Ndue Ukaj: Përballë rrënimit shpirtëror
Të paktë janë ata shqiptarë, që me zemër dhe ndërgjegje, i dëgjon të thonë: lumi unë për vendin tim. Në të kundërtën, gjatë gjithë ditës, në vende pune, kafe, rrugë, institucione, shkolla, etj., dëgjon njerëz tek ankohen, lëshojnë kukama, shprehin ankth, dëshpërim, paqartësi e pasiguri për vendin e tyre.
Këto ankime i dëgjon në Tiranë dhe në Prishtinë. Në qytet dhe në fshat. Nga njerëz të estabilishmetit dhe të tillë jashtë tij.
Pra, jetojmë në një vend të kontaminuar, ku rrënimi shpirtëror, është shumë më i madh se ai politik e ekonomik, dhe ku intrigat dhe mosbesimi janë forma më e lartë e komunikimit.
Dhe ky fakt i përgënjeshtron gjitha llomotitjet tjera. Shtirjet dhe hipokrizinë e madhe që banon ndër ne.
Faik Konica, qëmoti, duke e njohur këtë realitet dëshpërues, shkruante:
“Kam njohur disa njerëz në jetë, fatkeqësisht, shume pak, të cilëve më vinte t’u thosha: “Lum Shqipëria për ty, e mjerë ti për Shqipërinë.”
Pas afro një shekulli, realiteti shqiptar vazhdon të jetë i njëjtë, ndërsa vlerësimeve të Konicës, vështirë se mund t’iu heqësh gjë.