Pjetër Vukaj: Je veshur me heshtje

 

 

Kur do t’më thuash po?

Je veshur me heshtje…

Heshtja jote

E kristaltë,

E tejdukshme,

E ylbertë…

Thyeje heshtjen, grime-grimë..

Me grimcat e heshtjes, do të bëj një mozaik

Grimcat do t’i ngjisim me lëng puthjesh…

Prej puthjeve, mozaiku krijohet vetë…

Thuajmë ç’të duash, por mos më thuaj, jo…

Piedestal të mozaikut do të kemi dashurinë…

O sa i bukur do të dalë, mozaiku i puthjeve…

Thyeje heshtjen…

Thuajmë po

Thuaj me pak zë

Unë dëgjoj edhe nga larg

Thuaj me sy

Unë shoh edhe nga larg

Thuaj me buzëqeshje

Se buzëqeshjes, i ndjej aromën…

Në vazon e heshtjes, do të mbijë luleputhja…

Të ngjitemi në një, me lëng shpirti

Si dy grimca të munguara…

Në mozaikun e puthjeve…