Reshat Kripa: Shitësi i bajameve
Të dy ulur në kafe, me një mikun tim të vjetër,
Bisedonim sy për sy, për hallet e botës tjetër.
Asaj bote të panjohur, jashtë luksit dhe shkëlqimit,
Ku sundonte tragjedia, hija e rëndë e mjerimit.
Miku, mësues i njohur, nëpër rrethet arsimore,
Më tregonte pikëlluar, plagët tona shoqërore,
Plagët e brezit të ri, plagët që shumë e lëndonin,
Për të ardhmen vendit tonë, zemrat tona përvëlonin.
Krejt papritmas që nga prapa, u dëgjua zëri dridhur
– Doni bajame zotni, doni ndonjë gjë të kripur?
Po vështronim nga djaloshi, që bajamet na ofronte,
Ishte fare njomëzak, njomëzak që të punonte.
Porsa ne i kthyem kryet, djaloshi ngriu në vend,
Si një shtatore mermeri, as që merret dot me mend,
Nga syt po lotonin lotët, buzët dridheshin me dhimbje
Gjithë bajamet që nga dora, u përhapën tokës shqime.
– Zoti mësues, më falni! – foli djali nëpër lot,
Zëri i tij po i dridhej, ne s’ishim në këtë botë,
Kishim fluturuar tutje, në botën e dhimbjes prore,
Po përse, përse të ketë, kështu dhimbje shpirtërore?
– Sa kushtojnë ato bajame? – foli mësuesi urtë,
Por djaloshi s’fliste dot, zemre tij tepër e butë,
Ishte vrarë, ishte plagosur, turpi e kishte mbuluar,
Pranë mësuesit të tij, po qëndronte turpëruar.
– Mos u skuq, mos u ndro, puna gjithmonë është nder,
Je nxënës i mrekullueshëm, je simbol për të tjerë. –
Nxorri një grusht me monedha, e djaloshit ia drejtoi,
Ia dhuroi me dashuri dhe në dorë ia dorëzoi.
Djali gjorë turpëruar, monedhat në dorë mori,
– Faleminderit për ju! – Dhe me vrap jashtë doli,
Ky mësuesi tronditur, foli me një zë të rëndë:
– Është nxënës i shkëlqyer, ka vetëm të zezën nënë!
S’folëm më, nuk biseduam, goja na ishte bllokuar,
Po kujtonim djalin mbarë, ngjarja na kishte shokuar,
Po vështronim gjithë bajamet, an’e kand në dysheme,
Përse kjo ngjarje e rëndë, të ndodhë këtu te ne?
Tiranë, qershor 2005