Lidhjet e panjohura të Aristotelit me Aleksandrin e Madh
“Platoni dhe Aristoteli imagjinohen me veshje të mëdha pedante. Ata ishin njerëz të ndershëm dhe si të tjerët qeshnin me miqtë e tyre. Edhe kur argëtoheshin duke bërë ligjet dhe politikën e tyre, ata i bënë duke luajtur. Ishte pjesa më vogël filozofike dhe më pak seriozja e jetës së tyre, më filozofike ishte të jetoje në mënyrë të thjeshtë dhe të qetë”.
Paskal, “Pensées”.
Nga Prof. Dr. Gjergj Sinani
1.
Marrëdhënia e Aristotelit me Aleksandrin e Madh kanë përbërë një temë të mprehtë diskutimi që nga autorët e lashtësisë e deri në ditët tona. Përmes një eseje historiko – filozofike, kjo kumtesë synon të sjellë disa prej këtyre diskutimeve që nuk kanë të bëjnë me një marrëdhënie ndërmjet mësuesit dhe nxënësit, por edhe një marrëdhënie ndërmjet mjeshtrit më të madh të mendimit të lashtësisë me një sovran që ndikoi më shumë se kushdo në përhapjen e helenizmit nga Europa në Azi. Duke u bazuar në veprën e Diogjen Laercit dhe historianëve si Plutaku, Diodori i Siçilisë apo Arrieni, kjo ese synon më shumë në paraqitjen e diskutimeve që kanë ngritur këta autorë në mendimin historik dhe filozofik. Ndoshta Aristoteli gjeti te Aleksandri një nxënës më të denjë se ai kur Platoni dështoi ta gjente te Dionisi, siç theksonte Hegeli.
Dy personalitete, dy ngjarje të mëdha të antikitetit grek. I pari, një nga formuesit më të mëdhenj të të menduarit perëndimor, i dyti, përhapësi i kulturës helene nga Europa në Azi. Në të njëjtën kohë jeta dhe vepra e tyre është mbushur me aq shumë legjenda dhe fantazi, të cilat kanë ngjallur shumë pyetje dhe diskutime, sa historia dhe filozofia nuk kanë reshtur së marruri me ta. Se cila është madhështia dhe rëndësia e Aristotelit, mjafton të sjellim vlerësimin e Hegelit: “Në qoftë se do të merret seriozisht filozofia, asgjë nuk do të vlente më shumë se sa të bëje një kurs për Aristotelin. Kjo për mënyrën e grumbullimit në një koncept që dëshmon madhështinë dhe mjeshtërinë e Aristotelit, ashtu edhe në thjeshtësinë e këndvështrimit të tij, me mënyrën e tij për të gjykuar me pak fjalë”1.
Sfida që shtrohet është: si shikohet kjo marrëdhënie nga pikëpamja historike dhe si shikohet nga pikëpamja e filozofisë së historisë?
Me Aleksandrin lidhet periudha helenistike, që tradicionalisht cilëson periudhën e historisë greke që shtrihet nga Aleksandri i Madh, maqedonasi, deri në dominimin romak, pra fundin e shek.IV para Krishtit deri në fund të shek.I pas Krishtit. Në sajë të ekspeditës së jashtëzakonshme të Aleksandrit, që do e shtrinte ndikimin grek nga Egjipti në Samarkand dhe në Tashkent dhe deri në Indus, hapet një epokë e re në historinë perëndimore. Kjo është epoka e shkëmbimeve intensive tregtare jo vetëm me Azinë qendrore, por edhe me Kinën, Afrikën si dhe me Europën perëndimore. Traditat, idetë, fetë, kulturat do të përzihen dhe ky takim do të lerë një gjurmë të pashlyeshme në kulturën perëndimore2.
Por, cila ka qenë jeta, vepra dhe bashkëpunimi i tyre? Në tekstet e historisë së filozofisë mësojmë se Aristoteli lindi në Stagira rreth vitit 384 para Krishtit. Babai i tij, Nikomaku, duke qenë mjeku personal i mbretit Amintas III, babait të Filipit, pati rastin të qëndronte shumë herët në oborrin mbretëror maqedonas dhe lidhi miqësi shumë herët me Antipatros, fisnik maqedonas. Diogjen Laerci, te i cili janë mbështetur shumë autorë mbi jetën e filozofëve grekë, e fillon kështu jetëshkrimin mbi Aristotelin. “Aristoteli, djali i Nikomakut, me origjinë nga Stagira. Përsa i takon Nikomakut, ai rridhte nga Nikomaku, djali i Makaonit, djalë i Asclepsios, sipas asaj që thotë Hermipe në veprën e tij Mbi Aristotelin dhe jetoi tek Amintas, mbreti i Maqedonasve te i cili shërbente si mjek dhe mik. Ai (Aristoteli) është dishepulli më autentik i Platonit. Portreti fizik. Ai kishte një qime në gjuhë, siç thotë Timothe Athinasi në traktatin e tij Mbi jetët. Por thuhet gjithashtu se ai i kishte këmbët të dobëta dhe sytë të vegjël, se ai mbante një veshtje që binte shumë në sy, unaza dhe flokë të shkurtra. Ai pati gjithashtu për djalë Nikomakun nga konkubina e tij Herpyllis, siç na thotë Timotheu”3. Pasi ndoqi për 20 vjet (367-347) mësimet e Platonit te Akademia dhe pasi jetoi disa kohë në oborrin e mbretit tiran-filozof Hermias i Atarnesë, ku u martua me mbesën e këtij të fundit, ai u zgjodh nga Filipi si preceptor i Aleksandrit. Duket se ky post duhet të ketë ngjallur një konkurrencë të ashpër, pasi Izokrati, një orator i famshëm që i dërgoi një letër Filipit ku i këshillonte që të bashkonte të gjithë grekët dhe ta drejtonte politikën pushtuese drejt Azisë, i kishte rekomanduar Filipit nxënësin e tij Teopompin e Kios si preceptor të Aleksandrit.
Te Hegeli lexojmë: “Aristoteli është me origjinë nga Stagira mbi gjirin strimoniak dhe koloni greke; pra është një grek nga lindja, megjithëse ishte nga Thraka. Kjo koloni greke ra në këtë kohë nën sundimin e Filipit të Maqedonisë, ashtu si dhe pjesa tjetër e vendit”4. Më pas Hegeli ndjek po ato që thotë D. Laerci. Këtu dalin disa pyetje. Pse duhej që Hegeli t’i mëshonte idesë se Aristoteli ishte grek? Nuk duhet të harrojmë se Hegeli jetonte në një kohë kur politika dhe mendimi europian po luftonin për pavarësinë e Greqisë nga sundimi otoman dhe duhej ngritur ndërgjegjja nacionale greke. Shumë autorë nuk përmendin se aty kishte një koloni greke. Dalin disa pyetje: Pse babai i Filipit do të merrte si mjek dhe mik personal babanë e Aristotelit, nëse ai do të vinte nga një koloni greke në Stagira? Po të ishte kështu, Diogjen Laerci nuk do të ngurronte që ta theksonte origjinën greke të Aristotelit? Kur Laerci shkruan se ai kishte një “qime në gjuhë”, nga shumë studiues shihet si një tregues që ai nuk e fliste shumë qartë gjuhën greke.
Një fakt tjetër që ka ngjallur shumë diskutime është testament i Aristotelit që na sjell D. Laerci, ku Aristoteli nuk e përmend se kujt duhej t’i përkiste Liceu. Ai ja ngarkoi zbatimin e testamentit Antipatros dhe Nikanorit, djalit të Antipatros, fisnikë maqedonas, dhe disa emra të tjerë për të cilët nuk ka të dhëna. Antipatros, pas nisjes së fushatës së Aleksandrit, mbeti regjent për Maqedoninë, në mungesë të mbretit. Data e testamentit, pas vdekjes së Aleksandrit, përkon me periudhën kur Antipatros mori drejtimin e Maqedonisë. Gjesti i Aristotelit shikohet nga komentuesit e shumtë si një shenjë miqësie ndaj Antipatros, por mund të ketë dhe arsye të tjera. Në një shënim për këtë fakt, autorët e ribotimit të veprës së D. Laercit sjellin këtë shpjegim: “Opinioni i pranuar përgjithësisht sot është se ligji athinas ja ndalonte Aristotelit, për shkak të statusit si “metek”, domethënë resident i huaj, që të zotëronte dhe, pra, që të linte trashëgim gjë tjetër veçse pasuri të tundshme”5. Ndërsa në një shënim shtesë në fund të librit V të D. Laercit lexojmë: “Testamenti duhet interpretuar në kuadrin e legjislacionit (athinas, por Aristoteli nuk ishte athinas dhe, testamenti me gjasë duke qenë posteriori nga tërheqja në Chalcis, ekzekutimi i tij nuk do të varej nga ligji athinas)…”6. Atëherë, nga gjithë këto diskutime me të drejtë shtrohet pyetja, cila është origjina e Aristotelit?
Diogjen Laerci, në një kronologji të shkurtër të jetës së Aristotelit na thotë se në periudhën e sundimit të arkonatit të Pitodotit, “ai shkoi te Filipi, vitin e dytë të Olimpiadës së 109, (343-342 para Krishtit kur Aleksandri ishte 13 vjeç, Gj.S.), ndërkohë që Aleksandri ishte 15 vjeç… Për më tepër, thuhet se ai i rekomandoi Aleksandrit Kalistenin, por ai e ofendoi mbretin dhe se ky, për ta shmangur, nga njera anë dalloi Anaksimenin dhe, nga ana tjetër, i dërgoi dhurata Ksenokratit”7. Kalisteni ishte nipi i Aristotelit.
Sipas historisë Filipi i vendosi mjeshtrin dhe nxënësin e tij në një rezidencë afër oborrit mbretëror në Miéza. Fatkeqësisht nuk dihet se çfarë mësimesh i dha Aristoteli nxënësit të vet. Ajo që dihet me siguri është se Aristoteli, duke ndjekur traditën greke dhe duke u larguar nga preceptet e Platonit, i kushtoi një rëndësi të veçantë poezisë dhe pikërisht Homerit. Ai vuri në dispozicion të Aleksandrit një botim të Iliadës, të cilën Aleksandri nuk e ndau nga vetja edhe gjatë fushatave të tij, të cilën e mbante poshtë jastëkut së bashku me shpatën e vet, na thotë Plutarku. Mësimi i Aristotelit mbaroi rreth vitit 340 para Krishtit kur Aleksandri ishte 16 vjeç dhe Filipi i caktoi të birit detyra administrative dhe ushtarake. Aristoteli, pasi qëndroi disa kohë në Stagirë, në 335 u vendos në Athinë dhe formoi shkollën e vet të filozofisë si rivale të Akademisë. Edhe për këtë fakt ka shumë diskutime. Diogjen Laerci na thotë se kur Platoni mësoi që Aristoteli formoi shkollën e vet është shprehur: “Aristoteli na lëshoi një vickël kali, siç bëjnë, sapo lindin, zogjtë e pulës me nënën e tyre”. “Hermipi thotë të Jetët, vazhdon Laerci, se kjo ndodhi në momentin kur Aristoteli ishte pjesë e ambasadës që shkoi te Filipi për athinasit kur Ksenokrati (Izokrati, Gj.S.) u vendos në krye të Akademisë; kur ai u kthye dhe e pa shkollën nën drejtimin e një tjetri, ai zgjodhi si shkollë një sallë shfaqjesh që ishte vendosur te Liceu dhe, duke shkuar e ardhur deri në orën për t’u mirosur me vaj, ai filozofonte në shoqërinë e dishepujve; prej kësaj vjen që ai u quajt Shëtitës. (Për të tjerë, kjo sepse, duke diskutuar me Aleksandrin çështje të ndryshme, pasi ky i fundit sapo kishte dalë nga një sëmundje, ai bënte shëtitje)”8. Këtu Aristoteli jepte mësime të logjikës, fizikës, zoologjisë, metafizikës, moralit, poetikës dhe retorikës. Në këtë rreth sdudjuesish në Athinë filozofi ndiqte karrierën e nxënësit të vet.
Shënime
(Footnotes)
1 G.W.F. Hegel, Leçons sur l
’histoire de la philosophie
, T. 3, Vrin, Paris, 1972, f. 513.
2Për më shumë, shiko; Pierre Hadot, Qu’est-ce la philosophie antique, Folio Gallimard, 1995, f. 145-226.
3 Diogè ne Lewrce, Vies et doctrines des philosophes illustres
, La pochotheque, 1999, f. 555.
4 G.W.F. Hegel, Leçons sur l’histoire de la philosophie, Vep. e cituar, f. 500-501.
5 Shënimi 3 në Diogè ne Leë
rce, Vies et doctrines des philosophes illustres, f. 566.
6 Po aty, f. 648.
7 Diogè ne Lewrce, Veper e cituar, f. 564.
8 Diogè ne Lewrce, Veper e cituar, f.556.
9 «Alxandre le Grand, Histoire et dictionnaire», Robert Laffont, Paris, 2004, f. 7.
2.
Problemi i marrëdhënieve ndërmjet Aristotelit dhe Aleksandrit është shoqëruar me diskutime të shumta. Një drejtim i rëndësishëm i historiografisë antike, me frymëzim stoik, që e gjejmë te Eratosteni dhe Plutarku, theksojnë gjerësinë shpirtërore të Aleksandrit që ishte i shqetësuar që të bashkonte grekët dhe barbarët në një bashkësi universale (cosmopolis), përballë pikëpamjeve tradicionale të mësuesit të tij. Sipas tyre, Aristoteli e kishte këshilluar Aleksandrin që me grekët të sillej si hegjemon (shef) dhe me barbarët si sundues (despotès), të parët t’i trajtonte si miq dhe të dytët si armiq, por Aleksandri nuk ndoqi asnjë nga këto këshilla.
Kjo polemikë shpërtheu në fillim të shek. XIX, me zhvillimin e filozofisë së historisë kur shumë filozofë përcaktuan si detyrë themelore të filozofisë që të mendojë Historinë. Nisur nga ky parim shihen dy qëndrime të kundërta për Aristotelin. Hegeli, edhe nga simpatia për Napoleonin, kishte një vlerësim shumë të lartë për Aleksandrin. Sipas tij Aristoteli nuk mund të kishte qenë edhe frymëzues dhe admirues i Aleksandrit. Nga ana tjetër, shumë komentues të tjerë, kanë theksuar se Aristoteli ishte një konservator dhe shumë i lidhur me një formë politike tashmë të tejkaluar “qyteti i vogël grek”. Këto dy gjykime përbëjnë edhe sfondin e diskutimeve bashkëkohore.
Korpusi i veprave të Aristotelit përbëhet nga dy kategori veprash: traktatet ezoterike, të destinuar për mësim brenda Liceut, prej të cilave, nga tradita e dorëshkrimeve na ka mbërritur një pjesë e madhe e këtyre veprave dhe dialogët, traktatet dhe letrat që quhen egzoterike, sepse ishin të destinuara për një publik më të gjerë, të cilat pothuajse kanë humbur (një letër dërguar Aleksandrit mund të jetë një përjashtim që na vjen nga dorëshkrimet arabe). Traktati ‘Mbi botën’ (Peri Cosmos) i është drejtuar Aleksandrit. Edhe pse është një traktat që i dedikohet fizikës dedikimi është domethënës. Por, është një fakt i çuditshëm se nuk gjendet asnjë përmendje e emrit të Aleksandrit në të gjitha traktatet autentike të Aristotelit. Madje heshtja ndaj këtij gjenerali të madh është tepër e dukshme në tetë librat e Politikës. Disa aluzione mbi mbretërinë maqedonase ndodhen në kapitullin 10 të librit V, që i kushtohet shkaqeve të rënies dhe mënyrave për mbajtjen e një monarkie. Mos vallë kjo heshtje vjen nga fakti se Aleksandri denoi me vdekje nipin, Kelistenin, që Aleksandri e akuzoi për komplot dhe me këtë shpjegohet një nga hipotezat e vdekjes së Aleksandrit nga një helm i përgatitur nga Aristoteli, siç na thotë Arrieni? Arrieni na thotë se është folur shumë për vdekjen e Aleksandrit dhe cilëson si më të besueshme faktin se Antipatros ishte në origjinë të helmimit. Pas vdekjes së Kalistenit, Aristoteli ja dha helmin Kasandrit, djalit të Antipatros, që ai e solli të fshehur në thundrën e një mushke1. Mos vallë kjo lidhje shpjegon caktimin e Antipatros dhe djalit të tij si ekzekutues të testamentit të Aristotelit? Por edhe vdekja e Aristotelit nuk dihet me saktësi. Diogjen Laerci na thotë se Aristoteli vdiq në Chalcis, pasi u akuzua nga athinasit për shkak të lidhjeve me Aleksandrin dhe maqedonasit dhe vdiq aty “pasi piu akonitin (helm që dilte nga disa gjethe në zonat malore, Gj.S.), siç na thotë Eumèle në librin V të Historitë së tij, pasi jetoi shtatëdhjetë vjet”2. Komentuesit thonë se Eumèle ka dashur që t’i japë Aristotelit të njejtën moshë dhe lavdi si Sokratit. A vërtet kanë vdekur të helmuar si nxënësi dhe mësuesi? Edhe në qoftë se nuk është i vërtetë ky fakt, një gjë është e sigurtë; njerëzit e ditur dhe të mëdhenj nuk i duan shumë. Por t’ja lemë historisë këto çështje dhe t’i rikthehemi problemit tonë.
Te libri V i Politikës, Aristoteli na thotë se mbretëritë e kanë origjinën e tyre nga shërbimet që mbretërit i bëjnë popujve të tyre dhe përmend Codros që shpëtoi athinasit, Cyrus që çliroi persët, pastaj mbretërit Lakedemonas, Molosët dhe Maqedonasit që pushtuan territoret e bashkësisë. “Në fakt, shkruan Aristoteli, të gjithë ata që i kishin bërë shërbime, ose mund t’u bënin shërbime qyteteve të tyre ose popujve të tyre, zakonisht fitonin dinjitetin mbretëror, qoftë kur e fitonin pas një lufte, nënshtrimin si Codros, qoftë kur i kishin çliruar, si Cyrus, qoftë kur themelonin një qytet ose fitonin një territor si mbretërit Lakedemonas, Maqedonasit dhe Molosët. Nga natyra mbreti do që të jetë një protektor me qëllim që t’i vendosë zotëruesit e pasurisë në mbrojtje ndaj masave të padrejta dhe të shmangë teprimet e popullit. Përkundrazi, tirania, siç e kemi përsëritur shpesh, nuk ka kurrë parasysh të mirën e përbashkët, por interesin e vet personal”3. Në tri raste të tjera kur i përmend maqedonasit nuk është shumë dashamirës. Filozofi përmend teprimet seksuale si shkak të vdekjes së Arkelaos dhe Filipit4.
Në librin III të Politikës, Aristoteli na jep një klasifikim të detajuar të mbretërive por nuk saktëson kurrë nëse bënte fjalë për monarkinë maqedonase si një model i tipit lakonian, si një mbijetesë e mbretërive greke të kohëve heroike, si një mbretëri barbare ose si një tirani. Pasi bën inventarin e tipeve të mbretërive, ai fut edhe një formë të pestë, pambasilea.5 “Por ka një lloj të tretë mbretërie ku një njeri i vetëm ka autoritetin mbi gjithçka, si çdo popull ose çdo qytet, mbi interesa të përbashkëta; ajo vendoset në të njejtin rang si qeveritë domestike: ashtu si qeveria domestike është një lloj mbretërie mbi një shtëpi, kjo mbretëri është si një qeveri domestike qoftë e një ose disa qyteteve, qoftë e një ose disa popujve”6. Në vazhdim, ai nuk ndalet më në këtë formë mbretërie, por ai ndalet në veçanti në çështjen nëse qeverisja absolute e një njeriu të vetëm është më e preferueshme se sa mbretëria e ligjit dhe nëse ky regjim është në përputhje me drejtësinë. Këtu, mesa duket, ai mban qëndrim ndaj teorisë së mbretit filozof të Platonit. Duhet theksuar se qëndrimi i tij është haptazi anti-monarkist. Sipas tij, një regjim ligjor është më i lartë se autoriteti absolut i një njeriu të vetëm, sepse ligji është një “arsye e çliruar nga dëshira”, ndërkohë që çdo monark rrezikon të udhëhiqet nga pasioni i tij. “Kështu pra, të kërkosh që të mbretërojë ligji, kjo do të thotë të kërkosh që vetëm Zoti dhe arsyeja të mbretërojnë; përkundrazi, të kërkosh mbretërimin e një njeriu, kjo do të thotë t’i shtosh atë të një shtaze, sepse dëshira e verbër është si një shtazë dhe shpërthimi i pasioneve përmbyt qeveritarët, madje edhe njerëzit më të mirë; kështu, ligji është arsyeja e çliruar nga dëshira”7. Në kapitullin 17, Aristoteli thekson se ndërmjet individëve të ngjashëm dhe të barabartë, sovraniteti i një njeriu të vetëm nuk është i drejtë edhe në qoftë se monarku ka shumë merita. Mirëpo, ai fut një përjashtim, kur në një qytet, një familje, ose një individ ka merita shumë më të larta se ato të të gjithë të tjerëve së bashku, atëherë është e drejtë që kjo familje ose ky individ të ushtrojë sovranitetin dhe të gjithë t’i binden. Një individ i pajisur me të tilla merita është “si një zot midis njerëzve”. Ligjet dhe rregullat që bazohen mbi barazinë nuk mund të zbatohen ndaj tij. Ndaj njerëzve të tillë nuk ka ligj, sepse ata vetë janë ligji. Në qoftë se gjendet një njeri me virtyte të tillë, çfarë duhet bërë?, pyet Aristoteli. “Sigurisht nuk duhet thënë se një njeri i tillë duhet ndaluar dhe dëbuar; sigurisht as se duhet komanduar: është njëlloj si të pretendohet të komandohet Zeusi, përmes një ndarje pushteti. Pra, e vetmja gjë që mbetet dhe që duket e bazuar në natyrë, është që t’i binden të gjithë një njeriu të vetëm me të gjitha favoret; dhe kështu, njerëz si ai do të jenë përjetësisht mbretër në qytetet e tyre”8. Ky refleksion mbi mbretërinë absolute dhe mundësia e daljes së një njeriu të jashtëzakonshëm, të ngjashëm me perënditë, ka rëndësi të theksohet sepse ve në diskutim vetë ekzistencën e polisit që për Aristotelin është një “bashkësi të barabartësh”. Në filozofinë e Aristotelit, qyteti (polisi), që përbën qëllimin e evolucionit njerëzor, në kuptimin teleologjik të termit, nuk shënon domosdoshmërisht pikën finale të tallandisjeve të bashkësive njerëzore. Nga natyra, njeriu është i destinuar të jetojë në qytet, por nuk është kështu për shtazët e egra dhe as për perënditë. Njerëzit e ngjashëm me shtazët e rrezikojnë qytetin, por dalja e një njeriu hyjnor do të shpinte, qoftë edhe përkohësisht, në shkatërrimin e bashkësive qytetare në favor të një monarkie absolute, qoftë në kuadrin e një qyteti, qoftë në një kuadër perandorak. Këto analiza që jep Aristoteli nuk shoqërohen me asnjë shembull, gjë që është e rrallë te Aristoteli, i cili në analizat e veta zakonisht u drejtohet shembujve. Mos vallë Aristoteli e konsideronte Aleksandrin si një perëndi midis njerëzve dhe regjimin e tij si një regjim të justifikueshëm? Ajo që është e sigurtë te Aristoteli, pavarësisht kritikave, është fakti se ai ishte tepër i vëmendshëm ndaj fenomeneve politike të mëdha të kohës së tij dhe, në kuadrin tonë, daljen e një tipi të ri monarkie.
Për më tepër, nipi i Aristotelit, Kalisteni, ishte shoqërues i Aleksandrit si biograf zyrtar. Pasi u soll si një lajkatar pranë Aleksandrit, ai ju kundërvu mbretit kur ky i fundit deshi t’u impononte maqedonasve dhe grekërve vullnetin e tij absolut. Më vonë Aleksandri e dënoi me vdekje duke e akuzuar se ishte nxitës i konspiracionit të pazhëve. Ndoshta Kalisteni nuk veproi me kujdes siç e kishte porositur daja i vet, por as nuk është e sigurtë se kjo ngjarje shpuri në një ndarje totale ndërmjet Aleksandrit dhe mësuesit të tij, pasi Nikanori, djali i adoptuar i Aristotelit, në vitin 324 ishte një nga njerëzit më të besuar të Aleksandrit. Po kështu, është e mundur që filozofi mbajti marrëdhënie të mira edhe me Antipatros, që, pas vdekjes së Aleksandrit, në testamentin e tij Aristoteli e caktoi si ekzekutues të testamentit dhe me Aleksandrin, përmes Antipatros, edhe kur marrëdhëniet ndërmjet këtyre dy burrave u tendosën. Gjithashtu, është e sigurtë që ka pasur një korespondencë ndërmjet Aristotelit dhe Aleksandrit. Ciceroni i thotë Atticusit se për t’i shkruar Çezarit do merrte si model një letër të Aristotelit për Aleksandrin. Edhe Diogjen Laerci përmend dy traktate ezoterike që Aristoteli ja drejtonte Aleksandrit, Mbi mbretërinë dhe Mbi kolonitë, si dhe katër letra. Po sipas Laercit, që jetoi në shek. III pas Krishtit, është e sigurt se letrat e Aristotelit për Aleksandrin janë shumfishuar.
Nga historia njihen disa shkrime apokrife që njihen si Roman për Aleksandrin të shkruara nga Psudo-Kalisteni, ku tregohet se pas çdo ekspedite Aleksandi i shkruante Aristotelit për t’i treguar ato që kishte parë. Në përgjigje, Aristoteli e përgëzonte, i jepte këshilla, ose i kërkonte saktësime. Për këto marrëdhënie të ngushta flet edhe Hegeli, i cili thekson se “Aleksandri mori masa të kujdesshme që bimët dhe kafshët e reja që do të gjente në Azi t’i dërgoheshin Aristotelit, në formën e tyre natyrore, ose në formën e vizatimeve dhe përshkrimeve”9. Në shek. VIII, disa nga këto letra u përkthyen në gjuhën arabe nga sekretari i kalifit omejad të Damaskut që mbretëroi nga 724 deri më 743. Vlen të theksohet se këto letra figurojnë në tekstet e para greke që u përkthyen në arabisht. Përkthimi i traktateve filozofike dhe shkencore filluan rreth një shekull më pas. Me sa duket, ky interes për këto letra shpjegohet me faktin e analogjisë politike. Ashtu si Aleksandri edhe Omejadët duhej të organizonin një perandori që e fituan shumë shpejt dhe, ashtu si Aleksandri, duhej të mbanin parasysh se si t’i trajtonin popujt e pushtuar dhe sidomos kuadrot persë të perandorisë së vjetër sasanide. Ndërmjet shumë autorëve që janë marrë me këtë korrespondencë, meriton të vihen në pah punimet e Jozef Bielawski, të botuara në vitin 1970, ku ai studion katër letra që Aristoteli ja ka dërguar Aleksandrit në katër dorëshkrime që ndodhen në Haja Sophia, dorëshkrimet e Koprulu dhe një dorëshkrimi në Bibliotekën e Vatikanit10. A janë vërtet letra të Aristotelit dhe a është vënë dorë në to nga autorë anonime, kjo është një çështje e debatueshme ndërmjet historianëve. Ajo që na intereson ne, është nxjerrja në pah e mendimit politik që shpaloset në këto letra.
Përgjithësisht letrat fillojnë me shprehje admiruese për bëmat e Aleksandrit, por shpejt ai i këshillon mbretit të ri që t’i japë ligje këtij shteti të madh tani që u vendos paqja. Ai i thotë Aleksandrit se është e lehtë që të pushtohet një vend i madh, por është e vështirë që të mbahet në një gjendje të lulëzuar, siç na tregon historia e perandorive të lashta aziatike. Që një vend të ketë një legjislacion unik, i duhet një mbret që të nxjerrë ligje dhe të bëjë që ato të respektohen. Sipas filozofit, karakteri i sovranit dhe sjellja e tij e drejtë kanë një rëndësi thelbësore, sepse si të jetë princi ashtu do të jetë edhe vendi. Letra vazhdon edhe me një seri këshillash. Më së pari ai i thotë se me subjektet e tij duhet të sillet jo si një zot pronar, por si kryetari i familjes me të afërmit. Autoriteti i sovranit duhet të bazohet mbi dashurinë dhe admirimin e subjekteve, gjë që shumë sovranë e harrojnë dhe duan ta vendosin respektin përmes forcës, por që në fakt nxisin urrejtjen dhe përbuzjen. Një Sovran i mirë duhet dhe admirohet kur në vend që të kujdeset vetëm për kënaqësitë e veta, mendon për lumturinë e subjekteve të tij. “Ti, i shkruan filozofi, nuk duhet të zemërohesh kundër subjekteve të tu, në qoftë se ata përpiqen që të barazohen me ty në gjërat e lëvdueshme. Në përgjithësi këta janë njerëz të mirëlindur, që gjallërohen nga qëllime fisnike, më e mira do të ishte që t’u tregoje atyre që ti ndaj tyre je superior, por mos e konsidero konkurrencën e tyre si një atentat kundër pushtetit tënd. Ai që vepron me drejtësi, nuk ka nevojë t’i trembet Zotit”11.
Nga këto letra ne mësojmë edhe disa tipare të karakterit të Aleksandrit, që pak a shumë korespondojnë me ato që na përshkruan Plutarku. Sipas autorit të letrës, ai shkruan se Aleksandri bashkon në vetvete drejtësinë dhe krenarinë, gjenerozitetin dhe ashpërsinë, të cilat, bashkuar edhe me suksesin, zgjojnë një admirim të madh. Gjithashtu, Aleksandri i përbuzte denoncuesit dhe spiunët dhe ky është një nga virtytet kryesore të sovranëve. Autori i letrës, kur përshkruan tiparet e sovranit të përsosur, ai konstaton se sovrani është i madh në masën që dhe subjektet e tij janë të mëdhenj dhe se është më mirë të qeverisësh njerëz të lirë se sa skllevër. Qëndrimi i një sovrani të vërtetë është si ai i babait ndaj fëmijëve, ndërsa ai i një tirani është ai i një zotërie kundrejt skllevërve. Ndërsa mbreti i Persisë i quan skllevër jo vetëm subjektet, por edhe fëmijët e tij. Sovrani nuk duhet të harrojë dy virtyte, drejtësinë dhe gjenerozitetin. Gjithashtu, sovrani duhet t’i shmangë këshilltarët e këqij që përpiqen që t’i imponojnë atë që është në favor të tyre dhe jo në të mirë të sovranit. Vlerësimi vjen nga fisnikëria e karakterit, arti i zotërimit të armëve dhe nga një qeverisje e drejtë e shtetit. Sovrani nuk duhet të ketë frikë se humb autoritetin duke qenë i mirë për subjektet e tij. Në një nga letrat, autori thekson se koha e fshin kujtimin e veprave të mëdha, por mbetet vetëm dashuria në zemrën e njerëzve. Aleksandri duhet të kërkonte një lavdi të tillë, duke realizuar kështu idealin grek të njeriut.
Vlen të theksohet se Aristoteli i kushton një pjesë të madhe drejtësisë që duhet të karakterizojë një sovran. Aleksandri duhet t’i arrijë qëllimet e tij përmes drejtësisë, sepse kështu do të jetë model edhe për të tjerët. Pushteti duhet zbatuar njëlloj si për popullin dhe të zgjedhurit dhe ky është burim i prosperitetit për të gjithë. Sovrani duhet gjithmonë të vëzhgojë ligjet dhe këshilltarët duhet t’i zgjedhë njerëz të ndershëm dhe të devotshëm. “Sovrani duhet të ndjekë drejtësinë dhe kush vepron në mënyrë të drejtë drejtohet drejt të vërtetës. Shumë njerëz thonë: “ja një sovran”, por në të vërtetë ai urrehet dhe është tiranik. Gjithashtu, nuk ka detyrimisht drejtësi aty ku ka një sovran. Përsa i takon drejtësisë, ajo në të vërtetë nuk pranon devijime; ajo është mbi çdo gjë tjetër dhe sovrani nuk është i vetmi zotërues”12. Drejtësia duhet të shpërndahet në mënyrë të barabartë, si për të fortët dhe për të dobëtit.
Mbreti, i shkruan më tej Aristoteli, duhet të flasë ngadalë dhe me refleksion, në mënyrë logjike dhe të mbajë gjithmonë parasysh qëllimin final. Këtu, Platoni mund të shërbejë si shembull. Mbreti nuk duhet të rendë pas arit dhe argjendit, sepse ato nuk kanë atë vlerë që u atribuojnë njerëzit dhe nuk ja vlen që t’i kërkosh për t’i pasur. Më mirë ja vlen që të shqetësohesh për atë që perfeksionon dhe praktikon virtytet. Mbreti duhet të dëgjojë filozofët dhe të diturit dhe jo gjërat sensuale si të ngrënit, pijen dhe grumbullimin e pasurisë, sepse të gjitha këto kanë pak vlerë. Mbreti duhet të mendojë për drejtësinë dhe të drejtën, ndryshe fatkeqësia do të bjerë mbi popullin dhe shtetin. Me qëllim që pasuria dhe pasionet të mos e shkatërrojnë, i drejtohet autori i letrave Aleksandrit “Ndiq rrugën e të diturit Euklid në butësi dhe tolerancë, ec në rrugën e Platonit për moderacionin, me qëllim që të arrish në nivelin e Pitagorës për yjet (në njohjen e yjeve) dhe në nivelin e Arkimedit në artin e ndërtimit të makinave… Dije se shkenca është stolia e mbretërve dhe prova është se njerëzit e lirë nga tirania do të glorifikojnë shkencën tënde dhe bukurinë e sjelljes tënde dhe t’i do të jesh i lëvduar për shumë kohë pas vdekjes”13. Dhe në fakt, asnjë mbret nuk ka gëzuar lavdinë e Aleksandrit. Mos vallë një pjesë e kësaj lavdie Aleksandrit i vjen nga këshillat e filozofit?
Një nga këshillat që ka tërhequr vëmendjen e studjuesve ka të bëjë me qëndrimin ndaj persëve. Për hir të lavdisë dhe për të përjetësuar madhështinë e tij, autori i këshillon Aleksandrit që të zhvendosë popullsinë e Persisë dhe se ishte e drejtë të sulmohej Persia dhe të paguante për dëmet që u kishte shkaktuar grekërve. Kështu do të vinte paqja dhe njerëzit do të jetonin në një shtet dhe nën drejtimin e një mbreti. Njerëzit do t’i kushtoheshin edukimit dhe praktikës më të lartë dhe më fisnike, filozofisë. Sigurisht, për mendimin tonë sot kjo duket si një minus për Aristotelin, por ne duhet ta vendosim veten në mënyrën si mendonin njerëzit në atë kohë. Detyra e historisë është pikërisht të mendojë rreth ideve dhe motiveve që frymëzonin njerëzit në veprimet e tyre në atë kohë. Ata mendonin për madhështinë e Greqisë dhe asaj i takonte roli drejtues dhe civilizues. A nuk kishte shkruar Aristoteli te Politika se “Barbarët duke qenë nga karakteri natyrshëm më servilë se Helenët dhe popujt e Azisë më servilë se ata të Europës, ata e suportonin pushtetin despotik pa asnjë shqetësim”?14. Madje, Aristoteli e konsideronte Greqinë edhe më lartë se Europa, prandaj Greqisë, edhe nga pozita gjeografike, i takonte roli drejtues.
Është e vërtetë se Aristoteli në këto letra nuk e merr në mënyrë të drejtëpërdrejtë idenë e shprehur te Politika sipas së cilës barbari nga natyra është skllav. Nga letrat studiuesit kanë vënë në pah disa mospërputhje me mendimin politik që shpaloset te Politika. Te letrat vihet re një lloj hezitimi në lidhje me barbarët ndërmjet dy konceptimeve; herë i konsideron barbarët, si njerëz inferiorë dhe të destinuar nga natyra për skllavëri, herë i konsideron si qenie të papërsosura të krahasueshëm me fëmijët ose me grekët në kohërat antike. Në këtë kuptim të dytë mund të gjejmë përputhje të ideve politike të Aristotelit me ato të letrave, në kuptimin se ndërmjet grekëve dhe barbarëve, të cilët janë bërë subjekt të një mbreti legal dhe mirëbërës, atëherë dallimet ndërmjet tyre do të zbuten dhe philis (miqësia) do të bëhet e mundur.
Në qoftë se do provohej se letrat i përkasin Aristotelit, atëherë mund të supozohet se mendimi politik i tij ka njohur një evolucion mjaft kompleks. Ndoshta, përballë sukseseve të Aleksandrit, Aristoteli mund të ketë hequr dorë nga konsiderimi i polisit si forma më e lartë e organizimit politik dhe mund të ketë mbështetur dhe frymëzuar krijimin e një perandori ekumenike. Nisur nga kjo hipotezë këto letra pasqyrojnë nga njera anë, frikën e Aristotelit se mos Aleksandri shndërrohej në një tiran (këshillat mbi ligjin, drejtësinë dhe virtytet e sovranit e tregojnë këtë shqetësim) dhe, nga ana tjetër, shpresën për një paqe dhe miqësi universale. Derisa problemi i autenticitetit të letrave mbetet i pazgjidhur, mund të supozohet se letrat i përkasin periudhës romake, sepse temat politike që trajtojnë si mbretëria legale universle dhe e mirë, paqja ndërmjet njerëzve, kundërvënia ndërmjet njerëzve të ndershëm dhe turmave popullore, janë tema të trajtuara në periudhën antoniane, para se Mark Aureli të bëhej perandor. Letrat i veshin Aristotelit, këshilltar i Aleksandrit, pikëpamje mjaft të ngjashme me ato që qarkullonin në kohën kur Plutarku shkruante traktatin Mbi fatin e Aleksandrit, domethënë bashkimin e njerëzimit nën drejtimin e një mbreti të mirë. Autori i letrave, që mesa duket e njeh mirë veprën e Aristotelit, i atribuon filozofit idetë e veta për t’u dhënë sa më shumë autoritet. Letrat, duke u bazuar në një ambient grek, mund t’i kenë shërbyer një propagande politike në favor të një principate të moderuar. Të mos harrojmë se Plutarku e shkroi veprën në periudhën romake kur filozofia sunduese ishte stoicizmi dhe epikurianizmi që e vinin theksin jo te polisi, por te kozmopolisi.
Si përfundim, filozofisë nuk i mbetet gjë tjetër veçse të presë fjalën e historianit për pyetjet që dalin në studimin e marrëdhënies së këtyre dy burrave të mëdhenj, njeri në fushën e mendimit dhe tjetri në fushën e aksionit, të cilët edhe sot na mrekullojnë me veprën e tyre. Megjithë, nuk mund të mos biem dakort me plakun Hegel, i cili në veprën madhore, Leksione mbi filozofinë e historisë, afër fundit të jetës së vet, do të shkruante për këta dy burra: “Aleksandri u rrit nga mendimtari më i thellë dhe më i kuptueshëm i antikitetit, nga Aristoteli, dhe edukimi qe i denjë për njeriun që ju ngarkua. Aleksandri u inicua në metafizikën më të thellë: kështu natyra e tij u purifikua në mënyrën më të përsosur dhe, për më tepër, u çlirua nga lidhjet e opinionit, të trashësisë dhe shfaqjeve të kota. Aristoteli e la këtë natyrë të madhe po aq shpirtkulluar sa ç’ishte, por i nguliti ndërgjegjen e thellë që është e vërteta, duke e bërë shpirtin plot gjeni siç ai ishte, një shpirt plastik ashtu si një sferë që lëviz lirshëm në eterin e saj”151
1 ” Alexandre le Grand, Histoire et dictionnaire “, Robert Laffont, Paris, 2004, f. 422.
2 Diogène Lewrce, Veper e cituar, f. 561.
3 Aristote, Politique, tel Gallimard, Paris, 1993, f. 182.
4 Po aty, f. 184.
5 Për më shumë detaje shiko: Nagle Brendan, Alexander and Aristotle’s Pambasileus, te L’antiquité clasiques, T. 69, 2000, pp. 117 – 132.
6 Aristote, Politique, f. 105.
7 Aristote, Politique, f. 109.
8 Aristote, Politique, f. 102.
9 Aristote, Politique, f. 102.
10 G.W.F. Hegel, Leçons sur l’histoire de la philosophie, Vep. e cituar, f. 506.
11 Për historinë dhe detaje të tjera të këtyre letrave shiko : Jozef Bielawski, Lettres d’Aristote à Alexandre le Grand en version arabe, Gallica.
12 Jozef Bielawski, Lettres d’Aristote à Alexandre le Grand en version arabe, Gallica, f. 16.
13 Jozef Bielawski, Lettres d’Aristote à Alexandre le Grand en version arabe, Gallica, f. 17-18.
14 Jozef Bielawski, Lettres d’Aristote à Alexandre le Grand en version arabe, Gallica, f. 21.
Aristote, Politique, f. 103.
16 G.W.F. HEGEL, Leçons sur la Philosophie de l’histoire, Vrin, 1963, f. 207.