Irma Kurti: Bisedë me babain
Pas një lajmi të bukur
Baba, nëse sot do të ishe pranë meje, do të ndaja me ty këtë lajm të madh, ndoshta më të bukurin që kam jetuar në karrierën time: Romani “In assenza di parole” (Në mungesë të fjalëve) është shpallur një nga 12 finalistët, duke u përzgjedhur nga 495 vepra dhe vlerësuar prej një jurie me 300 lexues nga e gjithë Italia.
Më njoftuan në telefon. Dy herë nuk iu përgjigja numrit të panjohur. “Me siguri janë ata të kompanive celulare që duan të më bëjnë ndonjë ofertë speciale” – mendova. Herën e tretë u përgjigja me përtesë e me nervozizëm.
Kur ma komunikuan lajmin, në fillim mbeta pa fjalë, pastaj u emocionova, u ngatërrova, shqiptova pak fjali dhe shumë gabime. Oh, do të doja të isha në vendin tim, të flisja në gjuhën shqipe, të bëja ndonjë shaka për ngathtësinë time, të përshëndesja dhe të flisja me njerëz të panjohur, sepse kjo gjuhë s’më krijon asnjë distancë me ta. Por heshta. Këtu nuk e kuptojnë gjuhë time, shpesh s’më kuptojnë as mua që flas gjuhën e tyre.
Kur mbylla telefonin derdha lot gëzimi dhe trishtimi. Do të doja të të kisha pranë baba, të shikoja buzëqeshjen tënde, të më bëje pjesë të përqafimit, të më jepje bekimin tënd për këtë fitore. Sikur ta dije se sa më mungon të ndaj me ty emocionet e bukura në një të përditshme që kërkon të m’i rrëmbejë grimcat e qetësisë dhe të mirësisë që i kanë mbetur shpirtit njerëzor.
“Në mungesë të fjalëve” nuk është libri im, por libri yt. Një natë dimri të disa viteve më parë më dhurove ditarin e jetës tënde, historinë e një fëmije jetim, të varfër, të keqtrajtuar nga fati, por me një dëshirë dhe vullnet të jashtëzakonshëm për t’u bërë mjek. E ndoqe ëndrrën tënde këmbëzbathur dhe e arrite, duke u bërë mjeku dhe miku më i mirë i pacientëve të tu.
Kam menduar shpesh se realiteti kapërcen çdo lloj fantazie. Menjëherë, pasi më dorëzove ditarin, ti u sëmure dhe asgjë s’do të ishte si më parë. Blloku me shënimet e tua, që mbaja në studio, u shndërrua në një thesar me vlera të jashtëzakonshme që duhet ta eksploroja. Lindi ky libër…
Rigonte një shi i imët që m’u duk sfondi më i bukur dhe më i trishtë për të marrë një lajm të tillë. Shkelja mbi trotuarin e ftohtë duke u ndeshur me kalimtarët e rrallë që nxitonin t’i largoheshin temperaturave të akullta. Isha si e dehur. Shpirtin e ndieja të kthjellët, të gëzuar. Ngrita sytë drejt qiellit, aty ku yjet rrinin fshehur pas reve dhe ju kërkova. Ty dhe mamin. Ju thirra me mendim dhe me shpirt, por retë më pengonin…
E di, ti ba do të vish atje me mua, në Shtëpinë e Shkrimtarëve në Sanremo, nuk do të më lësh vetëm, ashtu siç ke bërë gjithmonë. Do të mbash përdore mamin që do të të ndjekë me hapa të butë dhe të ngadaltë.
Era e ftohtë filloi t’i grisë retë dhe në atë boshllëk munda t’i dalloj yjet e mi. Faleminderit që më ndihmuat të arrij deri këtu!
Dopo una bellissima notizia: In dialogo con papà!
Di Irma Kurti
Papà, se tu fossi qui oggi, avrei condiviso con te questa grande notizia, forse la più bella che abbia mai vissuto nella mia carriera: Il romanzo “In assenza di parole” è stato proclamato uno dei 12 finalisti, selezionato tra 495 opere e valutato da una giuria di 300 lettori.
Mi è stato comunicato per telefono. Per due volte non ho risposto a quel numero sconosciuto. “Sicuramente saranno quelli delle compagnie cellulari che vogliono farmi un’offerta speciale” pensavo. La terza volta ho risposto un po’ irritata.
Quando mi hanno dato la notizia, all’inizio rimasi senza parole, poi ero emozionata, confusa, pronunciai pochi frasi ma tanti errori.
Oh, mi piacerebbe essere nel mio paese, parlare in albanese, fare battute riguardo quel mio imbarazzo, parlare con estranei, perché la mia lingua non mi crea nessun distacco con loro. Ma tacqui. Qui non capiscono la mia lingua, spesso non capiscono nemmeno me che parlo la loro lingua. Quando chiusi il telefono versai lacrime di gioia e tristezza.
“In assenza di parole” non è il mio libro, ma è il tuo libro, papà. Una notte d’inverno, qualche anno fa, tu mi hai regalato il diario della tua vita, la storia di un orfano, povero, maltrattato dal destino, ma con un grande desiderio e la voglia di diventare medico. Hai seguito il tuo sogno a piedi nudi e sei riuscito a diventare il miglior medico e amico dei tuoi pazienti.
Ho spesso pensato che la realtà supera qualsiasi tipo di fantasia. Subito dopo avermi regalato quel diario, ti sei ammalato e niente sarebbe stato come prima. Il diario con i tuoi appunti, che tenevo nel mio studio, è stato trasformato in un tesoro di valore straordinario che dovevo esplorare. Ed è nato questo libro …
Pioveva e questo mi è sembrato lo sfondo più bello e più malinconico per ricevere una tale notizia. Mi sentivo come un’ubriaca. La mia anima era leggera, allegra. Alzai gli occhi al cielo, dove le stelle si nascondevano dietro le nuvole e vi stavo cercando. Stavo cercando te e la mamma. Vi ho chiamato con il pensiero e lo spirito, ma le nuvole non mi lasciavano …
Lo so, tu verrai con me alla Casa Sanremo Writers papà, non mi lascerai da sola, come hai sempre fatto. Verrai mano nella mano con la mamma che ti seguirà con passi leggeri e lenti.
Il vento cominciò a strappare le nuvole e in quel vuoto riuscii a distinguere le mie stelle. Grazie per avermi accompagnata fino a qui!
Për këtë lajm gjithashtu lexoni: