Cikël poetik nga Sadik Bejko
Ora 24
Akrepat e patën shëtitur orën
Tejetej. Ja, po e prisnin ditën
Si gërshërët gjethen nga dega.
Ca zëra:
Ku, ku je? më thërrisnin.
Lëvarur isha te bryma a te rrapet
Te thëllimi që shtie gjethet
e rrjep gëzofin e bishave.
Tek shuhen gjurmë ujku mbi borë
Ku lëkurat zhvokshen nga trungjet
E nga shpina e gjarpërinjve.
Mpiksja e ujit në akull, mpiksja e ditës
në muzg, aq tejdukshëm,
më patën tëhollur si brumin në petë.
Ku, ku je? thërrisnin.
Tegela gjalmi të natës
me gjilpërën e brymës
më qepën, mbyllur në gjethe,
Ndër rrathë përbrenda trungut,
Në rrjetë zifti vrimash të zeza…
…një eklips gjysmë hëne në kokë
(Ku, ku je?)
… e dot s’përgjigjesha.
Ujku
Te mali, te mjegullat, te dimrat,
ndër ujq që netëve ulërijnë,
Kam radhën: vë kujën.
Jam unë ujku tani.
Larg nga bijtë,
nga kapronj e mëshqerra
në flakë të squfurt rrufeje, në uri
netëve, ulërij.
Ngulur pyllit si gjilpërë,
ulërima (si unë) veshët lart,
bishtin në shalë,
shket rrafsh pyllit në brymë,
U u u u…!
zbret hejeve të akullit
te dhoma me zjarr
i futet fëmijës në gjumë.
Ai në lebeti: ati im,
Ujku, ujku, ku je ati im?
Pas vitesh ky fëmija,
(s’e harron atë natë),
I thinjur si një pyll me borë,
në mungesë, në hungërimë
në mug, mjegulli,
Ulërin.
Ka radhën
tani ujku është ai.
Ditëve
Kujën time ka të ngulur në grykë –
nuk e dëgjon njeri.
Natën (ati im, ati im)
si në fëmijëri
pa zë këlthet: po ku je, ati im?
Hapësirat para i kyçen në cingërimë.
Lart te mali, te mjegullat
Një tjetër ulërimë…
…nën dhunën e dritës
Herë-herë shoh ëndërr
një bibliotekë ndryrë nëntokë.
Nga një tërmet
nuk ia gjen dot hyrjen,
skedat, raftet, librat.
Truri një njollë, një varrë
në bulbin e zambakut të shkëmbit
terur rendi i librave, i kujtesës,
oraret, largësitë shkrirë.
ca fije të përçojnë në plasa dheu
nën flokët e kafkës krisur, çarë.
Korja e trurit
a syri i përplasur
prodhojnë njolla,
mbi ekran pika gjaku,
dhe vallëzojnë
mbi gojë trarësh të kalbur
drejtuar në hone.
Dhuna e ditës në periferi të rrethit
fshik e verbon hijet
me milingonat rendin
të gjejnë vrimën nën tokë
jashtë stuhisë.
Trandja e tërmetit,
përçartja e tij përmbysëse
nuk qe freski për bulbe, për lëngje, jetë.
pika nate, thyerje, plagë,
as qartësi, as kthjellim.
I mbahem territ,
rrethit blu ku syri bëhet pikë e vrimë
me jashtësitë tashmë shtypur e shfytyruar
si nën tornado.
kufinjtë e vijëzimet e botës
pelte, pluhurimë,
tog pluhuri me imazhe.
Në bërthamë të errësirës,
veç mesi,
qendra me pak dritë…
një njollëz.
Përtej
pikës së mortit
kushedi ç’largësi shkartisen, vidhisen;
vallë dhe ti
fari i terreve në shkëmbin e molit
nën këmbë tornadoje
nën thundra elefantësh në rendje?
Dil
dil nga
gjurmë elefantësh që më rendin në tru
merr e gjej kohën tënde,
jetën,
dhuratë nga hyjnitë, thonë.
Blanat pa vijëzime, të kipsit tim, hije muzgu,
atje tej zgjatur,
i vesh si rroben çdo mëngjes
e mbart si kufomën nëpër dritë
shtyhem pas
prej dhunës së dritës në periferi të terrta.
Mos më lexo në mbrëmje, Magdaliní!
Bashkë me të kryqëzuan dy vjedhës…
Nën qiell pus fundon Tirana. Ngrijnë
lulekumbullat tek bëjnë të çelin.
Dimri, penduar që ende s’ka marrë hak,
bën të ikë e rikthehet më i vrazhdë.
Trishtuar jam, Sulamith, ajmé Magdaliní,
kënga ime e këngës… mbretëria ime…
turtujt pa qiell, pa zë, pa thërrmi.
Te udha… një njeri po e mbillnin në dhe,
Ofshet e tij ende dëgjoheshin mbi tokë.
E rrihnin sipër dheun me shputat e këmbëve
ta fundonin me thellë se kufomën.
E ky dimër, shkon e kthen me një peng,
(në mbrëmje, jo, mos më lexo Magdaliní).
ajër i therur… acar, zogj me akuj në sqep.
E mbillin, po atë njeriun s’e dashka dheu.
Të gjallë e hedhka, tej jashtë truallit
jashtë hapave të atyre që e shkelnin,
Ai njeriu e përbuzka dheun.
Sulamith, lexomë kur të them të dua.
… jo në mbrëmje, Magdaliní. Pa plang jam,
akullin strehë ndaj, tok me hajdutë rruge.
Njëmijë, dymijë vjet ajo kufoma si ujk
Ndal e zmbraps dhe hedh në humnerë
rrasën e vdekjes. Mbi ata sipër ngjallet,
me vdekje vdekjen e shkel.
Nuk do ta gjesh te shpella, Magdaliní.
As mua. Në vrimat e gozhdëve
që më nguli dimri, nuk do futësh gishtin.
Nesër lulebajame do shkunden nga degët.
…do të shkundet nga akujt dhe endacaku
Me verën e natës i dehur, me një thes
Lulebajamesh nën xhaketë fshehur.