Mprehni kordh’ e mprehni pallë, të ju ndritin yj mi ballë/T’i frikësoni zuzarët, ç’i shuan shqipëtarët

Faik Konica

 

O të humbur shqipëtarë,

Seç qenkeni për të qarë!

 

Për të qar’ e për të sharë,

Për të shar’ e për të vrarë!

 

Armiqtë mbë dhé ju hodhnë,

Dhe ju shtypnë sa u lodhnë!

 

Sa u lodhn’ e sa ju ngopnë

Ju gdhendnë edhe ju rropnë.

 

As bukë, as brekë s’ju lanë,

Ju punoni, ata hanë!

 

Nuk ju lan’ as pakë nderë

Q’e kini pasur përherë.

 

As nder, as turp, as gjak s’kini

Unji kryet dhe po rrini.

 

I duroni vet armiqtë;

Prisni vdekjen apo vdiqtë?

 

Shërbëtorë t’Anadollit,

Kleçk e lodra të Stambollit.

 

Në mos u shove fare,

Ndizu, zemra shqipëtare!

 

O shqipëtarë barkzbrazur,

Fustançjerr’ e këmbëzbathur

 

Zemërohuni një herë,

Mprehni kordhët për të prerë,

 

Mprehni kordh’ e mprehni pallë

Të ju ndritin yj mi ballë,

 

Ti frikësoni zuzarët

Ç’i shuan shqipëtarët,

 

E në vend tuaj të rroni

Si të doni e si të thoni!