Albert Z. Zholi: LYPSI QË NUK ËSHTË LYPËS

Skicë

E hënë e ftohtë janari! Kodrat përreth Athinës janë mbuluar  me borë. Era, që s’dihej  nga  vinte,  të priste si brisk.

Në kryqëzimin e një udhe në Halandri, pronari im ndali  veturën, në pritje  të semaforit  jeshil. Befas, tek xhami u dritares u zgjat një dorë lypsi. Ishte një fëmijë  10-11 vjeçar  që në dorë  mbante  një gotë kaucuku. Ju lutem zotërinjë, më ndihmoni,- foli fëmija  dhe uli kokën.

Më bëri    përshtypje sjellja  e tij delikate. Nga gjuha  e kuptova  që ishte nga  vendi im. Ndjeva se i vinte rëndë  për atë që bënte. Ndryshonte  nga ata fëmijët, që ishin kthyer në lypsa profesionistë. Nga jeni?- e pyes në shqip.

Ai, nuk e priste që dikush t’i fliste në gjuhën  e tij. Uli kokën  me turp, sikur nuk donte që dorën e tij  të zgjatur  ta shihte  një bashkëatdhetar  i tij. Gota e kauçukut i dridhej  në dorën  e plasaritur  nga  të ftohtit. Ashtu kokëulur  u përgjigj:

-Jam me babanë, por ai ka thyer  këmbën  e nuk punon. Nuk më ka nxjerrë babai në udhë, por s’ka tjetër  kush të punojë . Mbushi sytë  ne lotë  dhe  foli me inat, sikur  donte  të mbronte  familjen e tij:

-Babai im është  më i miri në  botë!

-Po nëna nuk punon?

-Nëna iku me një grek, e mori burrë, – dhe ia plasi të qarit.

Semafori ndez dritën jeshile. Veç pronarit zgjata edhe unë  dorën  për të ndihmuar  lypsin fatkeq. Pastaj munda ta përkëdhelja  nga flokët.

Ishte djalë i mirë- tha pronari kur nisi makinën,- por ja lypës.

-Nuk ishte lypës – i thashë pronarit- ishte  një  fëmijë  fatkeq.

Ishte rritur para kohe jo vetëm për punë por dhe në mendime.

Athinë, Janar 1998.