NË PARKUN QË MBULUAN FLETËT

Në parkun që e mbuluan fletët,
Të dy ne ecnim qetësisht!
Pas shijes së saj ka shtruar vjeshta,
Qilim të verdhë, natyrisht!

Dhe ndoshta si një ëndërr e zbehtë,
Iu fanit një muzg i vonë!
Ky park që e kanë mbuluar fletët,
Ku pas kaq shekujsh ti po shkon…

Nga vagabondët me cigare,
Ti mos u tremb, e dashur, kot!
Imazhin tënd dinosaurët,
Shekuj më parë s’e shtypën dot!

Që ti të vije kaq e bukur,
Me ato flokë, me atë hap!
Toka të egrën klimë zbuti,
Dhe akullnajat ktheu mbrapsht!

Dhe s’kish se si të ndodhte ndryshe,
Të ndodhte ndryshe s’ kish se si!
U desh të zhdukeshin përbindëshat,
Që te kjo botë të vije ti….

ΙΣΜΑΗΛ ΚΑΝΤΑΡΕ: ΣΤΟ ΠΑΡΚΟ ΠΟΥ ΣΚΕΠΑΣΑΝ ΤΑ ΦΥΛΛΑ

Στο πάρκο, που σκεπασάνε τα φύλλα
περπατούσαμε και οι δυο ειρηνικά.
Το φθινόπωρο, όπως του αρέσει,
έστρωσε κίτρινο χαλί, φυσικά.

Και ίσως σαν όνειρο αμυδρό
το είδε αργά στο λυκόφως, κάποια στιγμή
το πάρκο τούτο στρωμένο φύλλα,
που, ύστερα από τόσο χρόνια, πατάς εσύ.

Μην φοβάσαι, αγάπη μ’ χωρίς αιτία,
από τους φαιδρούς με τα τσιγάρα απατεώνες.
Την εικόνα σου ούτε οι δεινόσαυροι
δεν κατάφεραν να πλήξουν στους αιώνες.

Για να έρθεις τόσο όμορφη εσύ
με αυτά τα μαλλιά, μ’ αυτό το βήμα
η γης απέτρεψε τους παγετώνες
και μαλάκωσε το άγριο κλίμα.

Και δεν μπορούσε να συμβεί αλλιώς,
αλλιώς δεν μπορούσε να συμβεί.
Χρειάστηκε να εξαφανιστούν τα άγρια θηρία
στον κόσμο τούτο να ’ρθείς εσύ!

Απόδοση: Σταύρος Γ. ΝΤΑΓΙΟΣ