Sotir ATHANASI: Neosamaritanët (1)

(P a r a m n e z i)

(Ky tregim është shkruar një dekadë më parë.

Atëhere kur kriza greke kishte majat. Por…

edhe disi e zbutur, ajo sërisht është e pranishme

në vëndin që zgjodhëm për të emigruar)

Qe e djelë në mëngjes.
Deri pas mesnate, ndoqa në televizor një diskutim për vetëvrasjen. Flisnin psikologë, analistë e psikiatër. Rrethin e mbyllte një prift me mjekër e rasën e tij të zezë. Siç ndodh rëndom, edhe pas dy orëve, diskutimi si një ritual kungimi, erdhi sërish në pikën e fillimit.

Kështu, atë mëngjes, koka m’u gdhi e rënduar dhe nuk doja t’a lija shtratin. Tërhoqa nga komodina një revistë periodike e cila rastësisht, u hap në faqen ku bënte fjalë për Maratonën dhe Maratonomakun. E lexova me kënaqësi dhe e gjitha ç’ka dëgjova nga lektorët një natë më parë, m’u fshinë. Freskia aty filloi, gjallëria, po ashtu. Një korier i thjeshtë qe ai i cili solli lajmin e fitores. Dhe përshkoi jo pak, por 42 km. e 195 metra. Pa u ndalur. Pa u fiksuar. Pa…

Kur zbrita shkallët e apartamentit, në rrugë, si ç’do mëngjes të djele, të boshatisur, pashë të ndalur një autoambulancë. Shoferi kishte vënë kryet mbi pëllëmbën e duarve në timon, që të dremiste sadopak. Kjo do të nënvizonte ngarkesën e madhe të punës në mjeksi
Një punonjës me bluzën e bardhë dhe bllok në dorë, sapo më pa, u ngut të më pyeste: – Më falni, zotni! Unë nxalova. – Urdhëroni, – i thashë.
– Dyzetë e dy? – dhe ai bëri me shenjë nga rruga, banesa e së cilës kishte të shënuar emërin në letrat e tij.

– 42 e195, – thashë unë duke i bashkuar qëllimisht shifrat në një, që të jipnin atë të Maratonomakun.
– Po, – tha bluza e bardhë tek ndreqte syzet për të shikuar më mirë numrin, ndërsa kujdesej t’a ngrinte lart, një tufë flokësh, të vetmet në kokën e tij tullace, që i kishin zënë vështrimin.. Unë buzëqesha. Ai vërejti me habi! – Perseos 195? – pyeti. Unë sërish buzagaz, por për t’u siguruar, shtova: – Po, zotni.

– Ç’ka këtu për të qeshur? – u bë serioz ai pa harruar ta ringrinte tufën e flokut
– Cilin emër kërkoni? – desha unë të di, ashtu kot, demek mund t’a njihja. (Unë që, u bëra një dekadë e gjysëm në Pallatin tim dhe ende u kthej përshëndetjen pa ditur në ç’kat banojnë komshinjtë). Aq më pak të di emrat e tyre.
– Filip Pideskopulos.. – shqiptoi ai.
Unë u shkriva së qeshuri, se doli ajo ç’ka më kishte vajtur mëndja.
Bluza e bardhë hodhi kësaj here cullufen e flokut me lëvizje protestuese i cili iu bind e shkoi mbrapa, xhest ky i shoqëruar me një përqëndrim në portretin tim. Karakteristikë e mjekëve kur marrin anamnezën në orientimin e tyre për historikun e sëmundjes dhe po më zhbironte… mbase origjinën e kësaj gajasjeje.
Edhe shoferi ngrijti kryet nga timoni dhe më vërejti me habi si të mos isha i kësojjetëshme. Nga ana tjetër, edhe për mua të tillë më ngjasonin nën lëvizjen e atij feneri rrotullues, si të vareshin nga mbi Qiejt përpara se të zbrisnin në Tokë.
– Unë di nga historia se grekët e lashtë, nën udhëheqjen e Miltiadhit, shpartalluan një ushtri persiane, shumë më të madhe në numër. Vrapimi pa ndalesa i një korrieri të quajtur Filippides, me dy “pp”, po pa atë “kopulos” nga prapa, solli në Athinë lajmin e fitores. Pastaj ra e… dhe shpirt. Po ky juaji?
– Ka vrarë veten, – e tha tullë bluza e bardhë.
– Më vjen shumë keq, – thashë unë vërtet i befasuar, por edhe me dhimbje. Ai u kthye nga shoferi dhe i pëshpëriti për mua:
– Ja kush duhet të vriste veten.
– E ke gabim, doktor. – ia ktheu “vozitësi i Qiejve”. Ai tallet dhe një njeri që e merr me shaka, nuk ia heq kurrë vetes. Kam punuar dhjetë vjet me repartet e psiqiatrisë unë.
Mesa dukej, “cullufja” me bluzë të bardhë, duhet të qe infermier. Por për shkak të moshës, prag pensioni, rëndom me respekt e thërrisnin doktor, ashtu siç bëri shoferi.
Akrivos (tamam) ashtu, – e mbështeta unë dhe shtova:
– Numri 195 – së, duhet të jetë njëqind metra më tutje. Këtu jemi te 77-ta. Pra, numri im ka kaluar. Veç kësaj është provuar shkencërisht tashmë, se “7”-t’a, është numër me fat, – ia mbyta unë kuturu. Fatmirësisht i dashur doktor, në këtë ndalesë tuajën, kemi dy të tilla. Siç e shihni, gjetiu janë ata kurrajozë që bëjnë ato heroizma me vetëvrasje, në këto kohë tejet të vështira për të mbijetuar.
Ata qeshën. “Doktori”, tek po i qasej mjetit dhe për të vazhduar ngasën, tha:
– T’i bëj të fala komshiut tënd të vetëvrarë?
– Do të qe aristokratike, – ia prita unë, meqë ia dini gjuhën por, mos harroni t’i thoni se do të vonohem gjatë, për t’a takuar në atë botë, – dhe vazhdova: – A mund t’u pyes, në qoftëse më lejohet, (sipas stilit grek alla Shvejk)?
Ata nuk u përgjigjën, por edhe nuk u nisën me mjetin ende të ndezur:
– Në qoftëse më lejohet, – nënvizova unë, se më pëlqente të vija në lojë këtë stil të shprehuri: – mbasi s’besoj të ketë urgjencë për të shkuar me ngut te një I vetëvrarë. Edhe zjarrfiksja, ndryshe shkon te një objek i shuar.
Ata po më shikonin me kureshti.
– Nuk më thoni, – vazhdova unë: – më shumë vetëvriten, apo më shumë vdesin nga gripi i derrave?
Makina u nis si për t’u përgjigjur pyetjes dyshuese në ishte Ufo apo auto- ambulancë. Në atë vrull u përfshi edhe shpërthimi i së qeshurës së tyre. Por, nuk mbeti pezull edhe sarkazma ime.
Ç’ironi për të shkuar te një i vetëvrarë!
Unë e ndoqa me sy derisa mbërrijti në fund të rrugës ku dhe u ndal, se qe një vetëflijim. Duhet të vinte policia, prokuroria dhe ekipe ekspertësh për këtë jetë të shuar. Nuk pyeta për moshën, në ishte i vjetër, apo i ri. Ç’them dhe unë?!? Dëshpërimi nuk njeh moshë.
Njeriu i ka thënë të gjitha gjërat për vitet e jetës. E keqja është se ai, jo rrallë, tallet me gjallesën e vet.

Këto mendoja, teksa sytë m’u ndalën tek një i ri, që diç gërmonte në kazanin e plehrave. Ai nuk ishte me ngjyrë, siç edhe na janë mësuar sytë t’i shohim. Solla në mënd diskutantët e mbrëmshëm televiziv, të cilët, mundoheshin t’i gruponin femrat, në vetëhelmim, ndërsa meshkujt, në vetëvrasje. Nuk i ceku.askush, këta rrëmues në kazanët e mbeturinave urbane: kësaj vdekjeprurjeje të ngadaltë e të paduk-shme. Ahtu siç nuk u tha asnjë fjalë për ato dhjetra raste që shohim për ditë të gdhihen rrugëve këtu e atje te Omonia e përqark saj. Kur zbardh dita, pirgjet e mbulesave, nxijnë fytyrën e pushtetarëve. Por, një shokut tim shkrimtar i pëlqen të jetë më i saktë, kur thotë se ata e kanë të nxirë e katranosur surratin edhe pa këto skena të shëmtuara mesjetare.. . .

Isha nisur me një detyrë që më kishte ngarkuar ime shoqe. Do të merrja sandalet që kishte shpënë ajo për riparim. Te kthesa, sytë më kapën një afishë me gërma të mëdha te xhamat e ZYRËS FUNERA-LE. T’a lexojmë së bashku atë:

“NUK PRANOJMË ASNJË CERMONI PËRCJELLJEJE, VERESIE DHE PA PARAPAGIM “.

Ndalova hapin dhe u shtanga. Jo, jo, deri këtu, o Zot! Po të përgjërohem unë darvinisti i deklaruar se, këtej e tutje do të lutem për mëshirën tënde. Jo deri në këtë masë që zhvlerësohet njeriu dhe jeta e tij… Kishim hyrë kështu në fillesat e krizës greke.

– Për çfarë i doni? – më pyeti shitësja buzëgas?
– Për një hyjneshë.
Asaj iu pranua buzëqeshja dhe më hodhi një vështrim të shpëpërqëndruar deri në ngrirje.
– Nga bukuria, do të doja të ishit sa më pranë, por nga fati, sa më larg.
– Ashtu?
Unë tunda kryet.
– A mund t’a di, në qoftëse më lejohet? – m’u drejtua ajo disi e buzëqeshur.
– Sigurisht, zonjushja ime. Se ajo, s’është prej mishi, gjaku e kocke, por prej mermeri.
– Tani e kuptova, – tha vajza dbe buzëqeshja iu shkri. – Qënkërka një KARIATIDHË. – Tha kështu dhe nxitimthi formoi një orkide të vërtetë.
Këtë emërtim do t’a mësoja më vonë nga shoku im skulptor, që restau-ronte shtatoret e hyjneshave prej mermeri.
Në një faqe muri të metrosë, më tërhoqi vëmëndjen një pllakatë teatri. Qe LISISTRATA e ARISTOFANIT. Në qëndër të dramës ishte goditja që gratë e Athinës u bënin burrave të tyre me mospranimin e seksit, sa kohë, ata nuk po bindeshin se duhej ndalur LUFTA me SPARTËN. Kjo “grevë”, në mund të quhet kështu, ka ndodhur 500 vjet përpara Krishtit. Pra, ky komb e ka në gjak kundërshtinë e së keqes.
Me tufën e luleve në dorë, mbërrijta te kioska e shtypit të huaj në Omonia. Mora gazetën dhe nisa t’a shfletoj:
Me gërma kapitale njoftohej se, një bashkatëdhetari ynë kishte vrarë punëdhënësin e tij grek, mbasi ishte mashtruar prej tij për dy vjet rresht, duke i thënë se rrogën ia kishte depozituar në bankë.
Iu kujtojmë lexuesve që nuk jetojnë në Greqi, se kjo lajthitje, nuk bëhet nga padija, por nga halli. Ka ende emigrantë që, për mungesë dokumentash, nuk mund të paraqiten pranë bankave. Ata janë të detyruar t’u besojnë pronarëve të tyre. Sigurisht, ky rast makabër, nuk ishte i vetmuar e as i rrallë…
U zhyta pra, në brendësi të kësaj vetëgjyqësi e të kësaj marrëzie, kur dëgjova dikë që i thoshte shokut: – Ja, e sheh? Jeta vazhdon. Se duhet t’a dish: – Katastrofa nuk vjen se po mbyllen dyqanet e floririt, jo. Ajo mbërrin kur të kyçen shitoret e luleve…
– Doemos, – e vaditi bisedën një tjetër, tek afrohej për të qënë pjestar i atij kuvendi të rastësishëm. – Doemos, përsëriti. – Nuk vdes njeriu se mbetet i vetmuar.
– Ashtu është. Nuk vdes në mënyrë të natyrshme, por veten e vret, ama. Dhe kjo është w veçanta. Ç’nuk po na dëgjojnë veshët për vetëvrasjet. Gjakderdhja e xhelozisë që, e përdredh atë që ia drodhi për t’ia hequr më pas edhe vetes, janë më të zakonshmet e më tradicionalet. Por edhe më të përkorat. Këto qëndrojnë e marrin kuptim, dreqi e mori! Njeriu për një nder rron. Por ç’t’i thuash atij axhamiut që, ia heq vetes për notat negative. Këtë si t’a quajmë? Njeriu për një notë rron? Po atij që dorëzon jetën pse s’i dhanë vizë në ambasadë? Si t’i themi? Njeriu për një vizë jeton?
Po ka edhe më: kanë “qëndisur” veten edhe kur nuk iu është miratuar kërkesa për të vajtur ushtar në Avganistan. Si t’i themi atyre? Njeriu për një armë në Afganistan rron?
Dikush pranë atij që numëronte motivet e vetëvrasjes, ndërhyri:
Ç’na duhen të gjitha këto, zotni? Boll na rrokanisën trutë “oratorët” mbrëmë në MEGA megjithë ato shkaqet të llojit diktuar nga varfëria. Por të numërojmë edhe këto tuajat, të cilat të kuptohemi. Jo se s’qëndrojnë, por se s’na duhen. Fjala qe për lulet, zotri I nderuar. Dhe jo pa qëllim. Por për atë se kjo temë i jep kuptim jetës.
– Vë bast se nuk ia shpie familjes tënde atë tufë lule.- m’u drejtua mua njeriu që foli aty më parë për vetminë.
– E ke të fituar bastin. Ia shpie një gruaje prej mermeri me të cilën punon një shoku im.
Kaq donte tjetri që të zbrazej:
– Bën gjënë më të mirë. Se do të qe kallkan si ajo imja që iku e më ktheu krahët.
Unë nuk fola. Prisja derdhjen e shpirtit përpara atyre që kishin durim t’ia dëgjonin. Dhe vërtet: ai u gëlltit pak dhe unë vura re një pikë loti në sytë e tij që i rrëshqiti në faqe dhe që i shumëzonte me zero të gjitha ato numërime për vetëvrasjen.
– Po mbushen dy muaj. Kaq u dashka që burri i braktisur të shndë-rrohet në kallam kënete e të rreshket si kashtë e zhuritur.
Unë sirisht mbeta i heshtur. Edhe të tjerët, po ashtu. Dikush i zgjati një cigare. Ai e kundërshtoi vetëm me lëvizjen e kokës. Se nuk mund të fliste dot më. Lotët qenë në grykë dhe ai me vështirësi u gëlltit. Akoma më me siklet zgjidhi nyjen që I pengonin gjuhën të artikulohej:
– Më ka marrë malli të ha një pjatë gjellë me lugë, more shokë. Lere pastaj të dëgjoj ato fjalët e thjeshta, fshatçe:

“A u lodhe, mor burrë”?

Pa kthehem i këputur e i dërmuar dhe shembem në jatakun tim në rrugën GOLGOTA…
Me atë njeri s’qe aspak e lehtë të flitej. Brenga dhe hidhërimi e bënin të shpërfillte statusin e burrit dhe t’i hapej gjithë kujt që kish durim, si edhe kohë e zgjuarsi që të ndjente një shpirt të ndrydhur për të mos klithur. Ndonjëherë fati e godet ndërtesën bashkëshortore aq verbë-risht, sa edhe rrufeja. – Në qoftëse martesa, miku im, është fat, – thashë unë sa për të shprehur diçka, por edhe kurajë, – ndarja është fatkeqësi. Si e tillë, ajo sjell patjetër, dëshpërim. Por, në mos qoftë lajthitje, të cilën unë nuk dua t’a besoj, është heroizëm.
– Ke të drejtë, – tha ai. – Dhe ky akt, mund të kryhet vetëm nga një grua, siç e thatë edhe ju, zotri, e mermertë. Se e tillë qe ajo. Nuk u rezistoi dot vështirësive të para dhe, edhe pse më donte, çau ferrën: iku te të vetët në Shqipëri. Kur u ktheva në darkë, gjeta një copë letër dhe një karficë flokësh si lule mbi ‘të.

Qava gjithë natën. Të nesërmen nuk vura gjë në gojë. E pasnesërmja ishte e premte. Pronari e pa që nuk e mbaja dot matrapikun për thyerjen e betoneve dhe më pyeti se çfarë kisha. Unë I spjegova këtu e këtu më ka ndodhur. Më shumë lotoja se flisja. Më pyeti në kisha ndonjë ves, a dorë kundër saj. E sigurova se nuk kishim asnjë konflikt. Më kish thënë për një telefonatë se I ati kish qënë I sëmurë. Por neve na mungonin dokumentat. Unë çoç kisha bërë për vete. Për atë, kisha paguar këtu e atje dhe asgjë akoma. Kështu, ajo mund të shkonte, por me çfarë letrash do të kthehej?
Dhe ashtu ndodhi. Iku. Iku, për sytë e ballit dhe më la mua si kalin në stallë.Kur dëgjoi këto ustai im, bërtiti: – Po kështu thuaj, o njeri: dashuria për babanë, ka mënjanuar tënden. Më dëgjo mua. Ajo do të kthehet. Mua më lëshuan sytë xixa. Për sytë e ballit, po të them. Si thua, m’a bëri qefin ustai apo më tha të vërtetën?
– Ai s’kishte arsye të të gënjente.
– Ashtu them dhe unë. Se ustai im plak, gjashtëdhjetë e kusur vjeç, zotni njeri, më pagoi rrogën javore të plotë dhe më tha:
– Shko, merr një shishe uzo e ca suvllaqe. Mbylli në dhomën tënde. Sot, nesër e pasnesër. Të hënën të dua në punë.
Ja kështu: greku m’u bë si baba dhe gruaja si prej mermeri.
Këtu e përfundoi rrëfimin ai fatkeq i braktisur dhe u largua si të ndjente domosdoshmërinë e një persiatjeje, a monologimi me vetveten. E mbase I duhej të vriste mëndjen për domethënien e asaj karfice që, ajo grua e re dhe tepër e zgjuar, duke qënë si flutur, Ia kishte lënë simbolin e fluturimit. Ndofta me ‘të, kishte lënë nënkuptimin e krahëve të përzgjedhjes?
Mua m’u kujtua LISISTRATA e ARISTOFANIT dhe thashë: të ketë diçka të ngjajshme me të kjo grua…, e ftohtë?
Sidoqë të ish, zgjuarsia e saj ishte fatbardhësi për një burrë të pastër e ndërgjegje tepër të lartë të njeriut me të cilin biseduam.

– Gjetiu e kisha fjalën zotni, – m’u drejtua mua ai që përmëndi, aty më parë se, ka ende njerës që blejnë lule. – Dua t’a marrë vesh ky miku im, që harron se nuk ka vetëm të premte, por edhe të shtuna e madje edhe të djela.
-Jo, nuk harroj, – e ndërpreu tjetri. – Por ato marrin kuptim kur gjithë javën e ke të mbushur dhe jo kur kjo të ka shkuar si një e martë-ters, apo si një e premte edhe më katran.
– Është PREDESTINATA, miku im. Asaj nuk mund t’i shmangesh. Ne shqiptarët, deri dje vuajtëm kusuret e kombit të vogël. Një xixë, në netët e errëta të Kazakistanit, ndezi një zjarr që na përfshiu edhe ne në URAGANIN KOMUNIST, ashtu si gjysmën e planetit. Dhe jo pak, por për pesë dekada.
Tani, për shkak të globalizmit, një tjetër xixëllimë, por kësaj here, nën dritën e ndriçimin e Satanait, nga një drejtim i kundërt, i quajtur Uoll-Strit, bën që t’u dridhen leqet, të dy gjysmave të planetit.
Birkoja tundi kryet. I pari vazhdoi:
– Thuhet se është reçension. Jo nga ato që bëni ju shkrimtarët për librat e njëri-tjetrit. Jo hero pozitiv, a negativ. Nuk është punë heronjsh.
– Po çfarë është?
– Është punë të çmëdurish, e çfarë tjetër? Ajo nisi me Doktorin e tyre: Froidin. Universi i paraprin së keqes. E parapërgatiti njeriun për të përballuar mënxyrat.
Froidin e nxorri në Vjenë. Jo më kot. Se qe hormisur një I çmëndur që do të vinte më vonë. E ky s’qe shumë larg. Në Berlin. Atij mund t’i flitej me të njëjtën gjuhë. Por gjemanët edhe pse e kishin në orgjinal THANATOSIN e FROIDIT, i besuan më shumë HITLERIT, ashtu si rusët LENINIT e STALINIT, apo edhe ne të gjorët ENVERIT e sërbët, MILLOSHEVIÇIT.
– Harrove Sadamin, – tha dikush me ironi.
– Është i shekullit tonë. Paçka se erdhi si në pajë nga e shkuara bashkë me Bin-Ladenin e Alkaidës.
– Dhe ç’ndryshim ka midis shekullit të kaluar me të tanishmin?
– Atë që mund të gjesh midis Manastirit dhe Murgut. Të dy me “M” fillojnë.
Dikush që matej të lexonte gazetën e varur në stendë, s’bënte aspak shaka kur u shpreh:
– Më falni zotni, në qoftëse më lejohet.
Të gjithë kthyen kryet.
– Kush mund të më thotë se, atë tufë lulesh që ka ky djalosh në dorë, po t’ua falte juve për t’ia dhënë njërit prej këtyre myteberëve, kë do të zgjidhnin, për hatër të Zotit.? Grekun e rasur tanimë nën një plloçë varri pa paratë e tij, apo shqiptarin e kyçur për tanë jetën në burgun e Koridhalosë, për paratë e tij?
Asnjë nuk foli.
– Kjo është dilema hamletiane e Kohës Sonë:
“Të rrosh i përdorur dhe i përbuzur, jo si njeri i barabartë, apo të mbyllesh pas hekurave si egërsirat”?
Nisën pëshpëritje dhe më pas gajasjet.
Nuk është për të qeshur djema; megjithëse kështu duhet të merren disa gjëra, për t’a mbajtur të pashuar kandilin e shpresës në kryet e këtij Globi të sëmurë. Dëgjova të flitet këtu, miqt e mi, për reçension. Për këtë periudhë të shfrytëzimit në shkallë të ulët të burimeve ekonomike. Por kjo s’është e panjohur kur bëhet fjalë,për një cikël që vjen si KËRKESË – OFERTË. E parë nga ky kënd, duhet të themi se REÇENSIONI karakterizohet me rënien e prodhimit dy herë me një të katërtën. Le të qe vetëm kështu, xhanëm. Po ne po shohim një papunësi rënqethëse. Po përjetojmë shuarjen e prodhimit. Falimen-time të padëgjuara më parë. Ndërmarrje gjigante që po shfarosën e zhduken si dinosaur në Erën Mesozoike. Prandaj miqt e mi, ky nuk është REÇENSION, por DEPRESION. Dhe, njeriun depresiv ne e quajmë të çmëndur. Por, dhe ekonomia, miqt e mi, kështu është.
Bankat kanë lajthitur. Njerëzit gjithmonë e më shumë po bëhen të paafrueshëm, mosbesues, të ftohtë, mospërfillës e bukëshkalë, si dhe të pandjeshëm e barbarë. Jetojmë Milienumin e Ri, vëllezër. Unë jam i bindur për fundin e pandalshëm të rendit të tanishëm Botëror. Ashtu siç kam edhe bindjen e vendosjes së një Rendi të Ri, krejtësisht të ndryshëm.
– O Zot! Prapë Revolucion do të ketë? – qe burri të cilit i kishte ikur gruaja në Shqipëri. – Mos na dënojnë në këtë mënyrë, o Perëndi! Se pranoj edhe një jetë të tërë, t’a ngrys pa grua, se sa edhe vetëm një ditë, nën regjimin komunist. Pse nuk thua t’ia heqim vetes përpara se të kthehen prapë internimet?
Kështu foli, siç e pamë, njeriu që i kishte ikur gruaja. Dikush që e vërejti hutimin tim, ah po, qe miku im shkrimtari, I cili, m’u afrua dhe më tha: – S’ka asgjë për t’u befasuar. Paraditen e pushimit, ky qyqar e kalon këtu. Se nuk rri dot pa këmbyer me të tjerët për hallin e tij. Do të vazhdojë mbase, edhe për shumë kohë, sa të gjejë kuptimin e asaj karficë – flutur që ia la gruaja mbi copën e letrës.
Njeriu që ngrijti çështjen për Milienumin e Ri, vazhdoi:
– Jo. Revolucion nuk do të ketë në Tokë. Ndryshimi vjen nga tjetërkund.
– Nga Qielli?
– Ekzakt.
Të gjithëve ky njeri na u duk, në mos i dalë nga çmëndia, dëshmitar i Jahovait, bindjen na i shtonte.
– Do të ketë ndërhyrje Hyjnore. Do të zbresë vetë Mesia mbi Tokë. Do të ndodhë Ardhja e Dytë e KRISHTIT.
Mua m’u kujtua diskutimi pa bereqet për vetëvrasjen dhe mendova, jo pa ironi: “Ja kush do t’i ndalojë ato, sipas arsyetimit të kësaj bindjeje”.
– Më falni mua, iu drejtova bashkatdhetarëve të mi dhe u largova. Shkrimtari, më arriti aty më tutje për të më thënë:
– Të kujtohet poeti hungarez Shandon Petef?
– “Për dashurinë jap jetën, për LIRINË, jap DASHURINË”, – u përgjigja unë menjëherë me vargjet lapidar të poetit. Dhe shtova: – Mos më thuaj se ti nuk i mbaje mënd!
– Aspak.
– Atëhere?
– Burri i braktisur nga gruaja, për të cilin, të dy biem dakord, se nuk duhet t’a ketë haberin e Petefit, a nuk tha diç të ngjajshme me me fjalët e tij?
Unë mbeta disi i hutuar. Shkrimtari përsëriti fjalët e “të braktisurit”;
“O Zot! Prapë Revolucion do të ketë?!? Mos na dëno në këtë mënyrë, o Perëndi! Se pranoj edhe një jetë të tërë t’a ngrys pa grua, se sa edhe vetëm një ditë nën Regjimin Komunist”.
Komentet janë të tepërta.

Please follow and like us: