Sadik Bejko: Fushë, fushë e vjeshtës
Në vjeshtën e misrit dhe të pambukut
Më udhëtohet në këmbë herët në mëngjeset e vlagta:
Plepa, o plepa të mirë
Roje të shtëpive fshehur në kallam e në misër e në mugëtirë.
Dhe rrugët, të përdredhurat rrugë mbi fushën e vjeshtës,
Ku fruti i pjekur mirë përkul degën e pemës,
ku pambuk e misër vjelim nga nata në natë…
dhe vera që më dhimbset,
mbështjellë tej, në një skaj nën mullarët e artë…
Po përse më pëlqen të eci, të sodis anën e lumit, s’e di as vetë.
(Të bëhet; lumi rrjedh në pambarim, sikur s’ka as burim as det)
A, ndoshta se aty në brigjet me shelgje e kam rrokur unë
Përse njerëzit thonë : “.. ka rrjedhur shumë ujë në lumë”.
Po, po.. se ujërat rrodhën dhe mbi vitet e mia,
Një ditë na lë vjeshta, fusha,
Shfaqen të përpjetat, monopatet me mijëra.
Ndaj kur vjen vjeshta, mbas fushës jepem i tëri
Si mbas një të dashure bujare që e prisnim dhe na erdhi.
Fushë, fushë e vjeshtës! Mos nga thellësirat e gjireve të lumit
mbi brigjet me shelgje dole ti ndonjë natë
Si një grigjë pjellore lopësh të arta me qumësht të begatë?
Nga libri “Rënjët”, 1972