Blerina Shalari: Dimri i fundit i muzikës shqiptare

Ky dimër behu me gjithë ftohtësinë e tij, po jo me atë të dëborës, po me atë të rrëmbimit, kur grabiti një penë nga pentagrami, grabiti një shpirt të lirë nga rrebelimi, dhe në fund, e shoi atë dritë, por mbi muzikën ai dimër s’pati fuqi. Nuk pati fuqi ta thante thëllimi i tij, më tepër njerëzor se gjithshka tjetër. Trishtim kur përcillet për andej një njeri, dhimbje kur dëgjon funebër që në mëngjes, dhe tragjedi kur s’i hap dot më sytë një kompozitor. Një në një milionë i është prerë stofi mbretëror për të qenë kompozitor, por pakve iu shkon ajo tunikë, si ai, mjeshtri i dimrit të fundit, qendisësi më i përkorë i dëborës së atij filmi, dhe i diellit të plot këngëve që mbolli këtyre anëve, që ngjallën të tjerët, dhe fikën atë vetë. Sepse kështu janë kompozitorët e vërtetë, gërvishtin shpirtin me penë, dhe me atë gjak vrapojnë ta skuqin edhe fletën, pentagramin. Ata, kompozitorët prej vërteti, kështu dinë, kështu e kanë zakon, që të gjakosin këngën, simfoninë, ison, dhe të mos dëgjojnë zhurmat, britmat, hiçgjërat që bëjnë sikur këndojnë, apo bëjnë sikur kompozojnë. Veshi i tyre nuk i ndjen, nuk i kupton, nuk i do këto zvarrima. Për ata që nuk shkruajnë por shesin muzikë, nuk do të thuhet as togfjalëshi, na ishte njëherë, kurse për atë që pushoi sot, për atë që fiku qiririn e vetë për të ndezur diellin e kombit të tij, do të thuhet vetëm, na ishte, dhe do të jetë një kompozitor, një rrëfimtar i heronjve, i dashurisë në plazh, i akulloreve që na i blinin kur ishim të vegjël, i grurit dhe i këngës për të cilën zemra bën tak, dhe i tingujve të harresës për një motiv, që bota ka harruar ta kompozojë. Ky muziktar prej vërteti që ikën sot, nuk do të lozë më me Tomkën dhe shokët e tij, që e futën mes tyre këtë fëmijë kompozitor, dhe e bënë shokun e lodrave të tyre të vuajtura. Ai e lë qiellin e tokës së vet, që i solli kaq andralla, dhe tani do ti ngjitet tokës, në të cilën jetoi dimrin e tij të fundit. Me siguri që Sandri iku duke mbështjellë nën vehte shumë sekrete, këngë, simfoni, filma të pa zë, dhe të gjitha këto i kurseu, i kurseu sepse nuk ishin për këtu, për këtu ku të grin e të vdes shitblerja e muzikës, ku të mbyt e të vret zhurma e kompiuterave dhe studiove, ketu ku s’fle dot i qetë, se mban mbi vehte fajin e vetëm që je artist i vërtetë.
Sandri iku,se nuk e duronte dot jurinë e pashpallur të të jetuarit keq, në varfëri, e cila ia shkeli me këmbë dosjen e madhe të mundimit krijimtari. Ai doli vetë nga ky festival i jetës, që na i dhurojnë me bujari, por që s’na lënë dot të këndojmë siç donte mjeshtri, siç e ndjente ai, dhe siç ia thoshte zemra. Tani o mjeshtër, që s’ke edhe shumë kohë për këtej nga ne, të them se e pashë trishtimin për ty gjithandej, qe përhapur si vjeshta, tek taksistët, tek shitësit që më shumë se filmin, njihnin ty dhe muzikën tënde, e pashë tek muzika që s’qe më aq tingëlluese, e pashë tek televizori që e ndezi kamerën me këngën tënde që gëzimin njerëzve ua shton, e pashë atë dhimbje tek miqtë e tu. Njëri prej tyre të vajtonte me tingujt që i kishe shkruar vetë, frymëzuar prej ashtit të isos, dhe që sot bubulloi për ty. Ikje të lehtë mjeshtër, dhe mos ki keq, se muzikën që ke lënë nuk e tret dot asgjë. Mos u mërzit mjeshtër, se asnjë juri s’ta jep dot atë që ta dha ikja, vlerën e paçmuar të artistit të vërtetë. Mos na mbaj mëri maestro Lalo, që s’tu lutëm më shumë të na shkruaje një këngë, duke filluar nga unë, që ta shpreha veç njëherë këtë dëshirë, dhe ti heshte, se nuk i ke qejf kutitë e mbyllura që prodhojnë muzikë. Ti e do muzikën në skenë, ashtu si lulja që duket në dritare. Tani o mjeshtër Lalo, do të të mbajmë ne mëri, se përse zgjodhe të ikje dimërisht, ftohtësisht, pa bujë, pa vulën e stisur të showmanit, dhe pa thashethemin e portaleve që flasin veç për poza. Nuk dua të të them lamtumirë mjeshtër, por mirë u pafshim, ka edhe pak kohë kur do gjendemi të gjithë atje lart, do të rendim me siguri me lot në sy pas pozës sharmante që shkrepe vetë, dimrit tënd të fundit.