Takimi i pabesueshëm në shtëpin publike më me emër në Athinë

Albert Z. ZHOLI

 

Tegim

 

 

Ajo ishte shtëpia më me zë në Athinë, ku vajzat vendase e të huaja, shisnin trupin nëpër epshe meshkujsh trup nxehtë e xhepa plotë. Zakonisht e preferonin turistët e ardhur s’dihej nga, por edhe vendasit që mbanin kollaro, çanta e syze optike mode.

Muret ngjyrë rozë e perdet ngjyrë trupi i përkëdhelnin shikimet e kalimtarëve e I bënin më enigmatikë bukuritë që fshiheshin brenda atyre mureve e atyre perdeve .

Vetëm po të përballeshe me sportelet e regjistrimit, mund të shfletoje albumin e ditës e të shihje lloj-lloj femrash me të hyrat e të dalat trupore, të lakuriqta a me veshja të pangjyra, që prisnin e përcillnin trup nxehtët xhepaplotë.

Aty hyri edhe Sofakliu, i porsaardhuri nga Amerika, pas katërmbëdhjetë vjetësh.

– Te kjo! – i tha ia pronares, duke treguar fotografinë e një vajze flokëverdhë.

– Paskeni shije zotni- foli pronarja, një grua rreth të dyzetave, por e mbajtur, siç ia donte vendi i punës.

Ai nuk u përgjig .

– Është dyfishi i çmimit tek ajo vajzë. Sa përfundoi analizat, është e paprekur nga mashkull, sorkadhe mali nga Shqipëria – vazhdoi të fliste ajo, duke i bërë reklamë mallit të saj.

– Ai  ndjeu t’i goditej gjoksi nga brenda dhe fytyra i mori tjetër ngjyrë. U befasua nga fjalët e pronares, sidomos kur dëgjoi “sorkadhe mali nga Shqipëria”.

– E pranoi çmimin pa e gjykuar dhe, ashtu në heshtje, u drejtua për nga dhoma me numrin 6-të.

– Iu duk sikur dera iu çel vetë dhe ai  hyri. I vuri shpatullat derës dhe mbeti ashtu pa guxuar t’i ngrinte sytë deri tek krevati ku gjendej sorkadhja shqiptare. Ndjesi të çuditshme po ndjente, që nuk e kishte përjetuar kurrë, donte të medonte diçka të bukur e pastaj t’i ngrinte sytë, por truri nuk i tregonte asgjë. Vetëm gjoksi i goditej nga brenda si me tokmak metalik.

– Edhe “sorkadhja”, nuk pipëtinte, aty mbi krevat, në pritje të atij çasti të tmerrshëm, ajo kish qarë e kish qarë, deri sa i ishin mbaruar lotët dhe fryma bashkë me lotët e nuk ndjehej se ishte e gjallë.

– “Sillu mirë, i kish thënë pronarja, meshkujt duan t’i lëpish me lajka. Nuk është ndonjë punë e rëndë. Do të mësohesh. Do të mësohesh e do të bëhesh e pasur …”.

Ajo kish qarë gjithë natën, e tashti priste në heshtje ankthi të vinte mashkulli i parë e të niste punën.

“Si tek ai filmi që na shfaqën mbrëmë…Edhe unë ashtu do të bëhem? Si ato? Unë shihja filmin e qaja, qaja mbytur se…Po edhe ato si mua kanë qarë?! Vajza fatkeqe me nënë e baba? Po vëllezër kanë? S’u dihet fati? Deri sa kanë ardhur këtu, janë pa fat si unë. Edhe vëlla mbase nuk kanë?! Vëllai nuk do i linte. Vëllai është vëlla. O zot ku më solle?! Ç’t’u bëj prindërve, i sëmuri, meraku i vëllait edhe fryma e tyre u rëndon. As para për bukë nuk kanë, pa le për ilaçe?! Eh, ku s’të shpie halli. Edhe në derën e hasmit të shpie”.

Kishte menduar e menduar duke qarë, deri tek ai mëngjes, sa u hap dera  e hyri njeriu i parë…

-Oh, ku është ai?- dëgjoi ai një zë. I vinte nga brenda gjoksit apo nga jashtë tij ai zë vajze?! Mos ishte rritur brenda tij ai zë e tashti kish dalë nga ku qe fshehur?! Nuk mundi më të priste në atë ankth?! Përballë tij ishte shtrirë një femër. Ai ngriti sytë. Sorkadhja e fotografisë rrinte gjysmë shtrirë me flokët e verdhë mbi sy e palëvizur, si një pikturë klasike.

-Nga jeni?,- e pyeti ai pa lëvizur nga vendi, ku qe mbërthyer.

Vajza u drodh kur dëgjoi t’i flisnin në gjuhën e saj dhe zëri i doli si pa ndjerë.

-Nga Shqipëria!Qenka e tmerrshme dhe kjo më duhej!- mendoi pa i ngritur sytë.

-Nga cili vend i Shqipërisë? – pyeti Sofokliu, pa i thënë  që ai e dinte pa hyrë se ajo ishte nga Shqipëria, ndaj i foli në gjuhën e saj.

-Nga fshati…i qytetit…(dhe ajo i tha emrin e fshatit) .

-E kujt je nga ai fshat? – pyeti ai rrëmbimthi.

-E Aristidhit, ee…

-Mos! Mos fol-bërtiti ai. Ti je motra ime Antoneta.

U përkul në shtratin e saj dhe e mbështolli në gjoks, duke qarë me dhimbje, me klithma shpirti.

-Vëllaaii!!- lëshoi zërin ajo dhe u lëshua pa ndjenja në gjoksin e tij.

***                         ***                    ***

Kur u arratis nga Shqipëria ishte vetëm tetëmbëdhjetë vjeç. Kufirin e kaloi siç e kalonin zakonisht moshatarët e tij “plangprishës”. E ajo udhë kishte vetëm ikje. Një ikje e paharruar pa kthim. U arratis. Në shtëpi la nënën, babanë dhe një motër të vogël, që akoma nuk i kishte mbushur të katër-vjetët. Puthi motrën në gjumë e iku. Antoneta buzëqeshi, e iu duk se i foli: “vëllai”, me një “i” të zgjatur përkëdheljeje.

Antoneta e donte shumë të vëllanë. “Do t’i them vëllait”, u mburrej ajo shoqeve, kur ndonjëra i shkulte gërshetat e verdha. Edhe kur zemërohej me të atin e të ëmën u thoshte: “Kam vëllain unë”. Dhe qysh kur e kuptoi se ishte motra e vëllait, flinte për herë me të. Nuk e zinte gjumi pa i ngatërruar gishtat nëpër flokët e tij. Dhe sa herë ikte herët për në punë, ai i hiqte ngadalë dockat e vogla nga flokët dhe e puthte lehtë. Ajo qeshte si në ëndërr, apo diç ndjente dhe fliste: “vëllai…”.

Ajo buzëqeshje gjumi dhe ai  zë ëndrre, nuk iu  nda atijë në të gjithë vitet e ikjes. Donte ta ëndërronte motrën të rritur, por ajo i delte para syve ashtu e vogël, me dy gërshetat e verdha dhe mëngjeseve i bëhej sikur dëgjonte atë zë e parpë atë zë: “vëllai…”

 

****                     ***                      ***

Dhe pas katërmbëdhjetë vjetësh, malli i përplasi në dhomën me numër 6-të, në atë shtëpi publike të Athinës.

Dhe ajo mbeti ashtu siç ishte “Sorkadhe mali”, motra e vëllait të ikur. E vëllait të ardhur nga zëri i saj i pashuar: “vëllai…”!