Sotir ATHANASI: Më ka marrë malli për nënën time
Tregim i jetuar
Dyqani ynë në rrugën ALIPEDHU 4 në Pire edhe atë të diel punoi. E nënvizoj ngaqë në mbasdreke ne kishim vendosur të festonin përvjetorin e dytë të çeljes së këtij aktiviteti tregtaro- artistik që, gjithsesi, mbas pune merrte, ndoshta, më tepër kuptim. Pra, nguteshim të shkonim në shtëpi.
Sidoqoftë, kënaqësinë e klientit të fundit dhe jo vetëm do ta përjetonim të gjithë, si të qe kurorëzimi i asaj që do të festonim. Arsyeja ishte fare e thjeshtë.
Një i ri nga Tirana, në kohën që unë mbylla edhe drynat pas uljes së qepenëve të rëndë, ndali vrapin i dëshpëruar:
– O robo! Gja demek e kyçët për sot, a si?
Unë ktheva kryet.
Ai vazhdoi:
– Për punë dekikash do të më lini durthatë mu’, a si?
– Pse, çfarë deshët të merrnit ju, o çun Tirane? – e pyeta unë në dialektin e tij.
– Një disk.
– Vetëm një disk s’t’i likërka durët thatë ty, o çun?
– Po, o burr’ që ke moshën e babës tem,- tha ai dhe i rrëzëllyen sytë kur e kuptoi gatishmërinë time për ta ndihmuar.
Portreti i tij, që aty më parë kishte pamjen e njeriut me plaçkë në shkop, nga plagoma që i dha qepeni i mbyllur, u përshenjua si një fryt i pjekur. Dhe kish të drejtë: Ai e kapi shenjën që unë i bëra djalit të mos nxitohej, tek priste në timon me makinën ndezur buzë trotuarit.
S’ishte rasti i parë ky që do të na detyronte ta rihapnim dyqanin. Por, për ne, ajo e diel qe e veçantë dhe askujt nuk do t’i pëlqente të vonoheshim.
– Dhe cili qenka ky disk që t’i mbushkërka durët, – i thashë unë jo pa qëllim, me një ton paksa të ndryshëm për ta vënë në lëvizje të mëtejshme sqimën, a për të nxjerrë nga fshehtathellat merakun e tij që me siguri kishte të bënte me ndonjë romancë dashurie.
Por isha tërësisht i gabuar.
– Disku i Merit’s të Halilit! – tha ai.
– Që quhet?
– Më ka marrë malli për nënën time.
Vështrimet tona u përplasën.
Sytë e tiranasit u vesuan. Të mitë, gjithashtu.
Se këtu bëhej fjalë për NËNËN dhe kur ajo të mungon, sytë vetiu njomen.
– Kam pesë vjet pa e pa, o burr’, qe ke moshën e babës tem. Po më lun fiqiri vendit.
Pas këtij pohimi tejet të sinqertë qëndronte djaloshi që ishte pjekur ndofta para kohe dhe që unë atë çast mendova:
– Ja burri që dallon nga çunaku.
Emigracioni, jo vetëm i ka hedhur shtatin, po edhe e paska rritur mendërisht. Dhe, ndonëse statusi im e kërkonte të tregoja përmbajtje, nuk munda. Lotët më mbushën sytë.
Por unë e kisha mundësinë, jo vetëm t’i fshihja ata pas syzeve të errëta, por edhe të bëja lëvizje të tilla që tjetri të mos m’i shihte.
Prandaj u ula menjëherë, kinse po hapja drynat dhe, në të vërtetë, instinktivisht ashtu bëra.
Në çastin e ngritjes së grilës, im bir, që gjithashtu e kishte ndjekur bisedën, doli menjëherë nga SUZUKU. E vështrova tinëz se e dija, lotët e tij qëndronin të gatshëm në cepat e syve e të zbrisnin faqeve.
Kësisoj ai, së bashku me djaloshin tiranas, nuk më lanë mua ta çoj atë masë të valëzuar llamarine e cila, mund të kishte një shekull që ulej e ngrihej dhe, siç vetëkuptohet, fluturoi lart. Veçse po kaq shpejt im bir u hodh në banak për të kërcyer përjashta tij me diskun tanimë në dorë tejet i kënaqur.
– Ky disk vërtet t’i mbush duart, baba, – më tha ai. – Sot s’mbahet mend sa copë kemi shitur, se dje erdhën nga Tirana,
– dhe si ia la në pëllëmbë tjetrit, të cilën e kishte sa një panxhë, shtoi:
– E ke dhoro prej meje, – por që blerësi të mos diskutonte, gjeti edhe shkakun: – Mos ma kundërshto, se sot o dita e parë e vitit të dytë qi ina bo me dyqan. Kjo është dhurata e fundit.
– Gja demek, qenka dita e të falmeve, a si?
Ne të gjithë qeshëm, madje edhe me tepri. Tiranasi vazhdoi:
– Fisniku po përherë ama, thotë moma jem, o burrë në moshën e babës tem, e gjen përherë vjegën. Mirë pra, ja po e marr e na i boni hallall se…
– Se? – e pyeti im bir.
– Sot, – tha tiranasi, – o gjithashtu edhe dita e parë e vitit të dytë që shokut tim i ka… (dhe ai e ndali frymën përpara se të shqiptonte çfarë i kishte ndodhur). Si njeri i integruar në botën greke, nuk pohoi që tjetrit i ka vdekur NËNA, siç mund ta thoshte po të ishte në Shqipëri, por përdori eufemizmin, atë që në greqisht thuhet rëndom dhe tingëllon më e pranueshme):
– Ka marrë rrugën për në udhëtimin e gjatë te ZOTI nona e tij.
– Të rrojë vetë e t’i rrojnë të gjithë të dashurit. Edhe ty gjithashtu, o djalosh që ke moshën e tim biri! – i thashë unë më tepër për t’ia përkëdhelur sedrën se qëndrimi dhe gjuha e tij, ndonëse në dialekt, ishte
tejet e kuruar deri në ngashnjim dhe të grishtte ta dëgjoje.
– Faleminderit!
– Dhe?
– Dhe e kina da mendjen të qajmë së bashku për momat tona me diskun e Merit’s, se na dogji malli. Ina pa KARTA e sun të bojmë gjo: as tërpo e as tërma. Ina në hava.
Unë mbeta pa fjalë, por duhej dhënë kurajë, ndaj thashë:
– Durim, o çun, e mos e lëshoni veten. Që do të qani sot, ju bën mirë. Nesër do të gdhiheni më të hovshëm.
Por ende s’e kisha mbaruar fjalën, kur nga magnetofoni i makinës së tim biri, ngritur në kupë të qiellit, buçiti zëri i Merita Halilit me këngën aq rrëqethëse.
Më ka marrë malli për NËNËN time,
Ju, o shokët e mi!
Më ka rritur me thërrime,
Si tz’ia boj s’e di…
Jo vetëm tiranasi, por mjaft shqiptarë të tjerë ndaluan pranë makinës sonë si të mbërthyer nga tingujt, derisa mbaroi KËNGA PËR NËNËN dhe sheshi, pa e kuptuar, qe kthyer në një vend tejet solemn. Ishte
HIMN I NJË CEREMONIE QIELLORE?
PO. I TILLË QE. ISHTE NJË HIMN PËR NËNËN!
Ne u nisëm për në shtëpi dhe na dukej sikur po rrugëtonim për në GALAKTIKË…
Në kronikat e mbrëmjes në TVSH (satelitor) u dha një lajm tejet tronditës:
Një nënë operonte njërën veshkë për t’ia dhënë të birit. Se e vetmja veshkë e tij qe thërrmuar e duhej kryer transplanti i saj.
Ajo darkë, jo vetëm nuk u festua, por çdo gjë që futëm në gojë, se ishim tejet të lodhur, kishte shijen e kripës.
Please follow and like us: