Jorgos Seferis: Shtëpia buzë detit
Shtëpitë që kisha m’ i morën.
Qëlluan vite të mprapshta, luftra, prishje, kurbete,
ndodh ndonjëherë që gjahtari bie mbi zogjtë që shtegtojnë
e hera herës nuk i gjen, gjahu
nuk vajti keq në vitet e mia, saçmat kapën shumë
të tjerët vijnë vërdallë ose lajthitin nëpër kazerma.
Mos më fol për bilbilin e as për kanarinën,
as për vogëlushin trumcak,
që numra vizaton në dritë me bishtin e vet,
unë përgjithësisht nuk marr vesh nga shtëpitë
di vetëm se kanë fisin e tyre, asgjë më shumë.
Fillimisht të reja, porsi foshnjat,
që luajnë në luadhe me kroshet e diellit,
qëndisin kanata shumëngjyrëshe e dyer
gjithë shkëlqim brenda ditës
e kur ikën arkitekti ndryshojnë,
rrudhosen a buzëqeshin ose edhe mbajnë inat
me ata që mbetën me ata që ikën
më të tjerë që po të kishin mundësi do ktheheshin
ose që humbën, tani që u bë
bota një hotel i paanë.
Përgjithësisht nuk marr vesh nga shtëpitë,
mbaj mend gëzimet dhe hidhërimet e tyre
ndonjë herë, tek sa qëndroj akoma
ndonjë herë, pranë detit, në dhoma të zhveshura
me një krevat hekuri pa kurgjë timen
duke soditur merimangën mbrëmësore rri vras mendjen
se dikush bëhet gati të vijë, se e ngjeshin
me rroba të bardha e të zeza e me stoli të çmuara tërë ngjyra
e rreth e qark flasin ndën zë zonja edhe arhonde
me flokët të bardha e dantela të errëta,
gatitet që të vijë e të më japë lamtumirën
ose një grua vetulldredhur belshtrënguar
duke u kthyer nga limane jugore,
Smernë, Rodos, Syrakuzë, Aleksandri
nga qytete të mbyllura si parvazet e ngrohta të penxhereve,
me aroma frutash të arta e bimesh ekzotike,
që i ngjit shkallët pa i venë re
ata që fjetën ndënë shkallë.
Nuk di a më kupton shtëpitë tërbohen kollaj, kur i zvetënon.
Shqipëroi: Arqile Garo, Janninë, mars 2014.