Shqipërime të Arqile Garos nga poeti Zhan Moreas
Virgjëresha dhe gruaja e martuar
Për zonjën E*
Shoh virgjëreshën buzagaz e në të bardha veshur,
atë, baluk’ stolisurën me lulet e zambakut
ah! Djall i zbehtë e mëkatar në flakërim i ngjeshur
vështrimi i së Martuarës më ngrin dejet e gjakut.
Një zog i fushës ëmbëltor brenda kuvlisë rrethuar,
Vajza si shelg i njomë, i brishtë, vështron me synë e mekur,
por e Martuara e lirë, shqiponjë e egërsuar,
të hedh shikimin helm e zjarr! gati të lë të vdekur.
Kur bashkëshorti, plak matuf, në prehër mban malluar,
e i këndon me plot lezet e zë gaztor kërthisë,
ajo shkujdesur përkëdhel flokun gështenjë – praruar,
kujton djaloshin q’ e pushtoi me afshin e rinisë.
Eshtë virgjëresha lule e njomë, burbuqe e pashpërthyer,
që pret me ankth e përgjërim të çelë freskinë e vesës,
një natë të artë plot përmallim, në ngazëllim ngërthyer,
në përqafimin ëngjëllor, në shtratin e martesës.
Po qe se vargu varfanjak i lirës sime mike,
mbi buzën tënde solli gaz e qeshje që nuk ndalet,
nuk dua puthje pa kuptim, përralla erotike,
dua një natë në gjirin tënd sa të rrënkojnë dhe malet.
Shqipёroi: Arqile Garo. Janninё, tetor 2014.
Forcë e dashurisë
Isha një degë e tharë, e vrarë, në pemë zgërbonjë e hije,
isha një gonxhe krejt pa erë, një lule krejt pa shije,
nuk kisha ngjyrë e as freski, i zbehtë porsi limua,
sa nuk më qasej as një zog një këngë të thosh për mua.
Por sapo ti më shkove pranë e ëmbël më vështrove,
ç’ mu mbushën gjethet jeshillëk plot dritë edhe aromë,
veç ti e di se pa atë shikim që më dërgove
do isha një kufomë!
E kisha zemrën mbushur helm, farmak pikonte goja,
hiqesha zvarrë gjysëm i gjallë mbi baltë të varrit tim,
më synë e turbullt e plot lot, pa shpresë të fluturoja,
një monopat drejt vdekjes vetë kërkoja, pa kuptim˙
por befas jeta u mbush gaz e terrin ti dëbove,
sa vure buzët përvëlim tek buza ime e ngrirë,
veç mirë e di se pa atë, puthjen që më dhurove,
do isha vdekur, shtrirë!
Shqipëroi: Arqile Garo. Janninë, shtator 2014.
Dhjetor
Gjëmon andej matanë erë e tërbuar,
me ulërimë prej ujku gjakatar˙
mallkim, të jetë njeriu i vetmuar,
pranë një oxhaku, me të tillë acar!
Të ishe k’ tu, pranë meje zemra ime,
të të shtrengoja këtë çast të adhuruar,
me puthje, historira e ledhatime,
do shkonte ora krejt pa e kuptuar!
Do merresha me flokun tënd të butë,
e sqetullat me të do të ngacmoja,
në gjoksin tënd do fshihesha me ngut,
me lodra e shaka të të tërboja.
Shejtani, Fati, apo ndoshta Zoti,
ndërhyjnë e na mbajnë larg, djalli ta marrë!
thëthij duhan e ndihem kot së koti,
pranë një oxhaku, me të tillë acar!
Shqipëroi: Arqile Garo. Janninë, dhjetor 2013.