Cikël poetik nga Katiola Karoli
Ti më deh
Nuk kam nevojë për gota vere
As shishe xhoni as uiski jo
Mua më deh vetëm aroma jote
E vetmja shije qe shpirti ma do.
Ti më deh me vështrimet e tua
Buzëqeshja jote kopshtet lulëzon
Ti më deh me fjalët e ëmbla
E shpirti im vetëm ty të do.
Prandaj flaki tej shishet e gotat
Më ler të zhytem në sytë e tua
Të dehem nga prania jote
Se vetëm ty përjetesisht të dua.
Kazanova im…
Zhytem thellë në kaltërsitë e tua,
pçr të zbuluar perlën dashuri,
E sa naive jam që se kam kuptuar,
se atë perlë e ke humbur ti.
Ma thuaj ti sa herë ke dashuruar,
sa zemra vajzash ke copëtuar,
ti je një Kazanova i trajnuar,
dhe un robinë përjetësisht robëruar.
Por s’më vjen keq i bukuri im,
le të mbetem perjetësisht robina jote,
ti je i ëmbli i bukuri zhgënjim,
sërisht më mban gjallë dashuria jote.
Sa herë vrapoja për te ty,
sa herë vetes këtë ndjenjë ia mohoja,
I ëmbël qënka mëkati i dashurisë
e ndjeja se më shumë të doja.
Por çuditërisht edhe ti,
mbreti i joshjes dhe dashurisë
u dehe nga ndjenja ime,
dhe re preh e miresisë
E sheh pra që dhe Kazanova,
e ka brenda trupit një zemër
une ndjenjë sime i vura emrin tend,
por dhe ti tëndes i vure një emër.