Kjell Espmark: Kur vdes një gjuhë

Kur vdes një gjuhë
vdesin të vdekurit për herën e dytë.
Fjala e mprehtë që ktheu tokën
në rrudha vezulluese të lagëta,
fjala e shtypur në kënde me kafe avulluese
ajo fjalë e ndritur, pak e grimcuar
që për një çast reflektoi
dritaren dhe vidhen e çrregullt aty jashtë,
ajo fjalë e aromatizuar fshehtë
që dora e kërkoi në errësirë
nën siguri druajtëse:
këto fjalë që ju dhuruan të vdekurve një jetë
matanë jetës
dhe të gjallëve pjesë në një kujtim më të madh
tani sapo janë gërryer tutje nga historia.

Sa shumë hije që shpërndahen!
Pa një emër që të banosh në të
detyrohen në një ekzil përfundimtar.

Tabela në stacionin e mbi- rritur
quhet diçka në 54 shkronja
që askush nuk e fut më në gojë.
Mund t´a durosh atë.
Nëse vetëm të gjithë këta
që vdiqën për herën e dytë
ta merrnin vrazhdësinë e tokës me veti,
gjelbërimin nga gjethet, freskinë nga përroi.
Papritur këmba ecë tërthor nëpërmes tokës.
Dhe askush s’ e di çka era donë nga ne
dhe përse ne erdhëm këtu njëherë.
Sigurisht i dëgjojmë zogjtë në pemë
por çka ndodhi me këngën?