Melinda Gates: Edhe unë, edhe unë, edhe unë- po ndryshon botën
Në vitin 1976, një vit pasi termit “ngacmim seksual” i ishte dhënë definicioni, revista Redbook raportonte se 90 për qind e grave të anketuara shpreheshin se ishin ngacmuar seksualisht në ambientet e punës. Vitin e kaluar, studimi “Elephant in the Valley”, doli në përfundimin se 60 përqind e grave kishin qenë subjekt i ngacmimeve seksuale të padëshiruara. Është dëshpëruese të mendosh se Silicon Valley sot, vendi më inovativ në botë në shumë fusha, është në mënyra të tjera pothuajse gjysmë shekulli në të kaluarën.
Por, viti 2017 mendohet të jetë një çast vendimtar për gratë në vendin e punës dhe më tej. Në vend që të tërhiqemi ose të lëmë të ushtrohet presion me anë të dorëheqjes, ne po ngremë zërat tanë më shumë se kurrë më parë. Për më tepër, bota më në fund po dëgjon.
Tregimet që gratë thonë nuk janë të reja, e thënë kjo në çdo aspekt, ato nuk janë të kufizuara në Silicon Valley dhe Hollywood. Kam kaluar 20 vitet e fundit duke biseduar me gratë anembanë globit, dhe i dëgjoj këto histori kudo që shkoj. Nga dhomat e kabinetit në pallatet presidenciale deri në fshatrat më të varfra të botës, mesazhi i grave është i njëjtë: “Edhe unë. Edhe unë. Edhe unë”.
Në çdo vend dhe në çdo kontinent, na është mësuar që lindja femër vjen me një kosto. Nëse ne jemi viktima të ngacmimit, diskriminimit apo dhunës, kjo është disi faji ynë. Është çmimi që paguajmë për guximin të kemi ambicie, të kërkojmë një punë, të shprehim një opinion, të pohojmë të drejtën tonë të patjetërsueshme për të vendosur se kush do të mund të prekë trupat tanë. Por ata që përpiqen të normalizojnë këtë lloj pabarazi shpesh harrojnë se kostot e tyre paguhen jo vetëm nga gratë, por nga të gjithë ne. Sa mendimtarë të mëdhenj, udhëheqës, inovatorë, artistë, kemi humbur vetëm sepse dyert e këtyre industrive janë drejtuar nga burra abuzivë?
Pra, le të jemi shumë të qartë. Kushdo që përpiqet të justifikojë ndonjë keqtrajtim ndaj grave duke thënë “çfarë është pranuar ka ndryshuar”, po humbet thelbin. Diskriminimi, ngacmimi dhe përdhunimi nuk kanë qenë kurrë të pranueshme. Ata sapo janë pranuar. Për pjesën më të madhe të historisë, gratë nuk kanë pasur një të drejtë të barabartë në normat që formojnë një shoqëri, ose një numër të barabartë të vendeve në tryezat ku merren vendimet. Ne nuk kemi pasur shanse të barabarta për të përcaktuar se në çfarë lloj botë jetojmë.
Kjo është arsyeja pse rrjedha e zbulimeve të tmerrshme që kemi lexuar këtë vit, ka bërë të ngrihet një shpresë e vogël tek unë. Tani në vitin 2017, presim diçka më të mirë se ajo që është pranuar gjithmonë. Ne kemi nisur një lëvizje për shkatërrimin e tavanit të qelqtë për të gjitha gratë: gratë me ngjyrë, gratë me aftësi të kufizuara, gratë emigrante, gratë e varfra, gratë e moshuara. Një lëvizje për të hedhur poshtë rolet që shoqëria na ka caktuar neve dhe vajzave tona dhe për të kërkuar fuqinë e zgjedhjes së roleve tona.
Ne, më në fund po vihemi para faktit se të qëndruarit e heshtur ne mbrojmë statusin e një status quo të pabarabartë e imorale. Duke ngritur zërin tonë, ne mbrojmë njëri-tjetrin. Çdo grua që flet për përvojën e saj është duke e bërë më të lehtë për gratë e tjera për të të bërë dhe ato të njëjtën gjë. Dhe për shkak të forcës së numrit, institucionet që kanë mundësuar seksizmin sistematik dhe diskriminimin kanë filluar të veprojnë – të hapin zjarr, të dëbojnë, të shtyjnë, të miratojnë ligje. Të ndryshojnë.
“Unë do të doja të kisha ditur se ka pasur gra në biznes me të cilat mund të kisha biseduar,” shkroi Lupita Nyong’o së fundmi. “Do doja të kisha ditur se ka pasur veshë për të më dëgjuar mua. Kjo drejtësi mund të më jepej. “Unë shpresoj që fjalët e saj të jenë trashëgimia e këtij viti – dhe se gjithmonë do të ketë gra për të folur dhe për të dëgjuar. Sepse nëse ka, atëherë drejtësia më në fund do të shërbehet për të gjitha ne./Time.com/
*Bashkëthemeluese e fondacionit Bill & Melinda Gates Foundation.