Ndue Ukaj: Portat e lirisë

 
Ajo zgjohet me veshjen e bardhë të natës.
Mendja i fluturon kudo ku banon kuptimi.
Në trenin e parë shfleton gazetën që shpërndahet falas,
dhe falas merr ato që s’i duhen.
Miku i saj i habitur i tha:
“Portat e lirisë i kanë dyert e çelikosura,
E çelësat i ruajnë zuzarë e kusarë.”
Asaj i rritet dëshpërimi si retë në një ditë dhjetori mbi detin Adriatik.
Askund s’ka qartësi as kthjelltësi.

Në zemrën i është shtri një njollë.
E pikëlluar pyet: a është liria me porta?
E mbyll gazetën, ndëtsa treni paralajmëron stacionin e radhës, ku ajo nuk duhet të ndalet.
E pret caku tjetër- qëllimi i pafund që asnjëherë s’e arrin.
Pastaj psherëtiu dhe tha: trenin s’e pengon mjegulla.
Ai gjarpëron me furinë e vet dhe mbush natyrën me atë që i mungon: zhurmë.

Mëdyshja e saj s’ka pronar.
Është një rrebesh lajmesh që shkruhen keq
për kohën e saj.

Në mbrëmje në vendin e saj ka zgjedhje.
Lexon Hamletin me zë dhe dëgjon tingujt e zogjve të mërzitur.

Akrepat e orës lëvizin furishëm në murin e pritjes.
Ajo nesër zgjohet njësoj me veshjen e bardhë të natës.
Është dita e demokracisë- thonë lajmet,
por portat e lirisë janë mbyllë.
E çelësat i mbajnë në duar ata që të zotërojnë ty, liria ime- klith habitshëm
dhe pret të ndalet në stacionin e harruar.

(Nga libri “Gjithmonë diçka mungon, OM, 2017©)