Pjetër Vukaj:  Zëdhënës i mjerimit…

 

 

Darkoja në një mencë me çmime të lira

Aty ku frekuntohej, nga të varfër, studentë, nxënës…

Në këto kohërat tona të vështira…

Këtu ku mjerimi më ka zëdhënës…

 

Dy studente të bukura, të frekëta si dy lule

Pranë meje darkonin, pothuajse çdo natë

Ndanin bashkë varfërinë, në një racion fasule…

Merrnin dy lugë, një bukë, një pjatë…

 

Deri vonë mendova se mbanin dietë

Por, jo, e kishin nga mospasja,  varfëria…

Edhe pse dukeshin të gjalla e gjithë jetë

Të bukura si ëndërra, si mosha, si rinia.

 

Ishin të veshura me shije tepër të hollë

Me rroba të përdorura, të lira, të thjeshta

Faqet iu ishin skuqur si mollë

Se po bënte pak si fresk fundvjeshta.

 

Kuptohej që ishin vajza të mira

Mësova që ishin më të mirat studente

Me paratë e bursës…blinin libra

Dy vajzat ëndërrimtare, ekselente…

 

Tri kokrra fasule, në mes dy lugësh se si më ngjanin

Rrënuam shumëçka, por mjerimin s’e përmbysëm…

Jo, tri kokrra s`kishin se si t’i ndanin…

Se njëra kokërr, s’ndahet dot përgjysëm…

 

Nata, tashmë ishte zgjatë

Ato do të gjendeshin në krahët e librit,

Tri kokrra fasule, mbetën në pjatë…

Si tri pika në vazhdën e ‘POEMËS SË MJERIMIT’…