Mars 2009/Intervistë me poetin Ali Podrimja

 

Blue Sky: Cila kohë është koha e fillimit të shkrimeve?

Ali Podrimja: Kam filluar të shkruaj që në vitet e ’60-ta. Poezinë e parë e kam botuar në revistën letrare “Jeta e re”, në numrin 4 të saj, në vitin 1957. Por, puna ime më e dendur dhe që ishte më e vrullshme, fillon nga vitet ’60. Atëherë isha nxënës i gjimnazit të Gjakovës dhe më kujtohet si sot, pas disa numrave që ishin botuar të “Jeta e re”, që mbarte Esad Mekuli, që unë e kam quajtur në shkrimet e mia diskursive edhe “Engjulli im mbrojtës”, më luti të dërgojë një poemë për Kosovën. Unë veq e kisha shkruar poemën, e cila kishte hasur në keqkuptim te organet e pushtetit të atëhershëm. Dhe kështu, ata i kishte kapur tmerri shkaku i një vargu, i cili gjendet në poemë, “Kosova është gjaku im që nuk falet”. Do të thotë, para 50 vjetëve e kisha thënë këtë varg dhe si nxënës isha bërë problem për shtetin e atëhershëm. Prandaj, atë kohë, vështirë se do ta harrojë ndonjëhërë, sepse ishte me shumë të papritura.

Blue Sky: Me ç’farë problemesh u ballafaquat për shkak të shkrimeve të juaja në atë kohë?

Ali Podrimja: Problemi kryesor ishte poema por, pas poemës kisha botuar edhe disa poezi të tjera. Posaçërish problem më kishte sjellur edhe poezia “Bukuria”. Për këtë poezi më thonin, kush është ai fqiu yt që ende nuk e ke takuar? Në atë poezi kisha një varg që thoja “Zgjata dorën ta këpus lulen, mos, më tha fqiu im”. Fjala ishte për bukurinë dhe mirësinë në jetë por, ata (pushteti i atëhershëm) e kuptonin krejt ndryshe. Ata e kuptonin nga rrafshi politik dhe më thonin se, ke menduar për Shqipërinë. Unë nuk mund të thosha së është ashtu sepse mund të dënohesha ashtu siç kishin paraparë ata. Mirëpo, mëgjithatë, mua më përjashtuan nga gjimnazi dhe unë u detyrova që privatisht ta mbaroj gjimnazin “Hajdar Dushi”, në Gjakovë. Drejtori im i shkollës, ishte Ibrahim Zherka, i cili ka qenë një njeri zotëri, historian dhe njeri diplomat.. Më bëhej se ai më lexonte në sy dhe përgjigjet  e mia, atij i pëlqenin. Atij i pëlqente që unë dëshiroja t’ju bishtnoj gjërave më të këqija. Posaçërisht ishte ra në hall Esad Mekuli, sepse Komiteti Krahinor i atëhershëm e kishin ftuar në bisedë informative dhe e kishin pyetur për poezinë time. I kishin thënë, çka është kjo poezi, çka është ky varg “Kosova është gjaku im që nuk falet”, sa vjet i ka ai poet që e ka shkruar….? Esadi, ishte përgjigjur se është djalë i ri dhe kishte treguar që jam gjimnazist. Mirëpo, komiteti në atë kohë, kishte thënë se ky poet nuk mund të jetë gjimnazist dhe se nëse është kështu, ai gjimnazist, nuk meriton që ta vazhdojë shkollën më tutje. Ai qenka njeri i revoltuar, rrebel etj.etj. Pas atyre bisedave, Esadi arrrin në Gjakovë dhe gati sa nuk qante. Unë i kërkova falje dhe i thashë, më fal baca Esad, unë ashtu e shoh dhe mendoj se “Kosova është gjaku im që nuk falet”. Të tjerët mund të thonë që Kosova nuk është gjaku i tyre, por gjaku im është. Ai filloi të shqetësohet dhe më tha: a e di ti që edhe këtë dritare që e kemi mund të na mbyllin? Mendonte për revistën “Jeta e re”, shkaku i kësaj poezie, shkaku i këtij vargu. Unë  e  pyeta Esadin se ç’farë duhej të bëja unë. Ai më tha, nëse më dëgjon, nëse më kupton dhe nëse dëshiron që “Jeta e re” të mos mbyllet, a bën ta shkruash një vjershë për Titon? Unë buzëqesha dhe i thashë: baca Esad, unë nuk kam qenë në luftë dhe as që jam takuar me Titon. Nuk e di as çka të shkruaj. Ai më tha, se do të jetë mirë edhe për ty dhe se do të shërbejë poezia për Titon ty edhe si mbrojtje. Më kujtohet, se me të ishte edhe Nehat Islami. Nehatin e donte shumë dhe të dy bashkë, kishin ardhur të unë në Gjakovë, me qëllim që të më bindnin që të shkruaja një poezi për Titon. Ju thashë se nuk di ta shkruaj atë poezi. Esad Mekuli më tha, shkruaj ti tre – katër rreshta, e unë i rregulloj. I thashë së atëherë nuk është poezia e ime. Më tha të lutem, ose duhet ta shkruash një poezi për Titon, ose përndryshe po duan të na mbyllin revistën “Jeta e re”. Atëherë ishte gjallë Dushan Mugosha. Në atë kohë, dëgjoheshin ngapak edhe shqiptarët por, ai i kishte nën komandë të gjithë. Baca Esad, nga ai kërcënohej por unë bacës Esad i thashë për besë nuk di të shkruaj poezi për Titon, por ai më tha së për hatrin tim, duhet ta shkruash. U binda dhe e shkrova poezinë, por jo aq të gjatë. Dhe ai më tha se do t’ia vënte titullin vet. I thashë, pasiqë ndodhi kjo punë më poemën time dhe pasi dëshiron që unë të mos jem shkaktar për mbylljen e revistës “Jeta e re”, po e vë në peshojë edhe nderin tim dhe i thashë se unë nuk mund t’i shoh lotët e tu. Më tha mirë dhe kështu do të bëjmë. Mirëpo, ajo poezi në gjuhën shqipe kishte kaluar shumë mirë dhe udhëheqësit shqiptarë thonin për mua se ky qenka djalë i mirë, ne i paskemi ra në qafë etj, etj. Por, poezia ime, përkthehet në gjuhën serbe, me rastin e ditëlindjes së presidentit të atherëshëm të Jugosllavisë, Titos. Ata duhej patjetër të shihin se çka kanë shkruar shqiptarët, sllovenët, kroatët, maqedonët etj, dhe e bëjnë një antologji. Në atë antologji, e përkthejnë edhe poezinë time. Në atë antologji, poezi për Titon kishte nga të gjithë poetët e Kosovës, duke u nisur nga Enver Gjergjeku, Rrahman Dedaj, e nga të gjithë sepse koha ishte e tillë dhe nuk mund t’i bishtnjoje punës atëherë sepse në atë kohë, themelohej edhe Universiteti, krijohej edhe Akademia e shumë institucione tjera, e të vinte turp të pengush, andaj është dashur që në njëfarë mënyre, të bësh lojë edhe me fatin tënd edhe me fatin e shoqërisë. Dhe, e marrin atë poezinë time për Titon, e analizojnë dhe përsëri thonë se, ky njeri është tallur me neve sepse në poezi e ka vargun “Trimi im”. Kur i drejtohesh dikujt me “Trimi im”, është pezhurativ dhe ata thonë se ky i thotë Titos “Trimi im”. Sekretari i Fadil Hoxhës më thotë, na trego pse e ke shkruar këtë poezi dhe këtë varg?! Unë i pata thënë, i kam thënë trimi im asgjë tjetër. Ai më thotë jo, ky varg është shkruar në mënyrë pezhurative. Unë iu përgjigja jo, jo. Unë kam menduar se është trimi im dhe asgjë tjetër. Dhe me kaq u mbyll ai proces rreth asaj poezie. Mirëpo, Esadin, vërtetë e kam pasur një engjëll mbrojtës sepse ai më ka mbrojtur shumë shpesh dhe vërtetë më ka ndihmuar shumë. Unë, para se të merresha me shkrime, merresha me sport. Isha notues, një ndër më të njohurit, jo vetëm në Kosovë, por edhe jashtë Kosovës. Por, unë rastësisht kam hyrë në letërsi. Një mik i imi shkruante poezi dhe ai vinte të më shoh mua kur kërceja nga shkëminjtë e lartë, nga lartësitë e mëdha. Një ditë më thotë se po shkruaj poezi, unë i thashë mirë edhe unë një ditë do të shkruaj poezi. Dhe ashtu ndodhi. Ishte ajo poezia ime e parë që e botova në “Jetën e re”, në numrin 4, në vitin 1957.

Blue Sky: Deri tani na treguat për problemet që i keni pasur në të kaluarën për shkak të krijimtarisë tuaj. A mund të keni probleme edhe tani p.sh me poezinë “Zero” që e keni shkruar në vitin 2004, meqenëse edhe kjo poezi është për korrupcionin?

Ali Podrimja: Krijuesi është turp të hesht para korrupsionit. Është turp të hesht para injorancës dhe para të keqes, që mund ta kaplojë shoqërinë. Kam përshtypjen, që ai sindromi i Shqipërisë, ka kaluar edhe tek ne. Mua më kujtohet edhe ajo koha e Fadil Hoxhës, i cili arriti të jetë edhe kryetar i ish Jugosllavisë, mirëpo unë atë e kam parë rrugëve të Prishtinës e të Gjakovës. Ai vinte me një makinë të thjeshtë, që sot me qindra njerëz në Kosovë i kanë. Ai vinte edhe pa truproje, si qytetarë i thjeshtë. Ai hynte nëpër shkolla, vizitonte institucione të ndryshme në këmbë, pa u friguar nga askush dhe nga asgjë. E tani diçka tjetër ka. Tani neve, na kanë kapluar këto “Zerot”, e ato zero në realitet, mund të ishin kafshatë e shumë njerëzve të varfër. Nuk ka asnjë funksionar sot, nga më i vogli e deri tek ai më i madhi, që nuk i ka disa makina. Ato makina janë bërë tmerr për opinionin, që çdo ditë enden me duar në xhepa. E kjo është e turpshme. Mirëpo, krijuesi duhet ta luftojë këtë, duhet t’u tregojë njerëzve, kur një popull siç jemi ne, ende kërkon veten, kur një shoqëri ende bredh në një hapësirë ballkanike dhe ende nuk e ka marrë veten në dorë, e jo të tregohesh një shoqëri e pasur, kur je një shoqëri e varfër. Shikoni vetëm sa universitete private janë ndërtuar këtu, e ndërtimi i gjërave private ka vetëm qëllim përfitimin, e asgjë tjetër. Studentët më të dobët janë nëpër universitete private. Por edhe profesorët në univeritetin shtetëror, janë të hutuar sepse ngasin edhe nëpër universitete private, në të gjitha anët sepse ngasin për përfitime. Unë shoh shumë intelektual që janë në nivel e që kanë emër por, ata nuk bëjnë ashtu, sepse turpërohen pikësëpari nga familja e vet dhe nga vetë populli.

Blue Sky: Zotëri, Podrimja! Jeni autor i shumë vëllimeve poetike. E gjithë krijimtaria juaj e mirëfilltë ka bërë që ju të konsideroheni si poeti ynë kombëtar. Ç’farë do të thotë kjo për juve?

Ali Podrimja: Në letërsinë shqipe, ka shumë poetë të mirë, madje ka poetë të mirë, të cilët do të dëshironte t’i kishte çdo metropol i botës. Ja, para disa ditëve, miku im Fatos Arapi, u nderua edhe me çmimin “Kurora e artë”, të Strugës. Por, ajo “Kurora e Artë” e Strugës, është dashur t’i ndahej shumë më herët poetëve shqiptarë. Ndoshta qysh kur ishte gjallë Lasgush Poradeci. Mirëpo, këta fqinjët tanë të Jugut, gjithmonë janë friguar nga hija jonë, nga fjala jonë, nga libri ynë. Nuk e di me radhë cili është Fatos Arapi që u nderua me këtë çmim, por është tepër vonë që i është dhënë një krijuesi shqiptar. Mua më habit kjo vonesë. Më habit sepse poezia shqipe e ka merituar qysh moti. Unë e di një shembull, kur në vitin 1968, romanin “Gjenerali i ushtrisë së vdekur” të Ismail Kadaresë, Esad Mekuli e kishte përkthyer në gjuhën serbokroate. Pas një viti, një shtëpi botuese e njohur e Beogradit, e riboton. Ai libër i bie Miroslav Kërlezhës në dorë. Kërlezha e merr dhe e lexon. Bordi i Strugës, vendosin që Kërlezhën ta nderojnë me çmimin “Kurora e artë”, qysh në vitet ’70-të. Në mesin e tyre ka qenë edhe një poet, që është miku ynë, por që është edhe me rrënjë tona. Ai është Mateo Matevski. Ata shkojnë në Zagreb tek Miroslav Kërlezha dhe i thonë: “Z. Kërlezha, ne kemi ardhur sepse duam të të propozojmë për çmimin “Kurora e artë” të Strugës”. Në tavolinë e shohin se ai e ka librin e Kadaresë “Gjenerali i ushtrisë së vdekur”. Ai buzëqesh dhe thotë se jam duke lexuar këtë roman, duket se është i vogël për nga vëllimi, por është tepër i madh me mesazhe dhe është nga një autor i ri. Kadareja, atëherë kishte 30 e ca vjet, dhe thotë se do të ishte mirë që ju ta nderoni me këtë çmimim këtë të ri, dm.th. Kadarenë. Thotë se ai ka edhe poezi dhe një përmbledhje e tij është përkthyer edhe në gjuhën ruse. Kadareja kishte mbaruar atëherë universitetin “Gorki” për Letërsi. Mirëpo, ata nuk ia japin çmimin Kadaresë. Pra, frika ndaj fjalës sonë, ndaj krijuesit shqiptar dhe librit shqiptar, ka qenë e hershme. Kjo shihet edhe nga botimet  e pakta që janë në Maqedoni, nga autorët shqiptarë, sepse nuk kanë shtëpi botuese, nuk kanë revista letrare, fletushka letrare, ashtu siç nuk kemi edhe ne. Do të thotë, se edhe ne kemi rënë në fund të pusit. Nuk është më “Rilindja”, që ishte ndër shtëpitë botuese më të mëdha në Ballkan dhe që gëzonte epitete më të mëdha edhe nga të huajt. Nuk është më as gazeta “Rilindja”, e cila i kishte tirazhin deri në 200 mijë kopje. Pra ne, ndoshta në mënyrë të pavetëdishjme, i kemi rrënuar institucionet tona, që kanë qenë kombëtare. Një budalla i ministrisë më pati thënë: ne do t’i mbyllin sepse ato kanë qenë organe të komunistëve mirëpo, ai fatkeqësisht ishte i vendosur në një zyre që më parë kishte qenë Komiteti i Komunistëve të Kosovës. Por ai ishte budalla dhe unë i thashë: “more zotëri, ti ndoshta vetë tani je ulur në karrigën e Dushan Mugoshës, e tani ti thua se është dashtë të mbyllet Rilindja, e duhet të bëjmë kështu e ashtu, është turp i thashë”. Mirëpo turpi ishte i atyre që e kishin emëruar që ai të jetë aty. E ky është mjerimi.  

Blue Sky: UÇK-ja, e ka pasur për betim vargun tuaj “ Kosova është gjaku im që nuk falet”. Si e ndieni veten për këtë nder?

Ali Podrimja: Për mua ky ka qenë nder sepse shumë nga ata të rinjë që dolën nëpër male dhe kapën pushkët për ta mbrojtur dinjitetin dhe Kosovën, i kam njohur. Ata më patën treguar, por më vonë më patën treguar edhe disa komandantë, që kanë qenë udhëheqës të tyre. Për mua është interesant edhe një rast në Tiranë, ku ishte mbajtur një demonstratë e madhe në vitin 1998, për lirinë e popullit të Kosovës. Dritëro Agolli, siç e ka zakon ai me atë humorin e vet, më tha, Ali na ke bërë telashe. E pyeta për çka? Më tha, qindra vetë e kanë mbajtur vargun tënd lartë dhe kanë bërtitur, “Kosova, është gjaku im që nuk falet”. Unë i thashë se nuk kanë bërë gabim, mirë kanë bërë. Edhe i thashë, ky është nder për mua. Edhe ky varg i imi që ka qenë për betim të luftëtarëve të UÇK-së, është nder për mua. Kështu iu ka ndodhur edhe shumë poetëve tjerë p.sh poetëve të Rilindjes. Kur kanë dalur çetat e luftëtarëve kundër regjimit otoman apo fashist, ata kanë pasur ndonjë varg të ndonjë poeti, i cili i ka lidhur qoftë për popull, qoftë për liri, qoftë për idealin e tyre. 

Blue Sky: Në cilësinë e poetit kombëtar, ju e keni përfaqësuar poezinë kosovare nëpër festivale të ndryshme. Një ndër këto festivale ka qenë edhe Festivali Interkontinental i Artit dhe Letërsisë, që u mbajtë para dy viteve në Romë të Italisë. Cili ishte roli i juaj, në këtë festival?

Ali Podrimja: Unë kam qenë në shumë manifestime të tilla dhe kam pasur shumë takime me poetë.. Në takime të tilla, çdo krijues mund të kontribojë për çështjen shqiptare. Mund të kontribojë për shumëçka, mirëpo, takimet e Mediteranit janë ndër takimet më të mëdha që mbahen çdo vit në Evropë. Aty kanë marrë pjesë edhe miqtë e mi, Fatos Arapi, Agron Tufa, Visar Zhiti etj. Më ftuan dhe unë shkova..

Blue Sky: Kishit thirrje direkte nga Roma?

Po direkte. Mirëpo, ishte shumë qesharake për mua, që në ato takime ishte edhe nobelisti kinez, për të cilin unë kisha shkruar shumë keq.. Inatosesha se si një krijues kinez, që nuk kisha dëgjuar kurrë për të, ishte nderuar nga Stokholmi me çmimin Nobel. Dhe duhet ditur se secili intelektual duhet ta mbrojë intelektualin e vet, e jo t’i shkel vlerat e veta. D.m.th është e trupshme. Unë edhe sot kur i shoh intelektualët që grinden mes vete, mua me vjen turp sepse ne secili kontribojmë në mënyrën tonë për çështjen kombëtare, për kulturën kombëtare dhe për afirmimin tonë. Ato takime kanë rëndësi shumë të madhe për afirmimin e secilës kulturë, të secilës letërsi. Kryesisht aty tubohen letërsitë e Mesdheut, mirëpo ftohen edhe poetë nga Kina, nga Vietnami, nga Australia, nga Amerika. Unë vitin e kaluar isha për herë të dytë. Isha i ftuar se doli libri im në italisht dhe u mbajt promovimi. Me rastin e promovimti të librit tim, erdhën edhe disa intervista por momenti më i rëndësishëm në ato takime sa isha unë, ishte edhe ekspozita e gjenocidit në Kosovë, të cilën e kishe realizuar Nysret Pllana. Reagimet filluan nga të gjitha anët, e posaçërisht reagimet e shumta ishin nga ambasada e Serbisë. Kjo ambasadë bënte sharje të ndryshme, duke reaguar përmes shtypit dhe duke thënë se si lejoni të hapet një ekspozitë e tillë dhe si ftoni poetë që ne i njohim si nacionalistë. Nuk është nacionalizëm nëse unë e mbroj identitetin tim. Nacionalist është, kur njeriu i shan të tjerët. Unë nuk njoh shkrimtarë pas Fishtës, që i ka shajtur popujt e tjerë. Përkundrazi, ata e shfaqin mllefin ndaj regjimit serb, por popullin serbë, nuk e kemi sharë asnjëherë. E kemi sharë politikën serbe, gjenocidin serb, thikën e tyre, tmerrin që e kanë bërë ndaj shqiptarëve. Dhe kjo është e drejtë. Si mund të përkrahet gjenocidi që u bë në Kosovë apo në Bosnjë, po të mos e ngritnim zërin dhe të barikadoheshim me popullin dhe me UÇK-në, që doli në male. Pra, kishte ardhur thika në asht dhe artikulimi jo vetëm i poetëve, por edhe i krijuesve të tjerë e deri te gazetarët, ishte në një vijë.  

Blue Sky: A do të mund të organizohej në Kosovë një festival i poezisë çfarë është Festivali Interkontinantal i Artit dhe Letërsisë në Romë?

Ali Podrimja: Ne kemi pasur Mitingun e Poezisë që është mbajtur afër 50 vjet në Gjakovë dhe mbahet ende. Por, krijuesit filluan të grinden me veti. Ka mbetur Lidhja e Shkrimtarëve të Kosovës por u formua edhe Pen Qendra e Kosovës. Realisht, organizator i Mitingut të Poezisë në Gjakovë ka qenë Klubi Letrar “Gjon Nikollë Kazazi”. Atëherë Gjakova ishte shumë e fortë ekonomikisht dhe Gjakova e financonte, mirëpo e ndihmonte edhe Ministria për Kulturë. Tani më duket se janë harxhuar fjalët në mesin e krijuesve, u harxhuan xhepat edhe pasuria për të mbajtur një manifestim të tillë. Tani vazhdimisht manifestimet tona duken të zbehta. Nuk të merrr malli edhe të marrësh pjesë sepse nuk e kanë atë bukurinë që e kanë pasur dikur. E mbaj mend që atë kohë vinin poetë jo vetëm nga Kosova e Shqipëria por edhe nga e tërë bota. E tani shkaku i mjeteve, nuk kemi mundësi t’i thërrasim. Tani mbledhen vetëm poetët e Kosovës, ata që dëshirojnë të shkojnë. Përndryshe jeta letrare në Kosovë, vjen vazhdimisht duke u varfëruar. Dhe kjo është një nga të zezat më të mëdha, që e ka plagusur letërsinë shqipe.

Blue Sky: Me 9 maj, në Gjakovë, do të mbahet Mitingu i 44 –të, i poezisë. A do të merrni ju pjesë?

Ali Podrimja: Unë nuk do të jem këtu, por mendoj se do të shkojë dikush nga kolegët e mi. Nuk e di çka të them për këtë miting të poezisë.. Mendoj se këtë manifestim e kanë dëmtuar më së shumti pasiqë nuk ia kanë lënë klubit “Gjon Nikollë Kazazi” që ta organizojë. Ky klub, më përpara i ka organizuar mbi 40 manifestime të tilla. Gjakova e ka pasur të vetmin manifestim kulturur me përmasa shtetërore të themi, që i ka organizuar. E tani, mu kur është shpallur pavarësia e Kosovës dhe kur Kosova duhet ta ketë një manifestim të tillë, ia morën klubit letrar “Gjon Nikollë Kazazi”, i cili vazhdimisht ka qenë në nivel.

Blue Sky: Ju jeni shpërblyer disa herë gjatë viteve të krijimtarisë suaj. Çfarë do të thotë për ju, marrja e një çmimi?

Ali Podrimja: Është një nder që më ka bërë shoqëria dhe kolegët e mi shkrimtarë. Në ato juritë që kanë qenë në Lidhdjen e Shkrimtarëve atëherë, kur ishte Hasan Mekuli, Azem shkreli, Rrahman Dedaj apo Esad Mekuli etj, atëherë gjendej krijuesi më i dalluar dhe ata vendosnin se kujt duhej t’i ndahej çmimi.. Është e vërtetë që i kam marrë disa shpërblime.

 Blue Sky: Në vitin 1999, nga PEN-i, gjerman, jeni shpërblyer me çmimin “Nikolas Linau”.

Ali Podrimja: Po. Nikolas Linau, ka qenë një poet gjerman, i lindur në Rumani, i cili kishte po të njejtin fat gati si unë. Kishte lindur në Rumani dhe kishte përjetuar ekzodin. Arrin në Gjermani, ku edhe ndalet përgjithmonë. Ai ishte nga ato pakicat gjermane që ishin në Vojvodinë, në Rumani, në Hungari dhe ai kthehet prapë te rrënja e vet. Ky poet, ka pasur një udhëtim tepër tragjik por edhe poezia e tij, është një ndër poezitë tepër interesante që është në letërsinë gjermane. Lasgush Poradeci, e ka çmuar shumë Nikolas Linaun. Në vitet ’60, Lasgushi përkthen në gjuhën shqipe një përmbledhje të poezive të Linaut dhe ia ofron shtëpisë botuese “Naim Frashëri” që ta botojë. E shikojnë redaktorë e recensentë dhe ia kthejnë librin e përkthyer Lasgushit, duke i thënë se ky poet nuk është interesant për neve sepse nuk qenka muskuloz. Lasgushi i pyet se si duhet të jetë Linau, kur ai ka vdekur para një gjysmë shekulli? Ata i thonë se ne nuk mund ta botojmë këtë libër sepse ky është poet pesimist, shumë tragjik dhe neve nuk na duhet. Neve na duhen, thonë ata, poetë të britmave.

Blue Sky: I kthehemi festivalit tjetër të poezisë që është tradicional. Pra, festivali i poezisë Poeteka që mbahet në Durrës. Ju keni qenë fitues i çmimit “Liburna”. Ç’farë mendimi keni për këtë festival tradicional.

Ali Podrimja: Me rastin e manifestmit të parë të “Poeteka”, ku merrnin pjesë shumë poetë dhe ku kishin ndarë disa çmime, një prej atyre çmimeve, më takoi edhe mua, pra çmimi “Liburna”.. Unë bëja shaka dhe iu thosha se unë tani e kam Liburnën dhe mundëm të shetis nëpër detin Adriatik, pasiqë gjendem në Durrës dhe Durrësi është i imi. Ishte një shpërblim, kuptohet pa të holla, ishte një punim i Luburnës që më dhuruan. Kurse, vitin e kaluar, në Shqipëri, e mora çmimin “Pena e argjendë”, për librin “Pikë e zezë në blu”. Poashtu edhe kolegu im Sabri Hamiti, mori çmim. Për herë të parë brenda një viti, dy poetë nga Kosova. Por para nesh ka qenë një poet që u nderua me çmimin e njejtë që ishte Azem Shkreli. Azem Shkreli, ishte një poet që për mua mbetet një ndër poetët më të mëdhejnjë, që ka letërsia shqipe. Azem Shkreli dhe Besim Bokshi, për mua mbeten poetët më të mëdhenjë që ka Kosova dhe Shqipëria.

Blue Sky: Sa jeni i kënaqur me Ministrinë e Kulturës, me atë që ju ofron shkrimtarëve?

Ali Podrimja: Ministria e Kulturës, mirë që ekziston dhe mirë që ka njerëz të kulturës aty, por Ministria e Kulturës duhet të ketë edhe mjete më shumë. Mjete më shumë sepse nëse kjo ministri nuk financon revista, nëse nuk financon fletushka letrare, nëse nuk financon manifestime të ndryshme letrare, nëse nuk i ofron  dhe i bashkon krijuesit, atëherë nuk është në funksion të kulturës. Kjo ministri, kurrë nuk ka pasur më pak para se tani. D.m.th, shumicën e mjeteve që i marrin ata, i shfrytëzojnë për të paguar personelin që punon aty. D.m.th. mjetet tjera që mbesin aty, janë të pakta për një zhvillim normal të kulturës në përgjithësi tek ne.  

Blue Sky: Sa jeni i kënaqur me poetët e rinj?

Ali Podrimja: As poetët e rinjë nuk kanë sot hapësirë ku mund të botojnë dhe ku mund të paraqiten për arsye se mungon shumëçka. Mua më vjen keq që shumica e poetëve të rinjë, bredh në margjina.. Nuk gjen vend sepse nuk i ofron shoqëria. Shoqëria është fajtore për këtë dhe shumëçka tjetër. Shoqëria duhet ta dijë se një popull duhet ta ketë një kulturë të madhe. Me atë kulturë, duhet t’i prijë edhe shumë programeve kombëtare dhe t’u prijë edhe shumë projekteve kombëtare. Nuk mund ta bëjnë një projekt kulturor njerëzit, që janë jashtë sferës së kulturës./Mars 2009/