Cikël poetik nga Mimoza Pulaj

 

 

Shikim poetësh

 

Në emër

të horizontit të ardhshëm.

Shpërthim lulesh.

Çdo petale: fjalë.

Çdo dridhje: kujtesë.

Gjëmim dallgësh.

Mes ëndrrash që nuk flenë: anija e tij.

Pranvera,

në çdo stinë

vertikal i bie.

Si një velë.

Me fëmijën lind.

Çdo vdekje aty e rikthen.

 

Treni i qetësisë

 

Në formën e reve

të gjitha mendimet e mia.

Të fundosura fjalët.

Në zhurmën e rrotave,

fishkëllimave e bilbilave,

thirrjet e zemrës së coptuar.

Si lule vjollcat

ndërmjet binarëve,

marrë psherëtimat e mia

e në tingullin e trenit përplasur.

Ëmbëlsisht.

Për të kthyer mbrapsht lotët.

Në heshtje për të qarë. Brenda.

Pemë arratisëse!

Plot gjethe e petale

të parfumit tim:

puthje të zjarrta jetuar

e në ajër lëshuar.

Si harqe.Vizatime pulëbardhash.

Nga dritarja e ulur

si një erë

e paarritshme,

vrapo!

E lirë. Pa formë e kohë.

 

Duart e frymës së re

 

Të zgjatura: derë shprese e hapur.

Të ethshme. Pa to, ajri akull.

Të përkryera. Dhe ndryshim kërkojnë.

Tragjedi tonat: të gjitha njëlloj.

 

Moment agu

 

Asnjë

nuk mundi të lexojë

faqen tjetër të hënës.

Aty rrinë kodet e panjohura.

Ngushtë e ngushtë. Të gjalla.

Në një shtrirje që e di

çfarë i mungon.

Edhe pse nuk do ta dijë.

Por dhe në një humbje. Të palëvisshme.

Si një pëshpëritje gënjeshtare. E çmendur.

Ngjyrat përgatit qielli.

Piktor i dehur.

Zgjohen tashmë, pemët.

 

Segment elastik

 

Me bukurinë gëzoj.

E një segmenti elastik.

Nga e majta në të djathtë: unë.

Pa ndryshim skajesh,

në kah të kundërt zgjatet: ti.

Kam gjithnjë idenë e shikimit tënd.

Për të qenë e ëmbël fjala

andej nuk lodhet kurrë.

Më kërkon, më gjen: rrebesh, (jo rrallë herë).

Si një pikë lot

në dorën tënde më mban.

Të rrimë bashkë duam.

E bëhemi…një grusht ujë.

 

Ditar

 

E ëmbël drita e agimit.

E varur.

Pa bërë zhurmë

marr frymë:

poshtë gjetheve të rëna fle dimri.

Mbi fytyrën time

ditarin

shkruan Dielli.