Cikël poetik nga Mimoza Pulaj
Ëndrrave të mia
E kafshuar
në çdo semafor.
Me furi. Nga terri.
Jupiterit, lutjuni apo Saturnit
nga hënat e shumta që kanë
t’më dhurojnë një rreze.
Për shpresë.
Për të mos parë
dhembjet e tokës
kur dita -tokësore, dritë të mos jetë.
Mos më lini vetëm!
Mbi ballin tim buzët tuaja,
si nëna ime dikur.
Dhe është momenti: qënder cikloni.
Deri në zeron absolute!
Me ju. Në sy.
Lind në çdo moment
Një pikë mbi harkun e një ylberi.
Firmosur jo nga unë.Nga rrezja
dhe ujë qielli.
Se e dehur
në këtë rrotullim të ndritshëm
LIND NË ÇDO MOMENT.
I gjithë imi:
për të qeshur,
për të parë,
për të vuajtur.
Një puthje në mjegull: i fundit.
Në të,me të për të ikur.
Pranë një vargu
Regëtimat
e zemrës së marrë
provova
të liroja.
Nga ai trup shkronjash
ku si një kordë violine
në to
fjala dridhej.
Por nuk munda.
Të shqitem përsëri provova:
në duar mu dogj letra. Nga dhembja.
Ne agim
Vargje vjeshtake nuk janë.
Por i kuq buzësh i verdhë.
Nga ai i mbetur
në muzg.
Për dore
agimi e merr
për të shtyrë kufitë
e pafundësisë.
Buzëqesh dhe kur duhet të qajë.
Me zemër të shqyer. Pa tru.