Hengameh Haj Hassan, një heroinë në “kafaz” tani jeton në Tiranë

Hengameh Haj Hassan, një heroinë në “kafaz” tani jeton në Tiranë. Infermierja kryesore e spitalit kryesor të Teheranit.

Në buzëqeshjen e saj të bukur, pamja e hirshme dhe fjalët me ndikim, qëndrojnë në forcën dhe guximin e saj latente. Hengameh Haj Hassan, një ish-i burgosur politik i viteve ’80 dhe një nga dëshmitarët e burgjeve të tmerrshme të Khomeinit, në një kopje me ndikim, ‘Face to Face with the Beast’, shkruan për përvojën e burgut të saj, duke përshkruar brutalitetin e pafund të rojeve dhe torturuesit dhe heroizmin e grave Mojahed, anëtarë dhe simpatizantë të Organizatës Popullore Mojahedin të Iranit (PMOI / MEK).

Kam lindur në Teheran më 1956.

E përfundova shkollimin në Teheran. Pas marrjes së diplomës në vitin 1974, u regjistrua në Infermierinë në Universitetin e Teheranit. Fillova të punoja si infermiere në Spitalin Sina në Teheran menjëherë pas diplomimit në vitin 1978.

Babai im ka punuar në industrinë e filmit dhe filmave, por pasi që mullahët erdhën në pushtet, atij i ishte ndaluar të punonte nëse nuk bashkëpunonte me regjimin në pushtet. Dhe duke qenë se nuk pranoi të zbatonte rregullat e tyre dhe të lejonte që reputacioni i tij të vuante nga një stigmë e tillë, ai u bë i papunë dhe i detyruar në shtëpi. Babai im përfundimisht vdiq në moshën 60 vjeç më 25 nëntor 1987, për shkak të ngacmimeve të vazhdueshme nga regjimi.

Ditët që pasuan revolucionin dhe vitet e 80-ta në përgjithësi ishin një periudhë kaotike.

Njëri prej vëllezërve të mi u zhduk në vitin 1981 gjatë disa trazirave në rrugë. Ai ishte 24 vjeç dhe apolitik, pa ndonjë përkatësi organizative. Ai vetëm u zhduk menjëherë dhe nuk u kthye kurrë në shtëpi.

Hengameh shkroi në librin e saj:

Kur u deklarua hixhab i detyrueshëm, sidomos në spital ku punoja, ajo ngjalli mospajtim.

Uniforma infermierore posaçërisht me atë kapelë të bukur të bardhë, e cila ishte simbol dhe identiteti i infermierëve, tani kishte një dorë të ndërgjegjshme duke u përpjekur ta transformonte këtë ëndërr të bukur në një makth. Duhet ta pranoj se si një fëmijë, uniforma ishte kryesisht ajo që më tërhoqi në profesion. Në të kaluarën, infermierët iu nënshtruan sulmeve acide të kryera nga rojet e shtetit, dhe ne hasëm ngacmime dhe akuza ndërsa u përpoqën të eliminonin gratë nga skena shoqërore.

Hengameh thotë:

Unë kurrë nuk kam qenë politikisht aktive deri në revolucion. Fillimisht isha student dhe më pas fillova të punoja në fushën time.

Por që nga revolucioni, unë u bëra mbështetës i Organizatës Mojahedin (PMOI / MEK). Ne ishim disa infermierë që angazhoheshin në aktivitete politike në mbështetje të Mojahedinit si jashtë ashtu dhe brenda spitalit.

Unë punoja në spitale të ndryshme private në Teheran. Gjatë atyre ditëve, agjentët e regjimit përdorën për të sulmuar takimet dhe tubimet e PMOI dhe rrahën mbështetësit e tyre. Në raste të tilla, ishte detyra jonë të kujdesemi për të plagosurit.

Përveç ofrimit të kujdesit esencial mjekësor të të plagosurve, ne ishim përgjegjës për largimin e tyre edhe nga spitali. Agjentët e regjimit u mblodhën te të plagosurit në spitale dhe i rrëmbyen, shumica prej të cilëve u burgosën dhe u torturuan dhe më vonë u ekzekutuan.

Një numër i shokëve të klasës dhe kolegëve të mi u arrestuan dhe u ekzekutuan në të njëjtën epokë vetëm për të ndihmuar në arratisjen e plagosur.

Shekar Mohammadzadeh, Tooba Rajabi-Sani, Tahmineh Rastegar Moghaddam, Kobra Alizadeh dhe Akram Bahador, Tooba, Tahmineh dhe Kobra u ekzekutuan në vitin 1981, ndërsa Shekar dhe Akram në vitin 1988.

Miku im i dashur, Shekar, pavarësisht nga një aktgjykim jo-fajtor ishte një nga 30,000 të burgosurit politikë të cilët u ekzekutuan gjatë masakrës së vitit 1988.

Ka pasur edhe mjekë mes nesh të ekzekutuar në vitet ’80 me akuza për ndihmë dhe trajtim të mbështetësve të PMOI / MEK: Sadeg Ermashie, Ali Doroodi dhe Fahimeh Mir Ahmadi.

Pas protestave mbarëkombëtare të 20 qershorit 1981, filluan arrestimet e shumta të mbështetësve të Mojahedinit dhe për njerëzit si unë mundësia e punës në spital nuk ishte më e zbatueshme pasi merrej thjesht me “bashkëpunimin dhe ndihmën e Mojahedin” për të marrë arrestuar dhe ekzekutuar.

Për këtë arsye, më duhej të ikja nga puna dhe nuk isha më në gjendje të ndiqja karrierën time në pleqëri, të cilën unë me të vërtetë isha e pasionuar.

Për 5 muaj nuk kisha mundësi të shkoj në shtëpi për shkak të arrestimeve të vazhdueshme dhe burgimit. Më në fund vendosa të shkoj në shtëpi një ditë në nëntor 1982. Atë ditë, agjentët e regjimit ishin të zënë duke arrestuar të rinjtë në të gjithë qytetin.