
Të Këngës së Këngëve
Me këmbë të kërthinjta
Zbathur zbret shkrepat e Sionit
Shkel Detin e Vdekur të shkretirave
E brishtë si aroma e menteve të kodrave
E tmerrshme si një ushtri e armatosur
Shkyen copëzat e mermereve të lashtë
Si zogjtë lëvozhgën e vezës
Dhe i gëzohet diellit
Ujit e barit, reve dhe majit.
Mirë se erdhe Sulamith
Që tremijë vjet e sëmurë
Nga një dashuri
Që përherë prej thelbit të gurit të ringjall
Si një pemë me gjethe
Si një ujkonjë që meshkujt gëlltit
I bën mollë për gjirin
I bën argjend për shkëmbinjtë
E detit në vreshtin e dallgëve
Dhe në gjumin e erës që nga hiçi
Rend me drenusha këmbëkërthinjtë.
Mirë se erdhe Sulamit,
Maleve dhe valtheve
Ujërave dhe zalleve.
2.
Trëndafile e brishtë
Në hajatin e botëve hedhur.
Një shi bie e rrjedh bashkë me natën,
Dhe një vetmi e egër më zhvesh
Më bën shuall me hiçin.
Një trëndafile e brishtë e hedhur
botës përskaj m’u duke sot, Sulamith.
Në barin ku jam, shiu lakohet butë
mbi fletët e qelqeve, të gjetheve më tej.
Dritat e barit rrëmbushen
I veshin me lëkurë lotësh
Pikat që lëvaren nga strehët gjer në tokë.
Muziëa mbush e ngjiz heshtjet,
Prek muret, gjethin e prillit në mure
Për t’i asgjësuar në çast të gjitha
Dhe mua dhe shiun dhe natën.
Ti, trëndafil e qiri bashkë vizatuar
Në natë, trëndafil e qiri që digjet.
Vizioni yt shumëzohet në qelqet
Në pikat e shiut, në muret.
Nesër, nesër Sulamit… sonte
Vetëm pikat e shiut rendin e rendin.
Shlodhu sonte në natën tënde
Si në krahët e mi. Sot larg, në skajin e fundmë
Të litarit të natës. Në skajin e litarëve të shiut.
Nesër nesër… trëndafile e dritës, Sulamit.
Tani që nata ra, u iki me vrap
Dritave, vitrinave, kafeve
Të zhytem qoftë dhe në pus terri të trishtë.
Më verbohen sytë, më lëbyren
Llërët supet këmbët e tua më ngulen në sy
Si shpata të holla, të lëngështa, të zhveshura
Tërësi, ngrohtësi avull dhe fildish.
Tani që nata ra u iki dritave.
Rend nëpër pjesën time lumturisht të vdekshme
Në prekje, në therje gjëmbash
Në shtratin ku trëndafilat
Në fildishin e hireve të tua
Veniten e japin shpirt,
E në lumin lëkurëhollë të kësaj nate
Lëvrijnë, lëbyren zhyten.
Oh sonte e dua terrin e ndezur
me shpatat e diellit tënd të mishtë.
4.
Kam lexuar sot
Afreskët e apostujve të mureve bosh
Ravgimin e tyre me sandale rëre nëpër shkretëtirë
me kripën pëlcitëse të gurit në sy
me djersën e drurit në ballin e ndalur të një dite…
Tash që muzgu breroi hijet, ngjyrosi qiellin
Dhe si tempuj të fortë murgu, të përkulur tokës,
Vuri të banojnë drurët poshtë tij,
Tani, ku më je ti, Sulamith?
Dil, shfaqu ngjyrave, pa rënë në natë.
Lermë të të shoh siç je, sa pa më vdekur sytë
Si një sandale shkyer nga rëra.
Fill i qielltë drite e peme zgjohu, shkëlqe.
Nata e ligë do të rritë bashkë me grashinat,
Shpendra e rrodhe. Çou, përvish mëngët,
Pastro barëra kopshti, kthjello pasqyrën
ku po kalbem nga një ajër i thyer, i therur.
Apostujt e mureve si urthet lëvarur në gjithësinë
Rrahur diellit,
Kësaj vere me mua thahen, vetëm thahen.
