Cikël poetik nga Katiola Karoli

 

Ti je…

 

Ti je fitorja dhe disfata ime

Mendimi i skëtershëm, deti me zhgënjime

Ti je i pari mendim me rrezet e diellit

I fundit mendim në ndezjen e qiellit.

 

Ti je pasion i fuqishëm

Je ëndërr në një jete të pajetuar.

Je imazh mistik dhe i magjishëm

Dhe shpërthim ndjenjash, shfrenuar.

 

 

Rilindur

 

Qerpiku e shkundi dhe lotin e fundit.

Atë lot kristal derdhur për ty.

Sytë kthjelluar si liqene karstike.

Filluan të shikonin jetën sērish.

 

Dielli ishte atje ku e kish lënë ajo.

Ndriçonte po aq bukur si dikur.

Kaltërsia e qiellit, e blerta e fushës.

Gjithë natyrēs i kish rënë tjetër nur.

 

Kishte kaq kohë që nuk ndiente pranverë

Mbas një dimri të egër, acar shpirti

Flaku tej dhimbjen dhe lotēt

Dhe nga shpirti i saj rilindi.

 

Zemra filloi të lëshojē sythe.

Si manushaqe pranvere në lulëzim.

shpirti në flladin e prillit.

Kudo përhapej aromë dashuri.

 

Vendosi të rilindë një zemër.

Një zemër vdekur për së gjalli.

Për të shijuar këtë rilindje.

Çdo i vdekur do të ngrihej nga varri.

 

Qerpikēt e dendur si pishë.

Sytë e thellë si deti blu.

Filluan të qeshin ëmbël.

Të ndrinin si yje, si dikur.

 

Buzët e plasura, si tokë shkretëtirë.

Filluan të marrin ngjyrë trēndafili.

Rilindi një zemër, kohë e vdekur.

Një feniks u ringjall nga hiri.

 

Përjetësisht të dua

 

Përjetësisht të dua

Duke shijuar buzët e tua

Daëengadalë si një vere 100-vjeçare

Mbas çdo puthje nektar

Në shpirt ndizeshin mijëra zjarre.

 

Duke shijuar buzët e tua

Nën dritherimat e rrahjet e zemrës

Shikoja imazhin tim tek syte e tua

Nën përplasjen e flatrëve të shpirtit

Pëshpërisja: Përjetësisht të dua…