Albspirit

Media/News/Publishing

Autorë botërorë nën shqipërimin e Arqile Garos

Rezultate imazhesh për nazim hikmet

Nazim Hikmet: “Më i bukuri det”

 

Deti më i bukur

është ai në të cilin akoma nuk kemi udhëtuar.

Fëmijet më të bukur janë ende të vegjël, nuk janë rritur.

Ditët tona më të bukura

ende s’i kemi jetuar.

 

Dhe ajo që dua të të them

më e bukura e të bukurave,

është ajo që akoma s’të kam thënë.

 

Shqipëroi nga versioni helen Arqile Garo. Qershor 2013.

 

Nazim Hikmet: E djelë

 

Sot është e djelë.

Për herë të parë sot më lanë të dal në diell.

Nuk më ka rastisur ndonjëherë në jetën time

të rri kështu pa lëvizur duke vështruar qiellin aty lart

e të çuditem pse është kaq larg prej meje,

kaq i kaltër, kaq i pafund.

Mbështeta shpinën te muri i lyer me gëlqere.

E në këtë çast nuk më ha meraku,

të hidhem në dallgë, e as çaj kokën për beteja

nuk më shkon nëpër mend liria apo gruaja.

Toka, dielli, dhe unë nën ato rreze i lumturuar.

 

Shqipëroi Arqile Garo. Janninë, mars 2014.

———————————————————————————————————

Rezultate imazhesh për hemrik hajne

 

Henrik Hajne: Një grua

Ishin të dy kaq shumë të dashuruar,
vidhte ai, ajo i bëntë roje nëpër natë,
shpikte ai zullume e ajo e lumturuar,
e shtrirë në këmb’t e tij, bënte gallatë,
vetëm gallatë.

Kalonin ditët këndshëm e gëzuar,
në krahë ai e mbante ditë e natë.
Dhe byzylykët kur i vunë në duar,
ajo përballë frengjisë, bëntë gallatë,
vetëm gallatë.

I çon mesazh: te lutem më tako,
për herë të fundit që ta përshëndeste.
Dhe kur i prunë letrën e tij ajo,
sa ngriti kokën, zot, filloi të qeshte
vetëm qeshte.

Në agim rreth orës gjashtë në gijotinë,
kokën i prenë tek ditë e re po gdhinte.
Ajo në orën tetë në një kantinë,
po pinte verë e dhëmbët po zgërdhinte
oh, ç’ i zgërdhinte.

Shqipëroi nga versioni helen Arqile Garo. Janninë, shkurt 2013.

———————————————————————————————————

 

Rezultate imazhesh për halil gibran

Halil Gibran: Klithmë erotike

 

 

Ku je ti e dashur? Mos vallë në atë të vogëlthën

parajsë, duke vaditur lulet që të vështrojnë

si vogëlushi gjirin e nënës?

 

A mos në dhomën tënde, ku altari

i virtytit u sajua veç për ty

e ku ti ofron për theror shpirtin tënd dhe

zemrën time?

 

A ndoshta mes librave, në kërkim të mënçurisë njerëzore

ndërkohë që ndihesh e plotë me dijet qiellore?

O ti mikeshë binjake e shpirtit tim, ku je?

Mos je duke u falur në tempull? A duke ndjellur Natyrën në livadh,

liman i ëndrrave të tua?

 

Je në kasollet e të varfërve, duke ngushëlluar

fukarenjtë me ëmbëlsinë e shpirtit tënd

e duke u mbushur duart me bujarinë tënde?

Je fryma e Zotit ngado.

Je më e madhërishme se përjetësia.

 

Të kujtohet dita që u takuam, çasti

kur na qarkonte kurora vezulluese e frymës tënde?

Dhe endeshin rreth nesh Engjëjt e Dashurisë

duke na bekuar bëmat e shpirtit?

 

A të kujtohen monopatet dhe pyjet ku shëtisnim

dorëpërdorë, në përqafim ngërthyer

a thua se fshiheshim brënda vetë qënieve tona?

 

Të kujtohet çasti kur të thashë lamtumirë

dhe puthja jote e dlirë mbi buzët e mia?

Ajo, puthja që më mësoi se bashkimi

i buzëve të dashuruara

shpërfaq të fshehta qiellore që nuk thuhen dot

me fjalë.

Ishte parathënia e një psherëtime të stërgjatur

si fryma e të Plotfuqishmit që transformoi në njeri

baltën.

 

Ajo psherëtimë që më rrëfeu udhën drej botës

ideale

duke më shpërfaqur lavdinë e shpirtit tim.

E në shekuj do mbetet atje gjersa prapë të bëhemi një.

 

Më kujtohet kur më puthje e më puthje

e lotë të rridhnin faqeve tek thoje:

“Shpesh trupat tokësorë duhet të ndahen për

arsye tokësore

e të jetojnë veç pse bota kështu e do.

Por Dashuria mban në duar frymën

unikale

gjer sa vdekja të vijë, të marrë shpirtëra unikalë.

 

Nisu, shko i dashur. Jeta të zgjodhi ty

përfaqësues të vetën.

Bindju, pse është vetë Bukuria që i ofron

besnikut të saj

gotën e ëmbëlsisë së jetës.

Sa për prehrin tim të zbrazët, dashuria jote

do jetë i imi ngushëllim. Dhe kujtimi yt

Lidhja e Përjetëshme”.

 

Ku je tani ti vetja ime e dytë? Gjumi nuk të zë

në qetësinë e natës. Lër të të sjellë

era e freskët trokitjet e zemrës sime

dhe gjithë dashurinë time.

 

Ledhaton vallë fytyrën time me kujtimin tënd?

Pejsazhi nuk është më ai,

pse dëshpërimi hodhi vellon e vet

mbi shprehjen time gazmore dikur.

Lotët venitën sytë e mi që

bukurinë tënde pasqyronin

e u thanë buzët që ti ëmbëlsoje me puthjet e tua.

 

Ku je e dashur? E dëgjon ofshamën time

përtej oqeanit? E kupton sa shumë më duhesh?

A e di se sa i thellë është durimi im.

A ka në erën që fryn një shpirt fluturak që të të sjellë

frymëmarrjen e rinisë sime të mekur? A ka

komunikim të fshehtë mes ëngjëjve

që dëshpërimi im të mbërrijë tek ty?

 

Ku je, ylli im i mrekullueshëm? Terri i jetës

më mbështolli në prehrin e vet. Më mundi hidhërimi.

Merre buzagazin tënd në qiell.

Do vijë e do më ngjallë!

Thithe aromën tënde në hapësirë! Do më japë kurajë!

 

Ku je ti, e dashur?

Oh sa e madhe qënka Dashuria!

E unë, sa i vogël!

 

Shqipëroi Arqile Garo. Janninë, prill 2014.

———————————————————————————————————

Rezultate imazhesh për Edgar Allan Poe

Edgar Allan Poe: Korbi

 

 

Dymbëdhjetë ora tregonte, mesnatë qënkej porsi sonte,

si përherë dreqi më çonte në ato të lashtat fletë.

Kur i humbur në dremitje mu bë ndjeva një trokitje

se dikush derës i binte, me një druajtje të lehtë.

Ndonjë mik do jetë, mendova, ndaj troket e rri e pret,

ndryshe s’ ka se si të jetë.

 

Ah, s’ u thashë që binte borë, bënte ngricë, ishte dhjetor,

e në vatër prush’ i gjorë, lodërzonte si vegim.

Nata trurin ma trazonte, shpresë e marrë më ngushëllonte,

se do gjeja nëpër libra prapë Lenorën, shpirtin tim.

Vajzën, që tani veç ëngjëjt e qarkojnë me adhurim

e këtu la veç trishtim.
U drodh perdja prej mëndafshi, befas më përfshiu afshi,

oh, uroj që mos e pafshi, llahtarinë kur të mbërthen,

e me zë të lartë po flisja, frikën doja të degdisja,

-Vizitor do jetë, i vonët, që dot zilen nuk e gjen,

i pa gjumë si puna ime, që për muhabet po vjen.

Po, kjo është or derdimen!-

 

Shpirti fort m’ u gjallërua, rrahj’ e zemrës m’ u qetua.

-Mik, bërtita, burrë a grua, kërkoj ndjesë që po vonoj.

Nëpër libra isha zhytur, ndoshta gjysëm i dremitur,

nuk dëgjova ashtu mbytur tek trokisnit kësisoj.-

Me nxitim e hapa derën e ngrë sytë që të shikoj,

po veç natës gjë s’ dëgjoj.

 

Errësirën me sy shpoja, i ngurosur belbëzoja,

s’ është çudi që mu mor goja tek mendoja s’di se çfarë.

Qetësia më qarkonte ndërsa ora po kalonte,

kur një zë si të më zgjonte: – Lenorë! – thirri me të qarë.

-Leonorë! – klitha pa dashje, por ma ktheu jehona zvarrë,

dhe unë, mbeta  si qyqar.

 

Kthehem brënda i mërzitur, shpirt trazuar i drobitur,

ndërkohë vesh’ i raskapitur zë e ndjen trokitje prapë.

-Oh, trokasin në dritare, si s’ më vajti mendja fare,

haj ta zgjidh tërë këtë marre, desh u bëra për sevap,

s’ i duroj më k’ to mistere, mos përto e shko një vrap,

mos fryn era nëpër natë.

 

Hap kanatin e penxheres e mbetem pa zë, o njërës,

tek vështroj ngjitur pas derës, si një korb hyn në sallon.

Kortezia nuk i duhet, e nga unë fare nuk druhet,

thuaj se kurgjë nuk luhet, ku të prëhet veç kërkon.

E mbërthehet përmbi bustin e Paladës që ndriçon.

Rri aty e më vështron.

 

E po u çlirova, qesha, mushkëritë me ajër ngjesha,

nga gjoksi më iku pesha, mora veten, domosdo!

-Or mik, kur ta prenë qeleshen, të përbuzën, të përqeshën,

zog që mbrojte perëndeshën, nëpër terr tani ç’ farë do,

po ke emër, jam i ngeshëm, pa  ma thuaj, ma trego!

E më gjegjet! – Kurrë më, jo!

 

Batuta në buzë më ngriu, sa dëgjova zë njeriu,

se kur foli pendëziu, mbeta pezull, pa mendo!

Se vërtet ndodh mrekullia, e gojëshqyer nga habia,

këtë natë me sytë e mia, rri e shoh, në daç beso,

përmbi supet e Paladës korbi fol e unë dëgjo,

tek më çirret: – Kurrë më, jo!

 

Ndoshta thotë emrin e tija, thashë me vete, nga ta dija,

a ndoshta e ka nga pija,  ngatërron atë ç’ ka do.

Por ai nga busti s’ luan, ngjan sikur në mendje bluan,

e qetësoj: – sakën se vuan, paskam vend, mos u rëndo,

në agim sapo të nisesh, udhë të mbarë e na kujto!

Më përgjigjet! – Kurrë më, jo!

 

Të vërtetën, u tmerrova për së dyti, kur dëgjova,

-por kaq vetëm di, mendova, dhe e thotë sido kudo.

Ndoshta një nga ish pronarët vdiq e ky dëgjoi të qarët,

kur e vajtonin qyqarët, e si brengë që shkon ngado,

iu rrënjos në shpirt të gjorit, bëjnë vaki edhe këto,

e i mbeti: – Kurrë më, jo!

 

Pa iu shmanga pikëllimit, thashë ti jap udhë mirëkuptimit,

vë karriken karshi trimit, e i them vetes: fillo!

Po sa bëj të ulem shtruar, mendja një të fluturuar

e më thotë fort e dyzuar, përqëndroju!.. pa mendo!

Ky refren i dëshpëruar  pse të ndjek ty vallë, ngado?

Pse thotë korbi : – Kurrë më, jo?!

 

Eshtë mister, është gjë a gjëzë, a mesazh nga vdekj’ e zezë?

Errësohem si varrezë, tek e ndjek turbull me vrik

edhe kthej kokën papritur, tek jasteku i saj i ndritur,

me një  ngashërim të mbytur, një gulçim që ngec në grykë,

mbi kadifen manushaqe lot i hidhur, dhembje thikë!

Therr kujtimi i saj, or mik!

 

Dhe atëhere ndjej rreth meje, erë livani në frymë reje,

një buçimë, gërhimë rrufeje më qarkon me tym hyjnor.

-O i mjerë, veten qetova, zënë e Zotit e dëgjova,

serafimë të çon si sprova të të mbajnë sonte përdorë,

ngrehu, nisu, bëju gati, harro zonjëzën Lenorë.

– Kurrë më, jo! – thotë ai horr.

 

-Hej profet, them i dalldisur, por sa je demon i stisur,

qe vetë djalli ka ujdisur të më vish ng’ ajo skëterrë,

e mbi tokën e shkretuar, të braktisur, të mjeruar,

në shtëpinë nga djajtë pushtuar, plot fantazma, hije, tmerr.

Do gjej tokën e premtuar, ngushëllim atje në ferr?

– Kurrë më, jo! – përgjigjen nxjerr.

 

-O profet, nxirë me katran, s’ di çfarë je, zog a shejtan!
Ti që errësirën çan, në të ftohtë e në thëllim,

në Eden në ato pyje, do ti shoh dy sytë si yje,

veç këtë sikur të dije, të ma thoje miku im,

virgjëreshën që veç ëngjëjt e rrethojnë me përdëllim?!

– Kurrë më, jo! – thotë me përçmim.

 

-Pa m’u zhduk, ik nga ke ardhur, m’u qërro ende pa zbardhur,

shpend i humbur e i mardhur, n’ atë ferr nga dole shko!

Asnjë pendë këtu mos mbetet, para se nata të tretet,

të të kenë përpirë tërmetet, e të shuhen dhe ato!

Ler Paladën e Athinës,  të urren e nuk të do!

Dhe përgjigjia: – Kurrë më, jo!

 

Që at’herë, aty, mbërthyer, korb i zi e i urryer,

mbi mermerin i zhgërryer tek hyjnesha vezullon,

me shikim të turbulluar, hijë e tij e stërrmallkuar,

si lubi më ka pushtuar e më ndrydh, më shpartallon,

oh, ky shpirt i skllavëruar që nuk zgjidhet dot, gjëmon!

K’ tu do mbetet përgjithmonë!

 

Shqipëroi Arqile Garo. Janninë, shtator 2013.

———————————————————————————————————

Rezultate imazhesh për Çarls Bukovski

 

Çarls Bukovski: Një nevojë e kobshme

 

 

Ca njerëz

e kanë të domosdoshme të

ndihen fatkeqë.

Do apo nuk do ti, ata do ta gjejnë

fatkeqësinë.

Sido që ta bjerë puna,

ata do shfrytëzojnë momentin

për të vënë në dukje

qoftë edhe gabimin më të vogël,

mangësinë më të papërfillshme.

 

E pastaj, të mbushur me urrejtje

e hak – për – marrje

nuk e kuptojnë se

është kaq e pakët

koha

për sejcilin prej nesh

në këtë jetë

të çuditshme që të arrijmë

të kompletohemi?

 

Edhe se duke shpërdoruar

jetën tonë

në këtë mënyrë

është pothuaj e pafalshme?

 

Dhe se

nuk ekziston

asnjëherë

mundësia

që të marrim mbrapsht

gjithçka që

do humbasim

kësisoj,

përgjithmonë?

 

 

Shqipëroi nga versioni helen Arqile Garo. Janninë, nëntor 2014.

 

Çarls Bukovski: Apologji

 

 

Të tjera ditë të humbura,

ditë të shkëlyera.

Ditë të avulluara.

Plot ditë të bëra harram,

ditë të çuara kot,

ditë të rrahura,

të cunguara.

 

Por puna është se

shuma e ditëve

na bën një jetë,

jetën time.

 

Jam ngulur këtu.

Shtatëdhjetë e tre vjeçar.

Duke e ditur që u gënjeva.

I bëra lesh e li.

 

Gërvëlis dhëmbët

me një kruajtëse

thyhet.

 

Si tren mallrash që nuk e dëgjon për sa

i ke kthyer shpinën.

 

 

Shqipëroi nga versioni helen Arqile Garo. Janninë, nëntor 2014

 

 

Please follow and like us: